Ένας ακόμη νεκρός. Στο Σύνταγμα. Ένας από τους δικούς μας. Εδώ και καιρό ο πόλεμος είναι σε εξέλιξη. Απλώς, το έχουν καταλάβει μόνο οι απέναντι. Εμείς, μαλακιζόμαστε και κόβουμε τσάρκες ανέμελα.

Τώρα θα σοκαριστούμε. Επειδή αυτοκτόνησε δημόσια. Όμως θα πρέπει να σοκαριστούμε με μέτρο. Είμαστε ευρωπαίοι εμείς. Όπως θα έλεγε και ο Παπαδημούλης «Η βία δεν είναι στην κουλτούρα μας».

Πολύ λογικό να βγει και η Μπακογιάννη να πει πως η αυτοκτονία δεν είναι στην κουλτούρα μας. Η κουλτούρα μας είναι ένα πράγμα το οποίο χρησιμοποιείται κατά πως βολεύει τον εκάστοτε εκπρόσωπο της κουλτούρας.

Για παράδειγμα, συγκινούμαστε ως λαός – αλλά και τα κόμματα – από τους άστεγους που κοιμούνται έξω τον χειμώνα, αλλά δεν έχουμε ιδιαίτερο πρόβλημα να μαντρώσουμε χιλιάδες άστεγους μετανάστες σε κάποιο στρατόπεδο για να βράζουν στα ΤΟΛ από λαμαρίνες.

Το σοκ μας έχει μέτρο. Δεν ισχύει το παν σοκ άριστον. Υπάρχουν σοκ και σοκ. Άλλο να αυτοκτονήσει ένας εφοπλιστής επειδή τα καράβια του έπεσαν έξω ή ένα καράβι του βούλιαξε παίρνοντας στο βυθό κάποιες εκατοντάδες επιβατών κι άλλο ν’ αυτοκτονήσει ένας ανώνυμος.

Άλλο σοκ δημιουργεί ο θάνατος ενός βουλευτή, που μπορεί να έφαγε ένα σκασμό λεφτά, να συμμετείχε ή να συναινούσε σε σκάνδαλα κι άλλο να αυτοκτονεί ένας τυχαίος. Δεν είναι το ίδιο.

Είμαστε στη ζώνη του ευρώ, δεν πρέπει να λαϊκίζουμε με τα σοκ. Πρέπει να σοκαριζόμαστε με μέτρο. Άλλωστε μια αυτοκτονία είναι στα πλαίσια των θυσιών του ελληνικού λαού, τον οποίο σέβονται ο Βενιζέλος, ο Παπανδρέου, ο Σαμαράς κι ο Παπαδήμος, όπως κατ’ επανάληψη έχουν δηλώσει.

Πρέπει να αντιμετωπίσουμε με ταραχή μεν την αυτοκτονία ενός ανθρώπου για χρέη, αλλά θα πρέπει να σεβαστούμε τα μαλακισμένα φιλομνημονιακά κοπρόσκυλα που είναι βέβαιο ότι θ’ αρχίσουν να ρωτάνε «δηλαδή πριν το μνημόνιο δεν αυτοκτονούσαν άνθρωποι;».

Αυτά είναι τα «πρέπει». Τα «πρέπει» ενός πολέμου που μας τον έχουν κηρύξει, αλλά εμείς αρνούμαστε να ανταποδώσουμε τα πυρά. Αρεσκόμαστε να είμαστε αναλώσιμοι στόχοι. Έτσι ρε παιδί μου τη βρίσκουμε. Έτσι, αυτό λέμε, για να μην παραδεχτούμε απλώς ότι είμαστε δειλοί.

Δειλία, πάντως, δεν είναι η αυτοκτονία. Θέλει απίστευτη δύναμη και πάλη για να νικήσει κάποιος το ένστικτο της επιβίωσης. Κι αυτή τη δύναμη, την παίρνει από την απόγνωση που απλόχερα μας μοιράζουν. Αύριο θα είσαι εσύ αυτός που θα αυτοκτονήσει. Μεθαύριο εγώ. Ή και με την αντίστροφη σειρά, δεν έχει σημασία.

Είμαστε μόνοι. Ολομόναχοι. Κι όσο μένουμε μόνοι θα αυτοκτονούμε. Παπαριές τα περί αλληλεγγύης και «δεν είσαι μόνος». Παπαριές τα «γιατί δε ζήτησες βοήθεια;». Από ποιον να ζητήσεις; Ποιος έχει να σου δώσει; Χρέη έχουν αυτοί που αυτοκτονούν. Σε αδιέξοδο βρίσκονται. Δεν έχουν ερωτική απογοήτευση. Δεν είχαν «ροπή προς την κατάθλιψη».

Εάν επρόκειτο για την αυτοκτονία ενός, πέντε, δέκα ανθρώπων, άντε να κάτσεις και να εξετάσεις και ψυχολογικούς παράγοντες. Ξέρετε όμως μέχρι σήμερα πόσοι δικοί μας έχουν αυτοκτονήσει λόγω χρεών και απόγνωσης; Όχι! Ούτε εγώ ξέρω.
Ξέρετε πότε θα μάθουμε πόσοι δικοί μας αυτοκτόνησαν λόγω χρεών και απόγνωσης; Ποτέ!

Ο λόγος είναι απλός. Δηλώνονται οι αυτοκτονίες που αναφέρονται στην αστυνομία και μόνο αυτές. Βλέπετε, η Ορθόδοξη εκκλησία δεν κηδεύει τους αυτόχειρες. Κι έτσι πολλές οικογένειες παρακαλούν τους γιατρούς να δώσουν πιστοποιητικό θανάτου στο οποίο αναφέρεται ως λόγος θανάτου η ανακοπή.

Βλέπετε, ακόμη και σήμερα η αυτοκτονία είναι λόγος στιγματισμού της οικογένειας του αυτόχειρα. Κι έτσι, πολλές αυτοκτονίες κρύβονται κάτω από άλλα πιστοποιητικά θανάτου που αναφέρουν ως αιτία θανάτου το έμφραγμα ή το εγκεφαλικό.

Δε δηλώνονται οι αυτόχειρες στην Ελλάδα. Όχι ότι αν δηλώνονταν βέβαια θα σοκαριζόμασταν περισσότερο. Θα υποκρινόμασταν ότι δεν μας τρομάζει ο αριθμός. Διότι αν μας τρόμαζε θα έπρεπε να κάνουμε κάτι. Να αντιδράσουμε. Να πολεμήσουμε αυτούς που μας σκοτώνουν και τους μπάτσους που τους φυλάνε.

Όμως δε θέλουμε να το κάνουμε. Είμαστε δειλοί. Δε θέλουμε να πολεμήσουμε. Δεν το ‘χουμε, πώς το λένε; Εκλογές θέλουμε. Είμαστε ευρωπαίοι. Δεν είναι η επιβίωση στην κουλτούρα μας βρε αδελφέ. Με το ζόρι επαναστάτης;

Πηγη

Σας ευχαριστώ για την επίσκεψη σας...