Για να μείνει έκπληκτος και συνάμα μπερδεμένος κάποιος, δεν έχει παρά να παρακολουθήσει
τα δελτία ειδήσεων και τα talk shows αυτή τη περίοδο. Μπορεί να ακούσει οτιδήποτε από τον
οποιονδήποτε, μπορεί να παρακολουθήσει «οβιδιακές» μεταμορφώσεις και να αποπειραθεί να
ακολουθήσει σκέψεις που διατυπώνονται δημόσια αλλά καταλήγουν σε… λογικά παράδοξα!
Όχι, δε ζούμε σε κάποιο παράλληλο σύμπαν αλλά στο «οικόπεδο» με το όνομα Ελλάς. Και
μάλιστα, σε καιρό προεκλογικού αγώνος, γεγονός που εξηγεί όλα τα μεταφυσικά φαινόμενα!
Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή και ας δούμε τα δεδομένα.
Έχουμε μια χώρα σε βαθιά οικονομική και κοινωνική κρίση, πολιτικούς που μιλούσαν για
μονοδρόμους και έβαλαν φαρδιές πλατιές τις υπογραφές τους σε περικοπές και μνημόνια,
σε απολύσεις, στην κατάργηση του κοινωνικού κράτους, στην εξαθλίωση και τη μιζέρια, τη
φτωχοποίηση των Ελλήνων για να «σωθεί» δήθεν η Ελλάδα. Είναι όμως έτσι τα πράγματα;
Αυτό που ζούμε και βλέπουμε είναι η σωτηρία μας; Και εύλογα μπορεί να αναρωτηθεί ο
καθένας, μήπως τελικά υπήρχε άλλος δρόμος;
Η αλήθεια είναι πως υπήρχε και, για να είμαι ειλικρινής, ακόμα υπάρχει. Όχι μόνο επειδή το
λέει κάποια πεφωτισμένη ηγεσία, ή το υποστηρίζουν με σθένος επιφανείς επιστήμονες από όλα
τα πεδία, αλλά επειδή αυτό δείχνει η διεθνής πρακτική.
Πόσοι αλήθεια ξέρουν ότι 36 χώρες στον κόσμο, έχουν προχωρήσει, με τον ένα ή τον άλλο
τρόπο, σε διαγραφή χρέους, μεταξύ αυτών και οι Η.ΠΑ.;
Πόσοι ξέρουν ότι στην συντριπτική πλειονότητα οι χώρες που πέταξαν «με τις κλοτσιές» το
ΔΝΤ έξω, ανέκτησαν την κυριαρχία τους, αλλά και την κοινωνικοοικονομική τους σταθερότητα;
Πόσοι ξέρουν ότι υπάρχει νομικό προηγούμενο κατοχυρωμένο διεθνώς, που λέει ότι «όταν
τίθεται θέμα εξυπηρέτησης δανείων ή της επιβίωσης των πολιτών, τότε οι κυβερνήσεις των κρατών
υποχρεούνται και επιβάλλεται να επιλέγουν το δεύτερο»;
Φαντάζομαι όχι πολλοί. Και αυτό διότι η «θεραπεία-σοκ» που επιβάλλουν οι υπερεθνικοί
οργανισμοί, όπως το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, έγκειται στο να γίνουν όλα, με τόσο γρήγορο
ρυθμό, ώστε και οι πιο υποψιασμένοι πολίτες μιας χώρας να μην έχουν το περιθώριο να
αντιδράσουν στην απεμπόληση της εθνικής κυριαρχίας, στο ξήλωμα των εργασιακών σχέσεων
και στη πλήρη παράδοση στους ιδιώτες δανειστές.
Δεν είναι τυχαίο άλλωστε, ότι τα πρώτα τέτοια πειράματα πάνω σε λαούς έγιναν με την
επιβολή δικτατοριών, με την αρχή να κάνει ο Πινοσέτ στη Χιλή, όπως περιγράφει εξαιρετικά η
Naomi Klein στο βιβλίο της «Το Δόγμα του Σοκ».
