Χαρακτηρίζεται μάλιστα η διαδικασία αυτή εξαΰλωσης μας - με τη γνωστή από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης του ναζιστικού αιώνιου παρόντος, γερμανική συνταγή- ως «σωτηρία».

Είναι το ίδιο όπως και στην είσοδο του Νταχάου , όπου υπήρχε επιγραφή με τη ρήση : «Η Εργασία απελευθερώνει». Στην περίπτωση μας θα το λέγαμε σώζει.

Μπροστά στο δάσος της καταστροφής που φέρνει μαζί της η νέα δανειακή σύμβαση και το Μνημόνιο, οι πολιτικοί αρχηγοί διαπραγματεύθηκαν για το ύψος των περικοπών στις επικουρικές συντάξεις.

Τσακώθηκαν μάλιστα και μεταξύ τους γι’ αυτό.

Οι επικουρικές συντάξεις είναι ένα αντικείμενο που δεν θα έπρεπε καθόλου να βρίσκεται στο τραπέζι, αφού το κράτος δεν έχει καμία συμμετοχή και απλά περικόπτει κάτι που δεν δικαιούται.

Ελληνικό κράτος φυσικά έχει πάψει να υπάρχει από τον Μάιο του 2010. Σήμερα υπάρχει εκπροσώπηση του άξονα Βερολίνου- Παρισιού και στην Ελληνική διοίκηση, σε μια Ευρώπη που παραιτείται από τον ίδιο της τον εαυτό και γυρίζει σε έναν Μετα-πόλεμο, με πολύ δάκρυ, πολύ αίμα, μεγάλη αθλιότητα, χωρίς όμως στρατιωτικές συγκρούσεις

Το σύστημα διακυβέρνησης της χώρας , διαπραγματεύθηκε το δένδρο, έχασε το δάσος και τελικά δεν του άφησαν ούτε το δένδρο.

Είναι φυσικό. Είμαστε πολύ γελοίοι και πολύ μικροί για να μας σεβασθούν ακόμη και οι πιο φιλάνθρωποι από τους ευρωπαίους εξουσιαστές. Μοιάζουμε πιο πολύ παρά ποτέ με ιστορικό ατύχημα. Θυμόσαστε πόσες δεκαετίες τώρα κάποιες ψευτο-ελιτ στη χώρα μας αναμασούν αυτή την «καραμέλα»;

Είναι οι ιδεολογικά πένητες της πορείας των λαών, των φυλών και των εθνών. Οι θεολόγοι των Αυτοκρατοριών. Αυτοί που νομίζουν ότι οι ελιτ αναδεικνύονται και κινούν την ιστορία περιφρονώντας τον παράγοντα άνθρωπος, μάζα, κοινό. Ανιστόρητοι φιλοσοφικά οι ίδιοι, έπεισαν τους Έλληνες να ενσωματωθούν, χωρίς πολλά-πολλά στην θεολογία της Ευρώπης. Να προσκυνήσουν τον «χρυσό Μινώταυρο» των ευρώ. Φθάσαμε εδώ!

Η ευθύνη για το σύγχρονο στρατόπεδο συγκέντρωσης « Ελλάδα», σε αυτούς που υπογράφουν και ψηφίζουν Μνημόνια. Το κόστος των επιλογών αυτών όμως συλλογικό. Θα το πληρώσουμε όλοι. Πιο πολύ οι ειλικρινείς φορολογούμενοι, οι τίμιοι εργαζόμενοι, οι συγκροτημένοι και καλόπιστοι νοικοκυραίοι.

Σήμερα δικαιωμένοι είναι οι δοσίλογοι, οι «μαυραγορίτες», οι καταθέτες στις ελβετικές τράπεζες, οι διεφθαρμένοι, οι αργυρώνητοι, οι κρατικοδίαιτοι μεγαλοπαράγοντες. Προσοχή όμως και αυτό είναι το δένδρο.

Το δάσος, αυτό που υποτιμούν οι Φράου Μέρκελ και Μαίτρ Σαρκοζί, μαζί με τους εγχώριους αποικιοκράτες και μισητοί «κοτζαμπάσηδες» , είναι ότι οι κινήσεις και οι αντιδράσεις των πολλών θα κρίνουν το τελικό αποτέλεσμα.

Το δένδρο είναι το νέο Μνημόνιο, το δάσος τα αποτελέσματα που αυτό θα φέρει. Και όσο και αν έχουν διασφαλίσει συμβατικά και επίσημα τα συμφέροντα τους οι ξένοι , ακριβώς επειδή αυτά είναι επαίσχυντα , θα κριθούν από τους πολλούς, ιθαγενείς. Στους δρόμους, στις κάλπες, στα σπίτια, στα καφενεία.

Παραδοσιακός αρθρογράφος της «Καθημερινής», αναφέρει στο πρωτοσέλιδο σχόλιο του ως ανιστόρητη την Επανάσταση του 1821, δικαιώνοντας τις ενστάσεις του Μέτερνιχ, αλλά και το «όχι» του 1940, που οδήγησε στον Ελληνοιταλικό πόλεμο και την γερμανική κατοχή, δικαιολογώντας την απορία του Μουσολίνι .

Σήμερα καταλήγει παίζουμε συστημικά , δεν έχουμε εξεγερθεί, δεν έχουμε ανατρέψει τα δεδομένα της ένταξης. Παραταύτα δηλώνει «άυλα αισιόδοξος»

Υπάρχουν δύο περιπτώσεις είτε αυτοί οι θιασώτες της διάλυσης του έθνους-κράτους θα δικαιωθούν , μέσα στους επόμενους μήνες., από τις επιλογές και τις αποφάσεις του Βερολίνου και του Παρισιού. Είτε οι εξελίξεις θα οδηγηθούν από τους «εθνικούς», αυτούς που πιστεύουν ότι αν δεν είχαμε την πρώτη , καθοριστική, εθνικοαπελευθερωτική επανάσταση στη Μεσόγειο, θα είχαμε οδηγηθεί σε μια ανιστόρητη εξέλιξη αυτοκρατοριών και φεουδαρχιών.

Στην περίπτωση αυτή θα ισχύσει πλέον το «φωτιά και τσεκούρι στους προσκυνημένους» από έναν εξαθλιωμένο και παντοιοτρόπως «βιασμένο» Λαό, στην απώτατη εξέγερση. Δεν θα γίνουν εξαιρέσεις, σε πολιτικούς, επιχειρηματίες, τραπεζίτες, δημοσιογράφους, πανεπιστημιακούς, διαμορφωτές κοινής γνώμης, εμπλεκόμενους που τον οδήγησαν στην επόμενη μέρα του τελικού Μνημονίου, αφανισμού του.

Και φυσικά κανείς δεν θα βρεθεί να τον εμποδίσει να τελειώσει το έργο του , μέσα από τον ηθικοπλαστικό νόμο των δρόμων…