Έχουμε να κάνουμε πια μ’ έναν αυτοκαταστροφικό πρωθυπουργό που, για κάποιο λόγο που αδυνατώ να καταλάβω, οδηγεί τη χώρα, από μέρα σε μέρα και από ώρα σε ώρα, στην απόλυτη κατάρρευση, την καταστροφή και την διεθνή απομόνωση. Αυτός ο μορφωμένος, καλλιεργημένος, σπουδαγμένος στα καλύτερα πανεπιστήμια του πλανήτη, κοσμοπολίτης, γιος και εγγονός πρωθυπουργών (που, με λάθη και με σωστά, την κυβερνήσανε τελοσπάντων αυτή τη χώρα χωρίς να την ρίξουνε στην ξέρα), αυτός ο αξιαγάπητος στην όψη, ευγενικός, ευθυτενής άντρας που σε κοιτάζει στα μάτια και που χρόνια τον βλέπεις να κουβεντιάζει χαλαρά και επί ίσοις όροις με τους μεγαλύτερους ηγέτες της ανθρωπότητας (ήδη από τον 20ο ακόμα αιώνα, όταν ήταν Υπουργός των Εξωτερικών), αυτό το ίδιο άτομο, αυτοκαταστροφικά, με σαδομαζοχισμό πρωτοφανέρωτο, την τελευταία μέρα του Οκτωβρίου του 2011 μεταμορφώνεται σε εφιάλτη πραγματικό - και διασπείρει πια, σαν πραγματικός τρομοκράτης, τον χειρότερο τρόμο σε εκατομμύρια ψυχές. Ανακοινώνει ένα δημοψήφισμα που πρακτικά δεν μπορεί να γίνει μέχρι τα μέσα η τα τέλη Ιανουαρίου (με ερώτημα, στην ουσία, αν θέλουμε δανεικά με χρέη και ευρώ - ή επιστροφή στη δραχμή με ότι αυτό συνεπάγεται) και ζητάει από τους (δεμένους χειροπόδαρα) βουλευτές του να του ξαναδώσουν ψήφο εμπιστοσύνης και να γίνουν συνένοχοι μιας Ιστορικής καταστροφής – ή να τον «ρίξουν».

Είμαι πια βέβαιος ότι ο ΓΑΠ ή μισεί την Ελλάδα και τους Έλληνες και με επιμονή ψυχοπαθούς θέλει να μας γκρεμίσει από την πιο ψηλή κορφή δίχως έλεος, ή τα έχει πια εντελώς χαμένα και μπροστά στον πανικό των τεραστίων δυσκολιών που έχει να αντιμετωπίσει λύγησε και έχασε την άκρη του νήματος – με αποτέλεσμα να νοιώθει εγκλωβισμένος και πανικόβλητος μέσα στον λαβύρινθο αυτόν που ο ίδιος έχτισε. Η 31η Οκτωβρίου, μέρα Δευτέρα, μας κρατούσε για φινάλε μια απίστευτα δραματική εξέλιξη που άφησε το πανελλήνιο - και όλο το κομμάτι της ανθρωπότητας που ενδιαφέρεται για την επίλυση του «Ελληνικού Προβλήματος» - όχι μόνο άφωνους και ταραγμένους αλλά, κυριολεκτικά, τρομαγμένους. Δεν είναι καθόλου ευχάριστο να συνειδητοποιείς, ασχέτως πολιτικών πεποιθήσεων, ότι η τύχη της χώρας σου βρίσκεται στα χέρια μιας τόσο απρόβλεπτης και επικίνδυνης προσωπικότητας.

Το μόνο που μπορεί πια να γίνει, για να επανακτήσουμε τουλάχιστον «τα λογικά» μας και να απαλλαγούμε από το συγκεκριμένο πρόσωπο, είναι οι εκπρόσωποι του λαού που θα βρίσκονται την ώρα της ψηφοφορίας για την ψήφο εμπιστοσύνης την Παρασκευή στο κοινοβούλιο, να ρίξουν την κυβέρνηση και να οδηγήσουν την χώρα σε εκλογές. Και, φαντάζομαι ότι αυτό θα συμβεί – θα ήταν Εθνική τραγωδία να βρεθούν 151 Έλληνες που θα στηρίξουν με την ψήφο τους την απόλυτη παράνοια.

Αλλά, ακόμα κι αν, μπροστά στο ενδεχόμενο να μην επανεκλεγούν ξανά ποτέ, αποδειχθούν τόσο αξιοθρήνητοι αυτοί οι 151 Έλληνες, υπάρχει μία ακόμα ελπίδα: Ο Πρόεδρος κ. Παπούλιας, την ενδεκάτη έστω ώρα, να προχωρήσει στην γενναία κίνηση - και να παραιτηθεί.

Παρασκευή 4 του μηνός Νοεμβρίου λοιπόν: Η μέρα που, μετά την τριήμερη διαδικασία για την παροχή ψήφου εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση, θα κριθεί το μέλλον της Ελλάδας και όλων των Ελλήνων. Αν οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ προτιμήσουν τη «σιγουριά» άλλων δύο-τριών μηνιάτικων και σκύψουν το κεφάλι, αν και ο Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας δεν βρει το θάρρος να κάνει το καθήκον του αυτή την ιστορική στιγμή, τότε η πατρίδα μας μπαίνει πια στην τελευταία φάση της αυτοκαταστροφής της – και επιστρέφει στην δραχμούλα της , απομονωμένη, πάμφτωχη και, το χειρότερο απ’ όλα, προδομένη από φίδια που έθρεψε, η κακομοίρα, με το δικό της γάλα…