Του Δημήτρη Μυ

Δεν θα έπρεπε, αλλά εξακολουθούμε να εντυπωσιαζόμαστε από την ατάκα, την εξυπνάδα, το ύφος και την εικόνα. Κάπως έτσι, τη σύγκρουση με τον τοίχο, προς τον οποίο τρέχουμε με ιλιγγιώδη ταχύτητα, θα την αντιληφθούμε τη στιγμή που θα κολλήσουμε πάνω του. Σαν χαλκομανίες...

Συνηθισμένοι στα εύκολα, καταπίνουμε αμάσητο ό,τι μας σερβίρουν. Στρωμένοι στον καναπέ, χαζεύουμε τους καυγάδες των παραθύρων και χασκογελάμε με τις εξυπνάδες που ανέξοδα εκτοξεύουν οι αντίπαλοι και διεκδικητές της ψήφου μας.

Συνηθίσαμε στην αυθεντία των ελάχιστων, την υπεροψία των απατεώνων, την αμάθεια των βολεμένων. Και εύκολα υποκύπτουμε στην κινδυνολογία και τους εκβιασμούς τους. Με το πέρασμα του χρόνου γίναμε ένα μ' αυτούς, με το σύστημα που βολεύει την πάρτη του, δίνει ψίχουλα στους δικούς του και κοιμίζει με λειψό άρτο και κακής ποιότητας θεάματα τη μάζα. Όμως...

Όμως, να που ήρθε η ώρα του λογαριασμού. Και οι λογαριασμοί γίνονται τελικά με αριθμούς. Και τους αριθμούς, όσο κι αν τους μαγειρέψει κανείς, εξακολουθούν να είναι μετρήσιμοι, δηλαδή αντικειμενικοί, δηλαδή αυτό που σιχαίνονται οι εκ συστήματος απατεώνες (υπό την έννοια της επαγγελματικής προσήλωσης στην προσπάθεια ψηφοθηρίας με κάθε μέσο) πολιτικολογούντες.

Να 'μαστε λοιπόν ξανά μπροστά στις τηλεοράσεις να βλέπουμε και να ακούμε τους γνωστούς – χρόνια τώρα – παπαγάλους να μαλώνουν, να απαγγέλλουν, αλλά να μην απαντούν, να μην διευκρινίζουν, να μην φωτίζουν, να μην προετοιμάζουν την κοινωνία για να συμμετέχει στη διαδικασία της λήψης των πολύ σκληρών αποφάσεων που σε κάθε περίπτωση θα πρέπει να ληφθούν.

Όλοι αυτοί λοιπόν που διεκδικούν την ψήφο μας καλό θα ήταν να αφήσουν το παραμύθι, τις γενικεύσεις και τις υπεκφυγές, να σκεφτούν, να προγραμματίσουν και να μας πουν:

1. Εντός του ευρώ; Πόσο κοστίζει, σε ποιους και για πόσο αυτή η επιλογή;

2. Εκτός του ευρώ; Με ποιον τρόπο, τι κόστος, ποιος πληρώνει, πότε έρχεται η ανάκαμψη;

3. Σε ποιον συσχετισμό δύναμης μπορεί να «παίξει» η Ελλάδα;

● Είναι με τους Γερμανούς, είναι με τους Αμερικάνους;

● Είναι με τους Ρώσους, τους Κινέζους;

● Είναι με... κανέναν;

● Τα υπέρ και τα κατά κάθε επιλογής; Τα περιθώρια κινήσεων; Τα αδιέξοδα;

ΥΓ.: Παρακολουθώντας τις εσωτερικές κοκορομαχίες, το απίστευτο ξεφτιλίκι του ευρωπαϊκού κεντροδεξιού μετώπου, τον αριστερό εμφύλιο, τις κυβιστήσεις της νεοφιλελευθεροσοσιαλδημοκρατίας, ο τοίχος ολοένα πλησιάζει κατά πάνω μας.

Σε όλους αυτούς – με επιμερισμένη αναλογία, η οποία δεν είναι του παρόντος και δεν έχει άλλωστε σημασία – διαφεύγει προφανώς ότι, για να κυβερνήσουν, δεν αρκεί η ψήφος και οι συμμαχίες - συνεργασίες κορυφής.

Καθώς θα πρέπει να γίνουν οδυνηρές πολιτικές επιλογές, εντός η εκτός του ευρώ, με τεράστιο κόστος για την κοινωνία, καλό θα είναι οι διεκδικητές της εξουσίας να σταματήσουν την... παπαγαλία και να στηριχθούν στον λαό, με πρώτο βήμα την ενημέρωσή του.

Σας ευχαριστώ για την επίσκεψη σας...