• Γράφει ο Μενέλαος Γκίβαλος

Όσοι ερμηνεύουν υποκριτικώς τις αντιδράσεις, την οργή, την απόγνωση των πολιτών σαν βία θα έπρεπε να γνωρίζουν ότι η διαμαρτυρία και η αποδοκιμασία δεν συνιστούν βία.

Από το φθινόπωρο του 2009 η χώρα και η κοινωνία οδηγούνται στην καταστροφή, μέσα από μια συντονισμένη και συστηματικώς ασκούμενη ΒΙΑ, που προσλαμβάνει τις μορφές της οικονομικής, της κοινωνικής και της ψυχολογικής βίας. Πρόκειται κυριολεκτικώς για μια μεθοδευμένη πολεμική επιχείρηση, την οποία εξαπέλυσαν τα ξένα και εγχώρια συμφέροντα, με πολιτικούς «εκτελεστές» τα κομματικά υποχείρια, τα οποία συμβολοποίησαν και επισημοποίησαν την πλήρη υποταγή τους με τη συγκρότηση της κυβέρνησης Παπαδήμου. Με τη σειρά της, η κυβέρνηση αυτή αποτέλεσε «ευτυχές προϊόν» της πολιτικής βίας που άσκησαν τα τραπεζικά - κερδοσκοπικά κέντρα και το επιτελείο του Δ' Ράιχ στο πολιτικό σύστημα της διακυβέρνησης.

Όσοι ερμηνεύουν υποκριτικώς τις αντιδράσεις, την οργή, την απόγνωση των πολιτών σαν βία θα έπρεπε να γνωρίζουν ότι η διαμαρτυρία και η αποδοκιμασία δεν συνιστούν βία. Αντίθετα, ΒΙΑ ΑΠΟΤΕΛΕΙ Η ΜΕΘΟΔΟΣ ΕΠΙΒΟΛΗΣ ΑΥΘΑΙΡΕΤΩΝ, ΑΔΙΚΩΝ ΚΑΙ ΑΝΤΙΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΚΩΝ ΑΠΟΦΑΣΕΩΝ, που στερούνται πολιτικής και κοινωνικής νομιμοποίησης.

Παραδείγματα τέτοιου είδους βίας είναι η βίαιη και αυθαίρετη αφαίρεση του μισθού, της σύνταξης· βία αποτελούν οι απολύσεις που γίνονται χωρίς καμιά θεσμική προστασία. Τη βία υπομένουν οι πρώην επαγγελματίες που προσφεύγουν στα συσσίτια, οι νεόπτωχοι, οι άστεγοι. Βία υφίστανται οι συνταξιούχοι που δεν μπορούν πλέον να βρουν ούτε φάρμακα...

Μήπως με βίαιο, αντιδημοκρατικό και άδικο τρόπο δεν έγινε η κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων, του κατώτερου μισθού, της διαιτησίας; Βία δεν αποτελεί το γεγονός ότι διαλύεται το Δημόσιο, ότι απολύονται χιλιάδες υπάλληλοι όχι επειδή γίνεται ορθολογική ανασυγκρότηση του κρατικού μηχανισμού, αλλά διότι «περισσεύουν κεφάλια», σύμφωνα με τις εκτιμήσεις των «τροϊκανών»;

Βία και ιδεολογική τρομοκρατία: Αυτό είναι το δίπτυχο του μοντέλου της «Δημοκρατίας του Μνημονίου». Ο ελληνικός λαός, οι πολίτες υβρίζονται, εκβιάζονται, απειλούνται, τρομοκρατούνται κυριολεκτικώς από τους ίδιους τους πολιτικούς υπηρέτες του Μνημονίου και από τους μηχανισμούς προπαγάνδας των ΜΜΕ.

Ασκείται μια μορφή ψυχολογικού πολέμου, η οποία ακολουθεί πιστά τις αρχές της αμερικανικής σχολής. Σύμφωνα με αυτή, ο αιφνιδιασμός, ο εκφοβισμός, η απελπισία συνιστούν βασικούς όρους για να μην μπορεί ο πολίτης να εκλογικεύσει και να αντιδράσει στην κρίση με ορθολογικά επιχειρήματα, αλλά να υποταγεί πλήρως και να αποδεχτεί ΤΑ ΝΟΗΜΑΤΑ ΚΑΙ ΤΙΣ ΕΡΜΗΝΕΙΕΣ που προσδίδουν στις λέξεις-συνθήματα οι ασκούντες την ιδεολογική αυτή τρομοκρατία.

Γι’ αυτό και φράσεις-κλειδιά, όπως «επάνοδος στη δραχμή», «χρεοκοπία», «έξοδος από την Ευρωζώνη», «απώλεια των περιουσιακών στοιχείων», θα χρησιμοποιηθούν σ’ αυτό το πλαίσιο της άσκησης ΣΥΜΒΟΛΙΚΗΣ ΒΙΑΣ, κατά τη διάρκεια του προεκλογικού αγώνα...

Η στρατηγική των μνημονιακών συμφερόντων αποβλέπει στην παθητική παράδοση και υποταγή της κοινωνίας. Στην επικράτηση μιας σιωπής νεκροταφείου. Ο πρώτος στόχος της διεθνούς κερδοσκοπίας και του Δ' Ράιχ ήταν η ενσωμάτωση και η υποταγή του συστήματος διακυβέρνησης, των φορέων του δικομματισμού – στόχος που επετεύχθη στο ακέραιο. Τώρα θα πρέπει να εξουθενωθεί και να χειραγωγηθεί μια ολόκληρη κοινωνία, να υποκύψει στη μοίρα της και να ψηφίσει αδια μαρτύρητα στις εκλογές τα κόμματα του Μνημονίου «για να αποφύγει τη χρεοκοπία και την επάνοδο στη δραχμή».

Οι εκδηλώσεις αποδοκιμασίας κατά των πολιτικών και των φερέφωνών τους εκφράζουν ακριβώς αυτό το συνολικό αδιέξοδο. Είναι ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ εκδηλώσεις διαμαρτυρίας και οργής. Οι πολίτες που καταφεύγουν στις αποδοκιμασίες είναι στη συντριπτική τους πλειοψηφία καθημερινοί άνθρωποι, που για πρώτη φορά στη ζωή τους εκδηλώνουν την απόγνωσή τους με τους τρόπους αυτούς.

Οι πολιτικο-οικονομικοί μηχανισμοί της αυτοτέλειας, της βίας, της τρομοκράτησης και της εξαθλίωσης των πολιτών, οι μηχανισμοί της προπαγάνδας, αντί να ζητούν και «τα ρέστα», ας αντιληφθούν ότι η κατάσταση είναι πλέον οριακή. Και ότι οι ευθύνες είναι αποκλειστικά δικές τους.