Τελικά τι καταφέραμε στις εκλογές;

Στις 6 Μαϊου η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ και η ΔΗΜΑΡ κατέγραψαν συνολικά ένα ποσοστό της τάξης του 38,14% και αν τότε είχαν προχωρήσει σε συμφωνία για τον σχηματισμό κυβέρνησης συνεργασίας θα είχαν εντός Κοινοβουλίου 168 βουλευτές.

Στις 17 Ιουνίου και οι τρεις μαζί κατάφεραν να αυξήσουν το συνολικό τους ποσοστό στο 48,2% και τον αριθμό των εδρών που κερδίζουν στη Βουλή στις 179.

Τι λένε οι αριθμοί;

Ότι χρειάστηκε να μεσολαβήσουν 42 ολόκληρες ημέρες προκειμένου τα ίδια κόμματα, οι ίδιοι πολιτικοί αρχηγοί, με τις ίδιες προγραμματικές δεσμεύσεις να καταλήξουν σε μια συμφωνία την οποία θα μπορούσαν να είχαν επιτύχει νωρίτερα και χωρίς χάσιμο χρόνου.

42 ημέρες, απλώς για να αυξήσουν την κοινοβουλευτική τους δύναμη κατά …11 βουλευτές!

Να δεχτώ, λοιπόν, ότι αυτοί οι 11 είναι απαραίτητοι για τις κοινοβουλευτικές μάχες που θα ακολουθήσουν.

Να δεχτώ, επίσης, ότι ανάμεσά τους συγκαταλέγονται προσωπικότητες κύρους που χωρίς αυτούς η χώρα θα έχανε, παρά θα είχε να κερδίσει.

Να τα δεχτώ όλα αυτά.

Μήπως, όμως, τους είδαμε αυτούς στο κυβερνητικό σχήμα που φτιάχτηκε; Πήραν κάποιο πόστο; Προσφέρουν στο κοινό καλό από κάποιο άλλο πόστο;

Φυσικά και όχι, γιατί απλώς δεν υπάρχουν!

Όλα έγιναν για τον κοινό εχθρό… Τον ΣΥΡΙΖΑ!

Ή μήπως όχι;

Μήπως, τελικά, όλα έγιναν για να συνεχίσει να υπάρχει η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ και η ΔΗΜΑΡ, άρα και οι ηγέτες τους;

Τα γεγονότα μιλούν από μόνα τους:

Το μεσοδιάστημα από την 6^η Μαϊου μέχρι τις 17 Ιουνίου, στη ΝΔ ο Αντώνης Σαμαράς έπαιξε σε μια ζαριά την παραμονή του στην ηγεσία του κόμματος. Άλλωστε, το ιστορικό χαμηλό που συγκέντρωσε στις πρώτες εκλογές …18,85 % ήταν αρκετό για να τεθεί υπό αμφισβήτηση η δυνατότητά του να φτιάξει τη μεγάλη Κεντροδεξιά Παράταξη.

Οι κινήσεις του ήταν ακαριαίες. Επιδίωξε μια δεύτερη εκλογική ευκαιρία βάζοντας σε εφαρμογή το plan B!

Μεταγραφές από όμορους πολιτικούς χώρους, επαναφορά στο «μαντρί» της Ντόρας Μπακογιάννη και αλλαγή φρασεολογίας.

Την ίδια ώρα στο ΠΑΣΟΚ, ο Ευάγγελος Βενιζέλος βρισκόταν και εκείνος με ένα αντίστοιχο βαρομετρικό χαμηλό, το 13,18 % που του έδωσε η κάλπη της 6^ης Μαϊου και ήδη η καρέκλα του είχε αρχίσει να τρίζει πριν καλά εκείνος συμπληρώσει 49 ημέρες στο πράσινο τιμόνι.

Περιθώρια μεταγραφών δεν υπήρχαν, μόνος στόχος η διατήρηση των φυγόκεντρων δυνάμεων, αλλά και μια ιστορική ευκαιρία να πάρει διαζύγιο από το Παπανδρεϊκό κυβερνητικό παρελθόν και να βγάλει στη σέντρα τα «βαρίδια», όπως και έκανε πρόσφατα.

Για τον Φώτη Κουβέλη τα πράγματα ήταν περισσότερο ξεκάθαρα.

Η επιλογή ήταν να κερδίσει χρόνο για να αποφύγει, πάση θυσία, να έχει την τύχη του Γιώργου Καρατζαφέρη και του ΛΑΟΣ που υπέστησαν εκλογικό αφανισμό λόγω της συμμετοχής στην κυβέρνηση Παπαδήμου.

Τελικά τα κατάφεραν και οι τρεις!

Μόνο που έσκαψαν τον λάκκο τους!

Γιατί καλούνται να είναι μαζί για τα επόμενα τέσσερα χρόνια.

Γιατί θα πρέπει να λένε τα ίδια πράγματα στα καφενεία της περιφέρειας.

Γιατί, ίσως, θα πρέπει να κάνουν και κοινές συγκεντρώσεις.

Γιατί μπορεί να χρειαστεί να λένε στα κανάλια τα ίδια συνθήματα.

Υ.Γ.: Θυμήθηκα τυχαία την φράση της μικρής μαθήτριας στο προεκλογικό σποτ της ΝΔ.

«Και η Ελλάδα κύριε;»,