Ο Βαγγέλης έφυγε το προηγούμενο καλοκαίρι, για να βρει την τύχη του στην Ολλανδία ως πολιτικός μηχανικός. Είναι ευχαριστημένος που βρήκε δουλειά σε εστιατόριο, μου λέει από το skype. Εδώ είχε να δουλέψει ήδη ένα χρόνο κι είχε φάει όλα του τα "έτοιμα".

Ο Θανάσης πήγε Καναδά τα Χριστούγεννα. Αν του "κάτσει" καμιά δουλειά της προκοπής θα φωνάξει το καλοκαίρι τη γυναίκα του και τα δυο παιδιά. Να τελειώσουν πρώτα και αυτή την τάξη του σχολείου, μην τα πάρει στη μέση του χρόνου και τα διαλύσει εντελώς…

Ο φίλος μου ο Άρης όλο συζητάει εδώ και καιρό να πάει στη Γαλλία που έχει τα ξαδέρφια του εκεί. Χθες με πήρε η μάνα του κλαίγοντας να μου πει ότι τελικά φεύγει, όσο είμαστε ακόμα στο Σένγκεν. Τι να της πω της γυναίκας στην ηλικία της, είναι και χήρα. Τουλάχιστον μένει πίσω με την κόρη της που έχει ακόμα δουλειά.

Της γειτόνισσας της έκοψαν από τη σύνταξη 400 ευρώ και ένα νοικιάρικο μαγαζί που έχει στη οδό Βουλής το έχει άδειο εδώ και χρόνο. Δεν της πλήρωσαν τα ενοίκια που της χρωστούσαν για 6 μήνες, δεν πλήρωσε κι εκείνη το τέλος ακίνητης περιουσίας. Τρέμει λέει κάθε φορά που βλέπει φάκελο από την εφορία.
Ο γιος της που δούλευε σε περιζήτητη θέση σε μεγάλη πολυεθνική είναι απαρηγόρητος κι αυτός. Τον φώναξε χθες ο διευθυντής και του είπε ότι κλείνει ο τομέας του. 55 χρονών και δουλειά άλλη δε θα βρει εδώ πια. Έτσι πήρε τη μεγάλη απόφαση να πάει με την οικογένειά του στη Βραζιλία γιατί η γυναίκα του είναι από εκεί και έχει οικογένεια. Θα μείνουν στου αδερφού της αρχικά και μετά βλέπουν. Ελπίζω αυτός τουλάχιστον να πάρει τη μάνα του μαζί…

Νίκος, Βαγγέλης, Μάκης, Ντίνα, Μαρία, Άρης, όλοι στην κραταιά μεσαία τάξη ανήκαν μέχρι πριν 2 χρόνια. Δεν ήταν ούτε άνεργοι, ούτε χρεοκοπημένοι, ούτε λαμόγια, ούτε τζαμπατζήδες, ούτε μπαταχτσήδες. Ήταν όμως ανυποψίαστοι και βλακωδώς εφησυχασμένοι, βουτηγμένοι μέσα στην αστική βολή τους, ενώ άλλοι έκαναν "δουλειά". Τώρα, "φύγε να σωθείς", λέμε ό ένας στον άλλον…

Το ύφασμα της ελληνικής κοινωνίας, μέσα σε ελάχιστο χρόνο διαλύθηκε. Από εκείνο το αστραφτερό, ολοκαίνουργιο πανί που κάλυπτε το στάδιο των ολυμπιακών αγώνων του 2004 στις μεγαλεπίβολες τελετές, σήμερα έχει μείνει ένα μάτσο θαμπές κλωστές από το βίαιο ξήλωμα. Ξηλώνονται οικογένειες, ξηλώνονται ανθρώπινες ζωές. Ποιος να φανταζόταν τότε τις βίαιες εικόνες και βιώματα που ζούμε πλέον σε καθημερινό επίπεδο, στην πόλη, το δρόμο, το σπίτι μας.

Η παγκοσμιοποίηση πραγματοποιήθηκε επιτυχώς στην Ελλάδα. Τώρα, όλοι οι Έλληνες, για να επιβιώσουν εξωθούνται να γίνουν πολίτες του κόσμου, εκεί έξω. Έτσι, ταυτόχρονα πραγματοποιείται και η πολυπόθητη εθνική μας κάθαρση από εδώ μέσα.

Είναι σα να μας ξερνάει η χώρα ξαφνικά. Σα να θέλει ο τόπος να αδειάσει από εμάς, που δεν τον αγαπήσαμε ποτέ. Του κλώτσου και του μπάτσου τον είχαμε, μια ζωή και τον πληγώναμε με τα σκουπίδια μας, την κακοτροπιά μας και την αναλγησία μας. Όπου να’ ναι θα σηκωθούν ακόμα και οι πέτρες, για να μας εκδικηθούν...