Έπρεπε να φτάσουμε στο σωτήριο έτος 2011, για να μπορέσει ένας και μόνο άνθρωπος, με μία και μόνο λέξη του να δημιουργήσει τον απόλυτο πανικό! Αρκούσε η λέξη «δημοψήφισμα» από τα χείλια του αψυχολόγητου πλέον Πρωθυπουργού της χώρας για να προκαλέσει το απόλυτο χάος…

Η αντιπολίτευση τα έχασε όπως και η κυβερνητική ομάδα του Πρωθυπουργού, οι αρχηγοί των υπολοίπων ευρωπαϊκών κρατών άφρισαν, τα χρηματιστήρια παγκοσμίως στροβιλίστηκαν με χάρη και ευθύς αμέσως άρχισαν τις θεαματικές βουτιές στο κενό, το ευρώ κατρακύλησε σε σχέση με το μισητό ξαδερφάκι του το δολάριο και οι πολιτικοί και οικονομικοί αναλυτές-ρεπόρτερ των ξένων ειδησεογραφικών πρακτορείων κινδύνεψαν να χάσουν τη δουλειά τους! Διότι αν στέκεσαι με το μικρόφωνο ανά χείρας άλαλος σαν ψάρι, κοιτάς το φακό και η ανάλυσή σου συνοψίζεται στη φράση «Δε μπορούμε να καταλάβουμε γιατί το έκανε αυτό ο κύριος Παπανδρέου», τότε ούτε αναλύεις, ούτε μας λες κανένα νέο, οπότε και τη δουλειά σου δεν την κάνεις καλά!

Και δεν είναι η παγωμάρα ούτε το σοκ που βίωσε η κοινή γνώμη (ελληνική-ευρωπαϊκή-παγκόσμια), το χειρότερο κομμάτι της ιστορίας. Το χειρότερο όλων είναι εκείνο το «γιατί» που πυροδοτεί σενάρια και αντιδράσεις που λίγοι θα φαντάζονταν και ακόμα λιγότεροι θα ομολογούσαν στο παρελθόν. Ο Πρωθυπουργός της χώρας μοιάζει να κινείται με ρυθμούς νευρωτικούς και ανεξήγητους, οι αποφάσεις του χαρακτηρίζονται τουλάχιστον δυσερμήνευτες, η τακτική του αγγίζει πλέον τα όρια του ανεξήγητου μυστηρίου και το πρόβλημα είναι πως στο κουβάρι που μπλέκεται ο ίδιος μπλεκόμαστε όλοι, σε μία αλυσιδωτή αντίδραση που πλέον έχει ξεφύγει από την έννοια του ρίσκου και προσεγγίζει την έννοια της αυτοκαταστροφής! Και όλα αυτά ΓΙΑΤΙ?

Ένα πρώτο σενάριο θα ήταν ότι έτσι θα εξεβίαζε και θα συμμάζευε την κυβερνητική του ομάδα η οποία πλέον παρουσίαζε σοβαρότατες διαρροές. Η αποστασίες ήταν χώρος ναρκοθετημένος στον οποίο η κυβέρνηση έκοβε βόλτες και ουκ ολίγοι βουλευτές του εξέφραζαν τις αντιρρήσεις τους ανοιχτά (βλ. Βάσω Παπανδρέου) είτε «συνωμοτούσαν» ώστε να σώσουν ό,τι μπορούσαν σε περίπτωση κυβέρνησης εθνικής ενότητας (βλ. Διαμαντοπούλου). Κάτω από τη δαμόκλειο σπάθη ενός δημοψηφίσματος, ίσως να ήλπιζε ότι τα άτακτα μαθητούδια του ΠΑΣΟΚ θα ψήφιζαν τη συμφωνία της 27ης χωρίς πολλά-πολλά. Ναι, αλλά τι είναι αυτό που εσείς κε Πρωθυπουργέ συμφωνήσατε κι οι ίδιοι οι δικοί σας άνθρωποι έχουν φτάσει στο αμήν και αρνούνται να το ψηφίσουν; Και τέλος πάντων, θα παίζετε την τύχη της χώρας και της διεθνούς οικονομίας επειδή εσείς δεν μπορείτε να συμμαζέψετε την κοινοβουλευτική σας ομάδα;

