του ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΜΑΥΡΙΔΗ



Μετά τον Βόλφγκανγκ Σόιμπλε με το τελεσίγραφο προς την Αθήνα πως η έκτη δόση δεν θα καταβληθεί και η Τρόικα θα αποχωρήσει απ' την Ελλάδα αν δεν εφαρμοστεί το συμφωνηθέν πρόγραμμα “μεταρρυθμίσεων”, τη σκυτάλη των προειδοποιήσεων πήρε ο Ζαν Κλοντ Γιουνγκέρ. “Η έκτη δόση δεν είναι δεδομένη”, είπε χθες μετά το κλείσιμο του ΧΑ – το οποίο απογειώθηκε από τις προχθεσινές εξαγγελίες Βενιζέλου. Μένει να φανεί η σημερινή (διορθωτική;) αντίδραση του γενικού δείκτη.

Θα έπρεπε όμως να υπάρξει διόρθωση; Αν οι “επενδυτές” βασίζουν τις κινήσεις τους στη λογική, ούτε η χθεσινή άνοδος του ΧΑ δικαιολογείται. Διότι, όπως οι Ευρωπαίοι στήνουν και ξαναστήνουν το κακόγουστο έργο των απειλών και των προειδοποιήσεων, άλλο τόσο και οι Έλληνες πολιτικοί επαναλαμβάνουν τις ίδιες ρητές και “οριστικές” αποφάσεις “μεταρρυθμίσεων”.

Και στις δυο περιπτώσεις αποδέκτης είναι το φιλοθεάμον κοινό που κάθε βράδυ στις οκτώ στήνεται μπροστά στην οθόνη για να παρακολουθεί όλους εκείνους που τον καθησυχάζουν ή τον εκφοβίζουν. Στην πραγματικότητα ούτε εφησυχασμός δικαιολογείται, ούτε φόβος.

Εξ όσων μέχρι σήμερα είναι γνωστά, οι Ευρωπαίοι δεν φαίνονται πρόθυμοι να εγκαταλείψουν την Ελλάδα. Για πολλούς λόγους δεν τους συμφέρει να βρεθεί και τυπικά πτωχευμένη, εκτός της ζώνης του Ευρώ. Όσοι ηγούνται του ευρωπαϊκού οικοδομήματος γνωρίζουν ότι το “μαγαζί” που λέγεται Ελλάδα βρίσκεται σε ένα απ' τα καλύτερα οικόπεδα του Πλανήτη και πέραν του κρύβει μπόλικο πλούτο στις αποθήκες του...

Έχουν λοιπόν κάθε λόγο να πράξουν ό,τι περνά απ' το χέρι τους για το υποβαθμίσουν και να το εξαγοράσουν σε τιμή ευκαιρίας – αν όχι τζάμπα. Την ίδια ώρα η προσπάθεια διαρκούς απαξίωσης και υποβάθμισης μιας κατά τα άλλα πλούσιας χώρας, λειτουργεί καθαρτικά στο ευρωπαϊκό ακροατήριο που άκριτα αποδέχεται πως η Ελλάδα είναι η πηγή όλων των δεινών που πλήττουν τους Ευρωπαίους εργαζόμενους. Εντέχνως δηλαδή δημιουργήθηκε ένας αποδιοπομπαίος τράγος κι ένα ισχυρό άλλοθι για πολιτικές και επιλογές που βάλουν εναντίον της μεσαίας τάξης συνολικά στην Ευρώπη.

Σε ένα παρεμφερές ακροατήριο απευθύνεται κι ο καθησυχαστικός – λαϊκιστικός λόγος κυβέρνησης και αντιπολίτευσης. Το εγχώριο πολιτικό σύστημα αναζητά στους “σκληρούς” Ευρωπαίους τους δικούς αποδιοπομπαίους τράγους, τα δικά του άλλοθι. Και αντί να δρα, υπόσχεται και εξαγγέλλει το ίδιο “αναγκαίο κακό” που γίνεται, υποτίθεται, για καλό.

Όμως, υποσχέσεις ή απειλές ελάχιστα έχουν να κάνουν με τα σκαμπανεβάσματα των χρηματιστηριακών δεικτών. Διότι, αυτές απευθύνονται σε μικρό αριθμών “επενδυτών” και περισσότερο στη μεγάλη μάζα εκλογικών σωμάτων σε πλήρη σύγχυση, φόβο και ανασφάλεια...

Σας ευχαριστώ για την επίσκεψη σας...