Συγκεκριμένα, στην Ελλάδα, η οποία έχει πλούσιο ιστορικό χρεοκοπιών, τέσσερις τον
αριθμό, έγινε ένα «βελούδινο» τραπεζικό πραξικόπημα, που, εκτός από την αντισυνταγματική
του υφή από την υπογραφή κιόλας του πρώτου μνημονίου και της δανειακής σύμβασης,
στηρίζεται στην ιδέα του PSI, της ανταλλαγής δηλαδή των ομολόγων και της δεύτερης
δανειακής σύμβασης. Και εδώ σκοπίμως θέλω να τονίσω, πως χρεοκοπία σημαίνει αδυναμία
να πληρώσει κανείς τους πιστωτές του και όσον αφορά τα κράτη, ΔΕΝ περιλαμβάνει την μη
καταβολή μισθών και συντάξεων αλλά μόνο τα εξωτερικά χρέη.
Πλέον το «επιτυχημένο PSI», για το οποίο καυχιούνται Σαμαράς και Βενιζέλος, όχι
μόνο μετέφερε τις υποχρεώσεις στο αγγλικό δίκαιο, αλλά κούρεψε και τα ομόλογα ταμείων,
πανεπιστημίων και νοσοκομείων πάνω από 50%, ενώ η αξία τους είναι ακόμα χαμηλότερη,
λόγω της χαμηλής τιμής στην οποία πωλούνται στη δευτερογενή αγορά!
Ζημιές, από το τίποτα δηλαδή και με την υπογραφή της κυβέρνησης! Όσο για την τρομερή
επίκληση της «ελάφρυνσης» του ελληνικού λαού, από χρέος 100 δις ευρώ… μπορεί να
απαντήσει και μαθητής πρώτης δημοτικού! Όταν δηλαδή, μας κόβουν χρέος 100 δις και μας
προσθέτουν 130 δις με το νέο δάνειο, τότε πόσα χάνουμε;;; Μάλλον δεν χάνουμε, αλλά
χρεωνόμαστε 30 δις περισσότερο, γιατί είμαστε τόσο υπάκουοι!
Και όμως, αυτά είναι μόνο ψίχουλα σε σχέση με την τρομερή φοροκαταιγίδα που έρχεται τον
Ιούνη αλλά και τον Σεπτέμβρη, καθώς οι τόκοι από τα δάνεια θα γίνονται όλο και πιο επαχθείς
όσο περνάει ο καιρός…
Η οικονομική επιστήμη λέει, ότι σε καμία περίπτωση η ύφεση που βιώνει η κάθε εθνική
οικονομία, δεν μπορεί να ξεπεραστεί με μέτρα λιτότητας, πόσο μάλλον με σχέδια για ξεπούλημα
δημόσιας περιουσίας… Και, για του λόγου το αληθές, υπάρχουν παραδείγματα ανά τον κόσμο
που στέκονται μπροστά μας για να τα δούμε και να τα μιμηθούμε, όπως η Αργεντινή.
Γύρω από το όνομα της Αργεντινής, επιχείρησαν να τρομοκρατήσουν και να φοβίσουν
τον κόσμο. Η αλήθεια είναι όμως, ότι πράγματι έγιναν φοβερά και τρομερά πράγματα για όσο
καιρό ήταν το ΔΝΤ εκεί! Που βρίσκεται η Αργεντινή, αφού τους έδιωξε; Μήπως, μόνο τότε
έγινε ανταγωνιστική; Μήπως, τότε άρχισε να έχει ανάπτυξη; Αλλά τι σημασία έχει; Αφού ακόμα
και πριν λίγες βδομάδες όταν η πρόεδρος της Αργεντινής, Κριστίνα Κίρχνερ, κρατικοποίησε
την εταιρία πετρελαίου ισπανικών συμφερόντων που δραστηριοποιούταν στη χώρα, έγινε ένας
σεισμός στο παγκόσμιο οικονομικό και πολιτικό σύστημα. Τραπεζίτες και μεγαλοεπιχειρηματίες
μέχρι αρχηγοί κρατών εκτόξευαν απειλές και προειδοποιήσεις, διότι τόλμησε η Αργεντινή να
πάρει στα χέρια της τους πλουτοπαραγωγικούς της πόρους!
