Αυτές τις εκλογές πέρα από το συνολικό αποτέλεσμα που θα περιμένουμε όλοι να δούμε το βράδυ των εκλογών, θα έχει μεγάλο ενδιαφέρον να κοιτάξουμε προσοχή τα αποτελέσματα της γειτονιάς μας. Στην Αθήνα πάντα υπάρχουν ζώνες συγκεκριμένης πολιτικής επιρροής, αλλά αυτή τη φορά πιστεύω πως θα δούμε πρωτόγνωρα αποτελέσματα που θα πρέπει να μελετηθούν με μεγάλη προσοχή γιατί θα είναι μια σοβαρή σφυγμομέτρηση στις βαθειές αλλαγές που γεννιούνται στο κοινωνικό ιστό.

Ολες αυτές τις μέρες παρακολουθούμε δημοσκοπίσεις που βγάζουν διάφορες "εκπλήξεις" από τη κάλπη. Κατά τη γνώμη μου αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα, για πρώτη φορά μετά τη μεταπολίτευση ο κόσμος καλείται να αποδείξει όχι απλά ποιος θέλει να τον κυβερνήσει, αλλά σε τι "θεό" πιστεύει. Δεν υπήρχαν πολλές αναρωτήσεις σε όλες τις προηγούμενες εκλογικές αναμετρήσεις. Δυο μονομάχοι που είχαν μαζέψει υπό τη σκέπη τους τις δυο μεγάλες ιδεολογικές αποκλίσεις, εκείνη που έγερνε προς τα δεξιά κι εκείνη που έγερνε προς τα αριστερά και το κέντρο να πηγαινοέρχεται αναλόγως των συγκυριών.

Σ΄αυτές τις εκλογές με το πελατειακό κράτος να γκρεμίζεται (όχι γιατί ήθελανα να το αλλάξουν οι πολίτες, αλλά γιατί το τράβηξαν οι δανειστές κάτω από τα πόδια μας, καθότι λεφτά και καιρός για χαιδολογήματα τέλος) με ένα λαό που βρίσκεται σε μια επικίνδυνη στροφή φτωχοποίησης και τριτοκοσμικής στροφής, οι πολίτες αναγκάζονται εκ των πραγμάτων να διαλέξουν με ποιους θα πάνε και ποιους θα αφήσουν. Καλούνται να βγάλουν από μέσα τους όχι την ευκαιριακή ψήφο συναλλαγής και προσωπικών συμφερόντων, αλλά τις ιδεολογικές καταβολές τους/

Οι αριστεροί στο μεγάλο σύνολο ψάχνονται μετά από καιρό ποιο κομμάτι της αριστεράς να ψηφίσουν βλέποντας απέναντί τους παλιά φαινόμενα σκοτεινών εποχών να αναβιώνουν και μια συσπείρωση δεξιών δυνάμεων σε καθόλου λάιτ στρατόπεδα όπως συνέβαινε τόσα χρόνια στη καθησυχαστική μεταπολίτευση. Βγαίνουν παλι στην επιφάνεια, πηγάδες, λέξεις όπως συμμορίτες που είχαν πολλά χρόνια να ακούσουν, μιλάνε για του έθνους τη τιμή και πάλι, και η Αννα παίρνει βερεσέ από το μπακάλη πάλι σαν να μην πέρασε μια μέρα.

Η ταλαίπωρη πρωτεύουσα μετατρέπει το κεντρικό της άξονα σε λέγκα του βορρά της Ιταλίας και οι γύρω κατ΄εξοχήν "αριστερές" λαΪκές συνοικίες χάνουν το περιθώριο να ρίχνουν τη ψήφο τους από "συνήθεια" ή με το γνωστό συναίσθημα του έτσι κι αλλιώς τίποτα δεν γίνεται.

Η δεξιά από την απέναντι όχθη κατευθύνεται από τα συνθήματα που είχε ξεχάσει τόσα χρόνια της Ελλάδας των ελλήνων χριστιανών και της μεγάλης πατρίδας που βλέπει ξανά κουμουνιστικούς κινδύνους και στρατόπεδα συγκέντρωσης, τιμωρίες και κρεμάλες.

Οι σοσιαλιστές του ΠΑΣΟΚ και οι δεξιοί της ΝΔ είχαν συγκεντρώσει και μοιράσει με ένα είδος ανακωχής ιδεολογικής το 80% του ελληνικού λαού που μαζί με το προσωπικό συμφέρον νόμιζε πως εκτελούσε και το παραδοσιακό ιδεολογικό καθήκον των δύο τάσεων. Δηλαδή να ψηφίζει τον έναν ή τον άλλον θεωρώντας πως είναι δεξιός ή αριστερός με ταυτόχρονο βόλεμα σε μια υποκριτική ενδιάμεση δημοκρατία ή οποία εξυπηρετούσε στο έπακρο την κυρίαρχη τάξη και κράταγε στο ρελαντί τις λαϊκές συνειδήσεις.

Σ΄αυτές τις εκλογές ο ελληνικός λαός πιστεύω πως θα δείξει για πρώτη φορά από την αρχή της μεταπολίτευσης που τελικά "γέρνει" Κι οι συζητήσεις περί εθνικής ομοψυχίας καλές είναι και ενθουσιώδεις αλλά η πραγματικότητα είναι πως η μη αναμόχλευση των παθών μόλις μας τελείωσε και η μνημονιακή Ελλάδα αναγκάζεται εκ νέου να ωριμάσει και να πάρει θέση χωρίς να κρύβεται πίσω από τη ποδιά των μονομάχων.

Κι αυτό είναι κάτι που ειλικρινά περιμένω με ιδιαίτερο ενδιαφέρον να δω το βράδυ των εκλογών. Μπορεί να σχηματιστεί μια κυβέρνηση των δυο , λόγω ληστρικού εκλογικού νόμου, μαγειρέματος και προπαγάνδας και πολιτικής ανωριμότητας. Αλλά στα χαρτιά θα μείνουν οι ψήφοι της γειτονιάς μας σε χιλιάδες κι αυτές ας τις κοιτάξουμε με μεγάλη προσοχή.

Η απατηλή εικόνα του καπιταλιστικού συστήματος καταρρέει με πολύ άγριο τρόπο. Και τα εκατομμύρια οπαδών του όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά σε ολόκληρη την ανθρωπότητα, βρίσκονται ξαφνικά ολόγυμνα και χωρίς εφεδρείες μπροστα στην επέλαση της παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής ολιγαρχίας. Με το αντίπαλο δέος να έχει γκρεμιστεί μαζί με το τέιχος του Βερολίνου. Και τη δημοκρατία να μην έχει βρει ποτέ το δρόμο της. Τι μένει σε όλους αυτούς τους λαούς για να κρατηθούν και να πιστέψουν. Που θα γύρουν το κεφάλι εκατομμύρια δυστυχισμένοι ΄ανθρωποι, λαοί, πατρίδες?

Ποια δύναμη θα καλύψει τις ανάγκες του 21ου αιώνα? Η ποια δύναμη θα γυρίσει το κόσμο έναν αιώνα πίσω? Και το όραμα της δημοκρατίας είναι εφικτό ή απλά μια ουτοπία που ποτέ δεν θα γίνει πραγματικότητα. Τα κράτη διοικούνται από κυβερνήσεις που έχουν ισχυρά συμβόλαια με τις τράπεζες αλλά ακυρωμένα συμβόλαια με τους λαούς τους. Κι αυτοί οι λαοί θα ψάξουν να βρουν ένα δρόμο.

Ποιος θα είναι άραγε?