Ένα δεύτερο σενάριο θα ήταν ο εκβιασμός. Τοποθετώντας στη σκακιέρα του μυαλού του τα παρόντα δεδομένα ίσως και να ένιωσε ισχυρός. Έχοντας στα χέρια του μία χώρα της οποία η χρεοκοπία θα αποδεικνυόταν καταστροφική για την ευρωζώνη και βλέποντας πως οι υπόλοιποι ευρωπαίοι ηγέτες συμφώνησαν σε μία διαγραφή ποσοστού του χρέους, ίσως και να πίστεψε για μία στιγμή ότι θα μπορούσε να εκβιάσει περεταίρω καταστάσεις: περεταίρω διαγραφή, ευνοϊκότεροι όροι, καλύτερη συμφωνία, ένας Δον Κιχώτης ή ένας κατεργάρης Ρομπέν των Δασών που με ζαβολιές ξαφνικά θα χριζόταν εθνικός ευεργέτης! Θα παρουσίαζε επιτέλους στο λαό του τη μεγάλη σωτηρία, θα έκανε διεθνή λέξη τη «μαγκιά» (we are magkes and you’d better not f*ck up with us) και θα πέρναγε στο πάνθεον των πολιτικών αρχηγών ως αυτός που πέρασε ξυστά από την καταστροφή και βγήκε νικητής! Ναι, αλλά θαύματα δε γίνονται κάθε μέρα και ήρωες πολιτικοί ως γνωστόν έχουν πάψει να γεννιούνται. Ακόμα κι αν πιστεύαμε ότι ήσαστε κύριε Πρωθυπουργέ προικισμένος με τις διπλωματικές ικανότητες ενός Βενιζέλου ή ενός Τρικούπη, έστω με το πάθος ενός Δραγούμη, στην παρούσα φάση υφίσταται μία πιθανότητα να «μην σας παίρνει». Ίσως ναι, οι ευρωπαίοι ηγέτες να αρχίσουν να τρέμουν σαν το ψάρι μπροστά στην αποφασιστικότητά σας και στο ριψοκίνδυνο παιχνίδι σας, αλλά τι γίνεται αν πουν ότι «ως εδώ»; Αν πουν ότι βαρέθηκαν, αν βρουν με τα οικονομικά τους επιτελεία (τα οποία σημειωτέον είναι τρόπον τινά καλύτερα από τα δικά σας-μα πως σας ήρθε Υπουργός Οικονομικών να είναι ένας συνταγματολόγος;) μία μεσοβέζικη λύση που θα ξεφορτώνεται την Ελλάδα που αποτελεί αγκάθι στον κόρφο της Ε.Ε. μια για πάντα και θα μετριάζει ως και θα ελαχιστοποιεί με έναν παμπόνηρο τρόπο τις συνέπειες για την Ευρωζώνη;;;

Και υφίσταται βεβαίως και το τρίτο σενάριο: Να προσπαθείτε απλώς να φορτώσετε στις πλάτες του ελληνικού λαού τις δικές σας ευθύνες; Και είναι βέβαιο ότι ο ελληνικός λαός είναι συνυπεύθυνος για την κατάσταση στην οποία έχουμε περιέλθει και φέρει μερίδιο ευθύνης τεράστιο, αλλά… μοιάζετε ξαφνικά σαν ένας φοβισμένος ποντικός ξέρετε που τρέχει να ξεφύγει από το πλοίο που βουλιάζει… Βλέπετε αντιδράσεις οργής (τις οποίες και καταδικάζω σφόδρα ειδικά όταν γίνονται σε Εθνική Επέτειο) οι οποίες είναι άνευ προηγουμένου και ξαφνικά αναλογίζετε τις ευθύνες σας. Όχι μόνο φτιάξατε έναν λαό ανώριμο, ανεύθυνο και φυγόπονο, αλλά ήσαστε ανίκανοι και να τον κάνετε να κατανοήσει την κρισιμότητα της κατάστασης και να εφαρμόσετε εξαρχής τα μέτρα τα οποία θα αποδεικνύονταν σωτήρια για την ύπαρξή του. Προτιμήσατε να κωλυσιεργείτε αντί να φανείτε αποφασιστικοί από φόβο μήπως και χάσετε ψηφοφόρους (μα τι καρεκλοκένταυροι που είστε…) και αντί να σώσετε ένα κράτος, με τους εσφαλμένους τελείως χειρισμούς σας το παραλύσατε!Κι όταν έφτασε ο κόμπος στο χτένι θυμηθήκατε να ζητήσετε τη γνώμη του ελληνικού λαού; Και πάνω σε τι; Σε ένα κείμενο 500 και βάλε σελίδων, το οποίο βρίθει τεχνικών όρων και για το οποίο ο έλληνας, από τον ακαδημαϊκό μέχρι τη γιαγιούλα στην Άνω Ραχούλα θα πρέπει να απαντήσει ένα «ναι» ή ένα «όχι»;;; Γιατί; Για να μπορείτε απλώς να πείτε «εγώ δεν έφταιγα»;;;

