Γιατί από τη σημερινή νεοφιλελεύθερη πολιτική που ασκείται στην Ευρώπη και στον κόσμο ολόκληρο κάποιοι ωφελούνται άμεσα υλικά(οικονομικό κέρδος) και κάποιοι άλλοι ιδεολογικά και πολιτικά, που ως συμβολικό κεφάλαιο καταλήγει ομοίως σε υλικό όφελος.

Οι δεύτεροι είναι οι φανατικοί πολιτικοί, ένας μικρόκοσμος, που απαρτίζεται από ανθρώπους κυνικούς, αναίσθητους, στεγανούς στη θλίψη και τον πόνο που επιβάλλουν σε εκατοντάδες εκατομμύρια ανέργων και φτωχών. Αλλά σε ποιο «θεό» πιστεύουν οι φανατικοί πολιτικοί;

Στο νεοφιλελευθερισμό, στις αυτορυθμιζόμενες αγορές –τις οποίες οφείλουμε να... «καθησυχάζουμε»- στην ακόμα μεγαλύτερη συσσώρευση πλούτου στα χέρια των λίγων, που προκύπτει με τη θυσία των εργαζόμενων, δηλαδή με τις περικοπές μισθών, συντάξεων, της ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης, των επιδομάτων πρόνοιας, δηλαδή του φιλελεύθερου κράτους πρόνοιας.

Τώρα, όλες οι κρατικές βοήθειες μετακινούνται προς τις επιχειρήσεις και δη στις τράπεζες(όπως τα τελευταία 50 δις ευρώ προς αυτές, που θα πληρώσει ο ελληνικός λαός με υψηλό τόκο). Παραδόξως, όμως, το νεοφιλελεύθερο μοντέλο, που κυριαρχεί πολιτικά, καταρρέει ως οικονομικό πρότυπο παρά τις περί του αντιθέτου κραυγές των πολιτικών του υπηρετών.

Η Ευρωζώνη τρίζει, το χρέος των ΗΠΑ έχει φθάσει το 358% του ΑΕΠ, ενώ η κατασκευαστική φούσκα στην Κίνα(τριπλάσια από αυτή των ΗΠΑ) έχει αρχίσει να εξαερώνεται. Η επόμενη μεγάλη κρίση είναι προ των πυλών. Κι όμως οι νεοφιλελεύθεροι του γαλλογερμανικού άξονα αλλά και της Ελλάδας συνεχίζουν να προτείνουν «πάγωμα δαπανών» και μειώσεις μισθών και συντάξεων, δηλαδή λιτότητα στη λιτότητα, οδηγώντας σε βέβαιο «θάνατο»! Είναι μάλιστα τόσο φανατικοί, που δεν αφήνουν κανένα περιθώριο ελιγμού παρά την παταγώδη αποτυχία του πειράματος στην Ελλάδα.

Έτσι, η συζήτηση για τις εκλογές τις Κυριακής, αντί να γίνεται με βάση το κεντρικό ζήτημα της οικονομίας και το ερώτημα εάν υπάρχει άλλο μοντέλο βιώσιμης αντιμετώπισης της κρίσης, περιστρέφεται γύρω από ένα σοβαρό πλην παρελκόμενο πρόβλημα, τη μετανάστευση. Στη σκιά αυτού του μεγάλου προβλήματος, οι «φανατικοί» επιμένουν στη διαχείριση του καταρρέοντος νεοφιλελεύθερου οικονομικού προτύπου, επιμένοντας στη βάρβαρη λιτότητα δίκην μονόδρομου. Όμως αυτό είναι ψεύδος.

Στην οικονομική ιστορία είναι γνωστή η αμερικανική λύση της δεκαετίας του 1930(Κέυνς-Ρούσβελτ). Αυτή η λύση απορρίπτεται σήμερα από εκείνους που ο Κερτ Βόννεγκατ αποκαλούσε «… ψυχοπαθείς προσωπικότητες, δηλαδή άνθρωποι χωρίς συνείδηση, χωρίς αίσθηση του ελέους ή της ντροπής…». Μόνο που οι προσωπικότητες αυτές δεν είναι και τόσο ψυχοπαθείς αλλά εντελώς νεοφιλελεύθεροι πραγματιστές, που όντως δεν έχουν ούτε καρδιά ούτε αισθήματα. Οι «ψυχοπαθείς» Ταλιμπάν της Γουόλ Στρητ, της Φραγκφούρτης, του Βερολίνου, των Παρισίων και των Βρυξελλών είναι απολύτως υπολογιστές και ορθολογιστές.

Γιατί η λιτότητα, τελικά, μπορεί να είναι βίαιη και να εξανεμίζει τα πραγματοποιούμενα έσοδα λόγω της άγριας ύφεσης που προκαλεί, αλλά ο παραλογισμός της αφορά μόνο τους «κάτω», ενώ είναι αποδοτική για τους «πάνω» σε παγκόσμιο επίπεδο. Σε εθνικό, όμως, επίπεδο –κυρίως για τις περιφερειακές χώρες, όπως η Ελλάδα- είναι ανορθολογική, γιατί εξαφανίζει μια ολόκληρη χώρα, έναν ολόκληρο λαό.

Γι’ αυτό οι εκλογές στην Ελλάδα, πολύ δε περισσότερο στη Γαλλία, είναι ιδιαίτερα κρίσιμες…