Γράφει ο Γιάννης Γκινοσάτης

Μέσα στη γενικότερη πλήρη σύγχυση που βρίσκεται η ελληνική κοινωνία λόγω της οικονομικής κρίσης, έχει επιβληθεί στον καθημερινό πολιτικό λόγο από την κυρίαρχη προπαγάνδα ένας πλασματικός διαχωρισμός των πολιτικών δυνάμεων, με βάση τη θέση τους απέναντι στο Μνημόνιο.

Κι αυτό γιατί το Μνημόνιο δεν είναι το «πρόβλημα» της ελληνικής κοινωνίας, αλλά το αποτέλεσμα της πολιτικής πορείας που έχουν επιλέξει εδώ και δύο δεκαετίες οι ηγέτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Έτσι η βασική ειδοποιός διαφορά στις πολικές δυνάμεις σήμερα είναι η απάντησή τους στο κρίσιμο ερώτημα «εντός ή εκτός της Ε.Ε.;». Αδιάφορο είναι αν οι απαντήσεις τους έχουν διαφορετικό πολιτικό σκεπτικό ή διαφορετική πολιτική ιδεολογία, αφού σ΄ αυτή τη βάση δεν γίνεται καμία σκέψη για συμπόρευση και κοινή εκλογική κάθοδο.

Το πόσο πραγματικός και κρίσιμος είναι ο διαχωρισμός «Μνημονιακοί – Αντιμνημονιακοί» αποδείχθηκε από τις κωλοτούμπες του Σαμαρά και του Καρατζαφέρη, οι οποίοι με μεγάλη ευκολία πέρασαν στο απέναντι στρατόπεδο, όπως και από την περίπτωση Κουβέλη, που χωρίς να ψηφίσει το Μνημόνιο 2 δηλώνει διατεθειμένος να το εφαρμόσει. Άλλωστε, ένα «βελτιωμένο» Μνημόνιο που δεν θα έπληττε τόσο τους μισθωτούς και τους συνταξιούχους, δεν θ΄ άφηνε αδιάφορες ούτε και τις υπόλοιπες πολιτικές δυνάμεις που δεν θεωρούν σκόπιμο να εγκαταλείψει η χώρα την Ευρωζώνη.

Η θέση όμως μιας πολιτικής δύναμης υπέρ της εξόδου από την Ε.Ε. αποτελεί στρατηγική επιλογή που δεν μπορεί να αφομοιωθεί ή να διαχειριστεί από το κυρίαρχο πολιτικό σύστημα. Οι κυβερνώντες και οι συνοδοιπόροι τους δεν ανησυχούν καθόλου από την άνοδο των ποσοστών της Αριστεράς, όσο βλέπουν στις ίδιες δημοσκοπήσεις το ποσοστό εκείνων των πολιτών που τάσσονται υπέρ του ευρώ να παραμένει πλειοψηφικό. Γνωρίζουν καλά ποιο είναι το πραγματικό δίλημμα και το πραγματικό διακύβευμα.

Όσο η ελληνική κοινωνία προσπαθεί να ξορκίζει τα Μνημόνια χωρίς να θίγει την αιτία του κακού, θα συναινεί στην εξαθλίωση και τον εξανδραποδισμό της.

Σας ευχαριστώ για την επίσκεψη σας...