της Αλκμήνης Ψιλοπούλου



Το μπαρμπούτι ή τάβλι ή ζατρίκιον, είναι το εθνικό μας επιτραπέζιο σπορ. Λέγεται ότι το γνωστό παίγνιο προήλθε από την Περσία, όπως και το σκάκι, αν και οι ιστορικοί δεν είναι απολύτως βέβαιοι. Υπάρχει όμως μεγάλη διαφορά ανάμεσα στο ένα παίγνιο και στο άλλο. Ιλιγγιώδης διαφορά. Στο τάβλι παίζουν μεγάλο ρόλο τα ζάρια, δηλαδή η καθαρή τύχη, ενώ στο σκάκι η νόηση. Είναι γνωστή και η στρατηγική των παιγνίων, που έχει μεγαλύτερη σχέση με το σκάκι παρά με το τάβλι, και χρησιμοποιείται ως επιστήμη στη διεθνή πολιτική σκακιέρα.

Και ενώ στην περίπτωση μεγάλων διεθνών οργανισμών μεταξύ των οποίων η Ευρωπαϊκή Ένωση, το ΔΝΤ και οι λοιποί, μιλάμε για «σκακιέρα» και όχι για «μπαρμπουτιέρα», καθόσον οι κινήσεις των ηγετών έχουν τακτική, στρατηγική και συγκεκριμένους στόχους, η ελληνική πολιτική σκηνή μάλλον με μπαρμπουτιέρα μοιάζει.

Πλίνθοι και κέραμοι ατάκτως ερριμένοι. Νόμοι, ρυθμίσεις, προεδρικά διατάγματα, υπουργικές αποφάσεις, χαράτσια, μέτρα, κουρέματα και ξυρίσματα, παρελαύνουν κάθε τόσο πάνω στο έδαφος του ζατρικίου μιας χώρας που βασανίζεται με το μαρτύριο της σταγόνας.

Κανείς δεν ξέρει τι θα του ξημερώσει. Προφανώς, ούτε οι κυβερνώντες. Αλλά αυτοί έχουν δέσει το γάιδαρο τους. Αλλοίμονο στα πούλια, τους πεσσούς, τους απλούς στρατιώτες. Αυτοί πέφτουν στα πεδία των μαχών, άδοξα μέχρι στιγμής.

Χθες, ο σκιώδης πρωθυπουργός μας, έριξε τη ζαριά του στη μπαρμπουτιέρα της χώρας, λησμονώντας ότι οι ξένοι προστάτες του παίζουν σκάκι και όχι τάβλι.

Δημοψήφισμα λοιπόν…

Σα να λέμε, άσσους στα ζάρια αντί για εξάρες. Αλλά πώς θα το παίξεις αυτό το ζάρι κύριε ΓΑΠ, όταν δεν ξέρεις ούτε τάβλι, ούτε, πολύ περισσότερο, σκάκι;

Κάποιος του ψιθύρισε τι να παίξει πριν από μερικούς μήνες κι εκείνος το σκέφτηκε και είπε, «δεν είναι κακή ιδέα»…

Και έπαιξε την Ελλαδίτσα μας στα ζάρια. Κι ότι πιάσει. Σάμπως τον ενδιαφέρει τι θα κάνουν οι πεσσοί, οι απλοί στρατιώτες; Αυτοί γι αυτόν είναι απλά πιόνια.

«Άστους να κουρεύονται» θα σκέφτηκε, αφού έχει ήδη υπογράψει το κούρεμα με την ψιλή…

Φυσικά, λογαριάζει χωρίς τον ξενοδόχο. Χωρίς τον αντίπαλο. Τον κυρίαρχο λαό, που έχει μεγάλη πείρα ως ταβλαδόρος.

Νομίζει ότι απέναντί του έχει μόνο τους ζαβλακωμένους πολιτικούς, δικούς του και αντιπολιτευόμενους, οι οποίοι έπαθαν σύγχυση από τη «μεγάλη ζαριά» και τώρα παραπαίουν ανάμεσα στο ναι και στο όχι. Ενώ η απάντηση μπορεί να μην είναι ούτε ναι, ούτε όχι.

Η απάντηση μπορεί να είναι μια άλλη ζαριά, όπως αυτή που έριξε ο μέγας ταβλαδόρος λαός την 28η Οκτωβρίου.

Κι επειδή ο ΓΑΠ δεν ξέρει ούτε σκάκι, δεν μπορεί να φανταστεί ποια θα είναι η απαντητική ζαριά του αντιπάλου…

Ο Νοέμβρης είναι μήνας παράξενος. Είναι μήνας κυοφορίας εξελίξεων και γεγονότων, μαζί με το Δεκέμβρη.

Αν μέσα σε μια μέρα, μετά την 28η Οκτωβρίου, έγιναν τόσα πολλά, τι να περιμένουμε μέσα σε 60 ολόκληρες μέρες;

Ο χρόνος είναι μεγάλος. Το τάβλι θέλει γρηγοράδα για να κερδίσεις. Το σκάκι θέλει στοχασμό. Αλλά και για τα δύο, θέλει να αφουγκράζεσαι τον αντίπαλο, να έχεις μια κάποια μυστική επικοινωνία μαζί του, ένα ένστικτο.

Και ο ΓΑΠ δεν έχει τίποτα από όλα αυτά. Δυστυχώς για κείνον. Και για τη φουκαριάρα την Ελλαδίτσα που άγεται και φέρεται από μικρονοϊκούς τυχοδιώκτες.

Σας ευχαριστώ για την επίσκεψη σας...