Λες και μπορεί να μετρηθεί με ντεσιμπέλ η αγωνιώδης κραυγή μιας κοινωνίας που καταστρέφεται κατ’ επιταγή των τραπεζιτών…

Λες και υπάρχουν ώρες ανάπαυσης, στιγμές ανακωχής, για τους εργαζόμενους, τους άνεργους, τους μετανάστες, τους ανήμπορους και τους νέους, μέσα στη δίνη του γενικευμένου κοινωνικού πολέμου που βιώνουμε τα τελευταία δύο χρόνια…

Λες και υπάρχει πιο εκκωφαντικός ήχος από τη σιωπή που ακολουθεί τις αυτοκτονίες των απελπισμένων συνανθρώπων μας…

Την οικιακή ειρήνη, λοιπόν, τη διαταράσσουν τα μεγάφωνα κι όχι οι απειλές για νέες μειώσεις μισθών και συντάξεων, για περισσότερη ανεργία, φτώχεια και απόγνωση…

Τα συνθήματα είναι που μας κουφαίνουν, κι ας λέει ο δημοσιογράφος που έχασε την ακοή του από χειροβομβίδα κρότου λάμψης της αστυνομίας…

Στην Ελλάδα των μνημονίων, όπου οι ακτές, τα δάση και οι εργαζόμενοι βγαίνουν στο σφυρί, το μόνο δημόσιο αγαθό που φαίνεται να προστατεύεται είναι «οι ώρες κοινής ησυχίας».

Οι πολιτικές ελίτ που μονοπωλούν το δημόσιο λόγο διαπλεκόμενοι με τους χρυσοκάνθαρους των κυρίαρχων Μέσων Μαζικής Εξημέρωσης, δεν χάνουν ευκαιρία να περιορίσουν τη δυνατότητα παρέμβασης κάθε διαφορετικής φωνής. Τι να τα κάνουν τα μεγάφωνα, τα αεροπανό και τα φεϊγβολάν οι παροικούντες τα τηλεπαράθυρα, όταν κάθε απόγευμα εισβάλουν στο σαλόνι μας; Γίναμε πια Ευρώπη κι οι εκλογές δεν κερδίζονται με πλαστικές σημαίες. Μόνο οι ντουντούκες των αριστερών απόμειναν αλλά και σ΄ αυτές θα μπει ωράριο. Είναι απαίτηση των καιρών – και των απανταχού ειδημόνων – να μας ξεκουφαίνει μόνο ο τελάλης της αγοράς. Ή των αγορών, όπως προτιμάτε…

Να μπει το λοιπόν τάξις. Προτείνω στην επόμενη εγκύκλιο να μην αναφέρεται απλά πως «τις παραπάνω ώρες επιτρέπεται η εκφώνηση μόνο συνθημάτων». Προς αποφυγή διάδοσης της αντικοινωνικής ηχορύπανσης θα πρέπει να προβλέπεται σαφώς και το περιεχόμενο των συνθημάτων, καθώς και το είδος των «μουσικών υποκρούσεων και ασμάτων» όταν «κατ’ εξαίρεση» αυτά επιτρέπονται. Και φυσικά να προστεθεί η φράση «και εμβατηρίων», καθότι οι πολυάσχολοι νομοθέτες ξέχασαν να περιλάβουν στις διατάξεις και τις μουσικές προτιμήσεις των επίδοξων συνδαιτυμόνων τους στα βουλευτικά ανάκλιντρα…

Τάξις και ησυχία, πάνω απ’ όλα …

Γιατί ο λαός κοιμάται νηστικός και είναι έτοιμος να ξυπνήσει. Κι αφού – τέλος πάντων – έχουμε εκλογές και κάτι θα πρέπει να εκφωνείται, ας ακούγονται μόνο οι τηλεοπτικοί μονόλογοι, ο φόβος και οι φασιστικές κραυγές του μίσους …

Για να γεννηθεί, σε συνθήκες απουσίας του λόγου, το παράλογο.

El sueño de la razón produce monstruos [1]

μας προειδοποίησε ο Goya, αλλά το ρίσκο αξίζει. Πως αλλιώς θα πεισθεί μια ολόκληρη κοινωνία να συναινέσει στην καταστροφή της;

Όνειρα γλυκά και απονήρευτα…

Γιώργος Τσακανίκας

[1] Ο ύπνος της λογικής γεννάει τέρατα.