Συνεπώς, το δίδαγμα είναι ότι έχουμε να κάνουμε με «όρνια και κοράκια» των αγορών
που ζουν παρασιτικά από τον πλούτο των κρατών των οποίων οι κυβερνήσεις είναι αρκετά
εθελόδουλες για να τον παραδώσουν.
Τόνοι μελάνης όμως έχουν χυθεί για να δουλέψει το «Μεγάλο Κόλπο», το σημαντικότερο
γρανάζι στη μηχανή ισοπέδωσης των πάντων, η μεγαλύτερη απάτη στο σύγχρονο μοντέλο του
χρηματοοικονομικού συστήματος.
Σε τι αναφέρομαι;
Μα φυσικά στη χίμαιρα που λέγεται ευρώ! Αυτό το ιδιότυπο πιστωτικό εργαλείο, το
οποίο δυσκολεύομαι να αποκαλέσω νόμισμα και να δεχτώ ως κεκτημένο. Και αυτό, γιατί το
ευρώ αποτελεί το ευρωπαϊκό νόμισμα στο οποίο κλειδώθηκε η ισοτιμία όλων των νομισμάτων
των κρατών-μελών της Ευρωζώνης και έκτοτε, παρά τον περιορισμό που τέθηκε στα κράτη
για το όριο 60% του χρέους και 3% στο έλλειμμα, έτσι ώστε να εξασφαλιστεί η σταθερότητα
και η επιτυχία του, βυθίζει την ανταγωνιστικότητα της χώρας μας ενώ μας έχει αφαιρέσει τη
δυνατότητα άσκησης νομισματικής πολιτικής, η οποία είναι αναγκαία συνθήκη για ανεξάρτητη
οικονομική πολιτική.
Όσο και αν φαίνεται περίεργο σε μερικούς, το πείραμα τύπου ευρώ έχει επαναληφθεί
και στην περίπτωση της Αργεντινής, η οποία είχε κλειδώσει το εθνικό της νόμισμα με το
δολάριο ( και η οποία το αναίρεσε για να ανασάνει αφού έδιωξε το ΔΝΤ ), αλλά και με τον
λεγόμενο «χρυσό κανόνα». Ο «χρυσός κανόνας» στην ουσία ήταν το κλείδωμα της ισοτιμίας
των νομισμάτων των χωρών που συμμετείχαν σε αυτόν με μια σταθερή ισοτιμία με το δολάριο,
ενώ το δολάριο για να εξασφαλίζει τη σταθερότητα αυτή ήταν κλειδωμένο με το χρυσό.
Με τους πρώτους κλυδωνισμούς, τη δεκαετία του 1930, και μη μπορώντας να εξασφαλιστεί
η βιωσιμότητα χωρίς εσωτερική υποτίμηση ( μείωση μισθών, συντάξεων και όλων όσων ζούμε
σήμερα ) αποχώρησαν από τον «χρυσό κανόνα» η Βρετανία και οι σκανδιναβικές χώρες, έτσι
ώστε, να ασκήσουν ανεξάρτητη νομισματική πολιτική χωρίς να χρειαστεί να θίξουν την
κοινωνική τους συνοχή. Βρήκαν καταστροφή και καταποντισμούς οι σκανδιναβικές χώρες και η
Βρετανία επειδή έφυγαν από το «ευρώ της εποχής»;
Στη σημερινή πραγματικότητα, λύση δεν μπορεί να είναι, ούτε το παλιό και κίβδηλο
πολιτικό σύστημα που κατά κόρον αποτελείται από ημιμαθείς εθελόδουλους, ούτε οι ακραίες
και κεκαλυμμένες φασιστικές ομάδες νοσταλγών του ναζισμού που έσπειρε το θάνατο σε
εκατομμύρια ανθρώπους σε όλη την Ευρώπη. Μόνη νησίδα σωτηρίας για τους πολίτες και
τη χώρα μας, ως αναπόσπαστο σύνολο, μπορεί να δώσει μόνο όποιος με γενναιότητα ψυχής
αναγνωρίζει πως οφείλει να δράσει στα πλαίσια ενός Μετώπου με σκοπό την αποκατάσταση
της δικαιοσύνης και της εθνικής και οικονομικής ανεξαρτησίας.
Clicking moves right
Πρόσφατες Αναρτήσεις
STEVENIKO
