Τόσο καιρό που ήμουνα ανατριχιασμένη με την άνοδο της Χρυσής Αυγής, προσπαθούσα να βρω τους λόγους που οι συμπολίτες μου τους ψήφισαν. Το συζητούσα με κόσμο, με φίλους και συνέχεια καταλήγαμε στο ίδιο συμπέρασμα. «Δεν ήξερε ο κόσμος πια είναι η Χρυσή Αυγή», « στην επαρχία δεν έχουν δείξει το άγριο πρόσωπό τους», « βοήθησαν κάποιους παππούδες», « φταίει η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ», «φταίει ίσως ότι έπνιξαν την εθνική μας περηφάνια και κάποιος κόσμος βρήκε διέξοδο εκεί». Διάφορες δικαιολογίες… Ώσπου έρχεται η βίαιη πράξη του Κασιδιάρη απέναντι στην κ. Κανέλλη και την κ. Δούρου.

Δείχνει επιτέλους το πρόσωπό που πολλοί από εμάς ξέραμε και μάλιστα στην πιο ήπια μορφή του σε σχέση με το πρόσωπο που έδειχνε, δείχνει και θα δείχνει στην κοινωνία. Στεναχωριέμαι, πολύ, αλλά από την άλλη χαίρομαι κιόλας γιατί πίστευα ότι ο κόσμος θα καταλάβει τι ψήφισε… και τότε ήρθε το πρώτο χαστούκι…αρκετοί από τις τετρακόσιες χιλιάδες τόσους που τους ψήφισαν… το ευχαριστήθηκαν!

Γιατί; Γιατί καμία από τις παραπάνω δικαιολογίες που είχαμε βρει δεν ίσχυε μάλλον. Ο κόσμος τους έστειλε εκεί γι’ αυτό το λόγο για να χτυπήσουν βουλευτές, για να χτυπήσουν αυτούς που βρίσκονταν μέσα στη βουλή. Για τη βία τους έστειλε εκεί. Ο ίδιος ο κόσμος πήρε με χαρά το ρόλο του ηθικού αυτουργού… Προσπάθησα και πάλι να βρω δικαιολογίες, « ο λαός απηύδησε, ο λαός δεν ακουγόταν πια κτλ κτλ». Καμία όμως δε μου κάνει, καμία δε θα πρέπει να μας κάνει. Αν εν γνώσει τους στείλανε «πληρωμένους μπράβους» στη βουλή τότε αυτή η κοινωνία μετατρέπεται σε ζούγκλα, αυτή η δημοκρατία παίζει τα ρέστα της… Ζούμε την εν ψυχρώ εκτέλεσή της.

Την ίδια λοιπόν αυτή θλιβερή μέρα ένα παιδί 23 χρονών καταδιώκει και σκοτώνει έναν διαρρήκτη, η είδηση είναι γνωστή οπότε δε χρειάζεται να την αναφέρω ξανά. Αποτέλεσμα: Ένας άνθρωπος νεκρός, μια ζωή ενός παιδιού κατεστραμμένη. Όλα στο παιχνίδι της πολιτικής, όλα στο παιχνίδι του τρόμου… Γιατί ένας τρομαγμένος λαός είναι πειθήνιος, γιατί ένας τρομαγμένος λαός είναι υπάκουος, γιατί ένας τρομαγμένος λαός είναι κουφός, τυφλός και μουγγός σε όσα συμβαίνουν γύρω του. Τους συμφέρει… Κοιτώντας με θλίψη την είδηση αυτή…δεύτερο χαστούκι… κόσμος έξω από τα δικαστήρια να φωνάζει « Αθώος, αθώος».

Μου ήρθε ξαφνικά μια εικόνα από ταινία εποχής τον όχλο να φωνάζει «κρέμασε τον κρέμασε τον», ή να λιθοβολεί κάποιον που θεωρούσε ένοχο…Μα πως αθώος; Σκότωσε. Γιατί χειροκροτείται; Σκότωσε. Ξέχασα τις βασικές μου αρχές ότι ο φόνος είναι κακός; Τι χειροκροτούν έναν 23χρονο που και να αθωωθεί δε θα ξεχάσει ποτέ τη στιγμή που έκοψε την ανάσα ενός ανθρώπου; Έναν 23χρονο που πέταξε στα σκουπίδια τον ήρεμο ύπνο του, την συνείδηση του; Τι χειροκροτούν το θάνατο ενός ανθρώπου; Τι χειροκροτούν την αυτοδικία; Τι χειροκροτούν το αποτέλεσμα της άθλιας πολιτικής διακυβέρνησης αυτής της χώρας; Ήθελα να τους ρωτήσω δυνατά « Τι χειροκροτείτε;»… Σκοτάδι… Γέμισαν τα όνειρά μας εφιάλτες.