Προσπερνώ βεβαίως το σενάριο του κυρίου Καρατζαφέρη σύμφωνα με το οποίο επιφανή μέλη του κόμματος σας, ο κύριος Ρέππας και ο κύριος Ραγκούσης, σας έπεισαν να προβείτε σε δημοψήφισμα ώστε να πάρετε λαϊκή εντολή. Βέβαιο είναι πως η καλύτερη επιλογή δείχνει να είναι το «ναι» για πολλούς λόγους που θα αναλυθούν σε άλλο κείμενο αλλά δεδομένης της αρνητικότητας που υφίσταται απέναντι στο πρόσωπό σας, στην κυβέρνηση και στην εν γένει πολιτική σας, θα ήταν κανείς τρελός ή ηλίθιος αν πίστευε ότι η πλειοψηφία θα ψήφιζε «ναι» και θα σας στήριζε. Και πραγματικά δεν ξέρω ποιον από τους δύο παραπάνω χαρακτηρισμούς θα επιλέγατε…

Με άλλα λόγια κύριε Πρωθυπουργέ, οι κινήσεις σας και οι τακτικές σας, μόνο καταδικαστέες θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν. Καταδικαστέες και – το χειρότερο – παράλογες… Δρώντας μόνος σας και χωρίς να υπολογίζετε τις συνέπειες των πράξεών σας, δίχως να δίνετε σημασία στις ανάγκες του λαού του οποίου την ευθύνη φέρετε, περιφρονώντας ακόμα και την ίδια σας την κοινοβουλευτική σας ομάδα, δίνετε όποια άλλη εικόνα εκτός από αυτήν του ηγέτη. Οι ηγέτες κύριε Πρωθυπουργέ αναγνωρίζουν τα λάθη τους, την αποτυχία τους και την ανικανότητα επίτευξης των στόχων τους, οι ηγέτες δεν αντιδρούν σαν τρομαγμένα κουνέλια σε κατάσταση πανικού και οι ηγέτες αναλαμβάνουν τις ευθύνες τους και δεν πετάνε σε άλλους την καυτή πατάτα που οι ίδιοι έχωσαν στο φούρνο και τώρα τους τσουρουφλίζει τα χέρια. Οι ηγέτες κύριε Πρωθυπουργέ οδηγώνται, όχι από το ένστικτο της αυτοσυντήρησης και από την κτητική τους μανία σε σχέση με την καρέκλα τους, αλλά από το ένστικτο της συλλογικής ευθύνης και της ενότητας με τους πολίτες και τους εταίρους τους. Βασικότερο δε όλων κύριε Πρωθυπουργέ, είναι ότι οι ηγέτες γνωρίζουν ΠΟΤΕ πρέπει να αποχωρούν και ΠΩΣ να αποχωρούν, ώστε πίσω τους να μην παραδώσουν μία χώρα στο χάος και στις πολιτικές σκοπιμότητες άλλων πεινασμένων σκυλιών που ορέγονται την εξουσία και όχι τις ευθύνες αυτής. Και εσείς κύριε Πρωθυπουργέ, δεν έχετε καμία από τις παραπάνω ιδιότητες…!