Κουρέματα, ξεπλύματα, σκούρες αποχρώσεις άνευ ίχνους φωτεινής ανταύγειας στον ορίζοντα. Κι ενώ το κράτος μετουσιώνεται σε συνοικιακό μπαρμπέρικο, τα όνειρα της νέας γενιάς καταλήγουν στο καλάθι των αχρήστων.

Από την Εβελίνα Καραγιαννοπούλου


Γεννιέσαι, μεγαλώνεις και ανακαλύπτεις τον εαυτό σου. Μαθαίνεις να ονειρεύεσαι, να θέτεις στόχους και να τους πετυχαίνεις. Να σκοντάφτεις, να πέφτεις, να ξανασηκώνεσαι, να προσπαθείς και να μάχεσαι. Τα παιδιά που μεγαλώνουν όμως, στους χαλεπούς καιρούς που διανύουμε τι μαθαίνουν; Να υπομένουν, να προσαρμόζονται, να σκύβουν το κεφάλι και να συμβιβάζονται. Δεν αντιλέγω, το να είσαι ολιγαρκής είναι αρετή, αλλά όχι το να...
κάνεις σκόντο στα όνειρά σου. Η γενιά της περιόδου της οικονομικής κρίσης, των spreads και του ΔΝΤ τείνει να διαμορφωθεί ως γενιά ανθρώπων μισών, ανικανοποίητων, συμβιβασμένων και πλήρως προσαρμοσμένων σε ό,τι υπαγορεύει η κρατική βούληση.

Η ιστορία έχει αποδείξει πώς στις σκοτεινότερες περιόδους της, υφίστανται οι εκπρόσωποι εκείνοι της νέας γενιάς που ορθώνουν το ανάστημά τους και μάχονται να κατευθύνουν την κοινή γνώμη στην ορθή κατεύθυνση. Σήμερα, ναρκωμένοι από τα μέσα ενημέρωσης και επικοινωνίας, εγκλωβισμένοι σε σελίδες κοινωνικής δικτύωσης, πλήκτρα αφής, και ψηφιακές βιντεοθήκες περιορίζουμε τους ορίζοντες των βλέψεων μας, αρκούμενοι σε ό,τι μας σερβίρει το καθεστώς της χρεοκοπημένης μας υπόληψης. Και κάπως έτσι παραδινόμαστε σε μια αέναη κατρακύλα, αυξάνοντας τη ταχύτητα της πτώσης κάθε λεπτό που μένουμε αμέτοχοι και απλοί θεατές. Ωστόσο, η εν λόγω πτώση σταματά αυτόματα, αψηφώντας τους νόμους της φυσικής, με τη συνειδητοποίηση της ανθρώπινής δύναμης, μιας δύναμης που όταν γίνει συλλογική δύναται να ανατρέψει ακόμα και μια οικουμενική οικονομικοπολιτική κυριαρχία.

Η άνωθεν διαδικασία μπορεί να συνοψισθεί σε μία λέξη : «αφύπνιση». Ο λήθαργος είναι βολικός για όλους. Για εμάς, που κοιμώμενοι παραμένουμε βολικότατα αμέτοχοι και αδρανείς αλλά και για εκείνους που βολεύονται να μας αντιμετωπίζουν ως πρόβατα. Είμαστε όλοι δεσμώτες μια τεράστιας σφαιρικής σπηλιάς, δεμένοι στα πόδια και τον αυχένα, ανίκανοι να στρίψουμε το κεφάλι μας και καταδικασμένοι να βλέπουμε τα απεικάσματα των όντων. Άραγε, αν ένας κατορθώσει να λύσει τα δεσμά του και να οδεύσει προς το φως μπορεί να συμπαρασύρει και τους υπόλοιπους;

Σας ευχαριστώ για την επίσκεψη σας...