Μία απλή ανάγνωση των μέτρων που η Βουλή ψηφίζει εύκολα μπορεί να οδηγήσει τον καθένα στο συμπέρασμα πως το μέλλον δεν είναι ιδιαίτερα ευοίωνο. Η «σωτηρία» της χώρας είχε πολύ μεγάλο κόστος για τους πολίτες αυτής. Ένα κόστος που είναι αμφίβολο κατά πόσο θα αντέξει ο κόσμος καθώς καλείται με εισοδήματα πείνας να επιβιώσει.

Ακόμα, όμως και μέσα σε αυτό το περιβάλλον θεωρώ πως οι πολίτες θα έδειχναν, όπως το έκαναν στο παρελθόν, άλλη υπομονή αν υπήρχε έστω και μια αχτίδα αισιοδοξίας σε κάποιο κοντινό ή και απώτερο μέλλον. Δυστυχώς, οι πληροφορίες που καθημερινά καταφθάνουν είναι πως αυτά τα μέτρα δεν θα είναι τα τελευταία. Ο προϋπολογισμός για άλλη μια φορά εμφανίζει μεγάλη τρύπα και τα έσοδα αυτά θα πρέπει από κάπου να αναζητηθούν. Επιπλέον, το καλοκαίρι με την καταβολή της επόμενης δόσης από τους δανειστές μας είναι σίγουρο πως θα ζητηθούν περεταίρω περικοπές και επιπλέον μέτρα θα κληθεί η κυβέρνηση να λάβει με κόστος που πάλι θα μεταφερθεί στις πλάτες όλων μας.

Το ζητούμενο είναι ένα και μόνο, ουσιαστική αλλαγή της ακολουθούμενης πολιτικής με στόχευση στην ανάπτυξη. Η λογική της μονόπλευρης οικονομικής πολιτικής, μέσω της μείωσης των υποχρεώσεων του κράτους μας έφερε σε αυτό το οριακό σημείο. Μόνο με μακροχρόνιο σχεδιασμό και στόχευση μπορεί να υπάρξει αναθέρμανση για την ελληνική οικονομία. Ανάπτυξη σε συνδυασμό με μέτρα ελάφρυνσης των πολιτών και δραστική περικοπή της κρατικής σπατάλης θα μπορέσουν να οδηγήσουν τη χώρα έξω από το τέλμα και θα αποφέρουν ουσιαστικά και θετικά αποτελέσματα στον κρατικό προϋπολογισμό.

Κάποια στιγμή θα πρέπει να υπάρξει ένα τέλος στο φαύλο κύκλο της μείωσης των εισοδημάτων μας. Διαφορετικά, γεννάται εύλογα το ερώτημα πόσο χειρότερα θα ήμασταν αν είχαμε πτωχεύσει; Ας θυμίσουμε σε όλους ότι μία κοινωνία ευημερεί όταν οι πολίτες αυτής ευημερούν, το αντίστροφο δεν ισχύει.