Του Ρούσσου Βρανά



Το σύνολο...
... του ευρωπαϊκού πληθυσμού κυβερνάται σήμερα από νεοφιλελεύθερες κυβερνήσεις. Και το ιδεολογικό μονοπώλιο που θέλει να επιβάλει το ευρωπαϊκό διευθυντήριο, ενσωματώνοντας την ιδεολογία της λιτότητας στα Συντάγματα των ευρωπαϊκών χωρών, απειλεί να καταργήσει την ελευθερία της επιλογής. Τι θα συμβεί αν αύριο πάρει τη λαϊκή εντολή ένα ριζοσπαστικό κόμμα; Θα καταστρέψουν τα σχέδιά του οι αγορές με συνδυασμένες επιθέσεις; Θα απειληθεί η χώρα που θα κυβερνά με αποπομπή από την Ευρωπαϊκή Ενωση;

Κάποιοι αριστεροί...
... φώναζαν κάποτε (και φωνάζουν ακόμη): «Εξω από την Ευρωπαϊκή Ενωση!». Κάποιοι άλλοι προτίμησαν να δουν θετικές πλευρές σε αυτόν τον υπερεθνικό σχηματισμό, ελπίζοντας στη συνεργασία των λαών και στη δημοκρατία. Προσέφεραν την υποστήριξή τους. Ομως, τώρα που οι βλέψεις του ευρωπαϊκού διευθυντηρίου γίνονται ξεκάθαρες, αυτή η υποστήριξη δεν θα είναι πια άνευ όρων, επισημαίνει ο βρετανός αριστερός αρθρογράφος Ντέιβιντ Οσλερ. Βλέπει μάλιστα με κατανόηση την αρνητική στάση που τήρησε ο βρετανός Πρωθυπουργός Ντέιβιντ Κάμερον στα πραξικοπηματικά σχέδια του διευθυντηρίου. Με νέους όρους έχουν ήδη αρχίσει να σκέφτονται και άλλοι αριστεροί στην Ευρώπη. Οπως η γαλλική εφημερίδα «Ουμανιτέ», που εμφανίζεται να διεκδικεί το αίτημα της εθνικής κυριαρχίας, το οποίο μέχρι σήμερα είχε αφεθεί στα χέρια των γάλλων ακροδεξιών.

«Ηταν επικίνδυνο...
...ακόμη και να μιλήσει κανείς γι' αυτήν, επειδή θεωρούνταν εθνικισμός», γράφει στην «Ουμανιτέ» ο αρθρογράφος Ζαν-Εμανουέλ Ντικοέν. «Λες και το ζήτημα της πατρίδας και του έθνους ήταν κάτι που αφορούσε μόνο τους εθνικιστές. Διατηρούμε με αυτή τη γη, που είναι μία και αδιαίρετη, μια σχέση που μοιάζει ιερή. Οι άνθρωποι σμίλεψαν τη μήτρα της. Από τον Ροβεσπιέρο μέχρι τον Ζωρές και από την Αντίσταση μέχρι το Λαϊκό Μέτωπο. Ας πάψουμε λοιπόν να δαγκώνουμε τη γλώσσα μας και ας αρχίσουμε να θέτουμε τα ζητήματα που μας ενδιαφέρουν επειδή είναι δικά μας. Ας αντισταθούμε σε αυτό το παράδοξο υποκατάστατο που λέγεται παγκοσμιοποίηση».

Αναρωτιέται ο Ντικοέν: Τι σημαίνει άραγε σήμερα να θέλει κανείς να περιορίσει τις ανεξέλεγκτες ροές εμπορευμάτων και κεφαλαίων; Τι σημαίνει να θέλει να παραμείνουν ή να επιστρέψουν όλες οι παραγωγικές δυνάμεις στην πατρίδα του; Τι σημαίνει να θέλει να πάψουν πια να ανταγωνίζονται μεταξύ τους οι εργαζόμενοι του κόσμου; Τι σημαίνει να θέλει να είναι εξασφαλισμένη η αυτάρκεια του λαού σε τρόφιμα; Και πώς πρέπει να το πούμε αυτό; Αντιπαγκοσμιοποίηση; Γιατί να μην το πούμε κυριαρχία; Και γιατί να μην το λένε έτσι τα παιδιά του Ζωρές και του Ουγκώ, που γεννήθηκαν μέσα από αγώνες και απεργίες; Είμαστε οι κληρονόμοι αυτής της στέρεας γης που σφυρηλατήθηκε από την Ιστορία.

Σε πόλεις...
... χτισμένες πάνω σε άλλες πόλεις. Ετσι ζουν οι ιστορικοί λαοί αιώνες τώρα. Οσες από αυτές και αν ερημωθούν από τους ανέμους που σαρώνουν τον χρόνο, πάντα θα βρίσκουν άλλες από κάτω για να τους κρατούν ζωντανούς. Τέτοια είναι τα κρατήματά μας.

Σας ευχαριστώ για την επίσκεψη σας...