Όπως για παράδειγμα η κυνική ομολογία του Προέδρου των Γερμανών Βιομηχάνων, ο οποίος δήλωσε με απόλυτη φυσικότητα ότι ολόκληρη η Ελλάδα θα έπρεπε να κηρυχτεί «ειδική αποκλειστική ζώνη» με Ευρωπαίους επιτηρητές.
Θα μού πείτε ότι και σήμερα, με την παρουσία στη χώρα μας της τρόικας, της task force του κ. Ράιχενμπαχ, αλλά και του κ. Φούχτελ που αλωνίζει και προσφέρει ανιδιοτελώς την «τεχνογνωσία και τη βοήθειά του», δεν διαφέρουμε και πολύ από την κατάσταση αυτή.

Όμως η δήλωση του κ. Χανς Πέτερ Κάιτελ σίγουρα βρίσκεται ένα βήμα πιο μπροστά. Τι ακριβώς είπε; ««Όλες οι συζητήσεις περί εξόδου της Ελλάδας δεν οδηγούν πουθενά…ως επιχειρηματίας, δεν θα άφηνα τη θυγατρική εταιρεία μου που είναι σε πολύ κακή κατάσταση να καταρρεύσει, αλλά θα την εξυγίαινα».

Έχουμε ακούσει κατά καιρούς για χώρες «εξαρτημένες», χώρες «παρίες», μέχρι και για χώρες «μπανανίες», αλλά για χώρες-θυγατρικές ποτέ. Ίσως θα έπρεπε να δημιουργηθούν λοιπόν και χώρες με εξωτικά ονόματα όπως αυτά που υιοθέτησαν πριν από λίγα χρόνια κάποιες ΠΑΕ στο ποδόσφαιρο, όπως για παράδειγμα η SCODA Ξάνθη. Ίσως να φτιαχνόταν μια χώρα με σπόνσορα τους Γερμανούς Βιομήχανους. Για σκεφτείτε το: «Bundesverband der Deutschen Industrie – Ελλάδα».

«Η χώρα δεν θα πρέπει μεν να εκχωρήσει κυριαρχία, αλλά θα έπρεπε να δώσει σε όσους την στηρίζουν από την Ε.Ε την ευκαιρία να συνδιαμορφώνουν επί τόπου τις μεταρρυθμίσεις» ανέφερε επιπλέον, σημειώνοντας πως «μπορεί κανείς να εξετάσει και το ενδεχόμενο εμπράγματων εγγυήσεων». Δηλαδή; Δηλαδή να υποθηκεύσει ό,τι έχει και δεν έχει και οι επικυρίαρχοι να μπορούν να παίρνουν χωρίς πολλά πολλά τις αποφάσεις που τους βολεύουν.

Η κομψή έννοια της «ειδικής οικονομικής ζώνης» είναι πρακτικά ο παράδεισος του εργοδότη και η κόλαση του εργαζόμενου, αφού συνεπάγεται την έλλειψη κάθε προστασίας για τον δεύτερο και σχεδόν πλήρη ασυδοσία για τον πρώτο.

Μια νέα εκδοχή του Arbeit Macht Frei (του ναζιστικού «Η εργασία απελευθερώνει»); Ποιος ξέρει τι μπορεί να σκέφτονται οι φονταμενταλιστές της «ελεύθερης αγοράς» και του «ανταγωνισμού».

«Η χώρα», καταλήγει στη συνέντευξή του στο Spiegel ο κ. Κάιτελ, «πρέπει να μπει σε έναν “θάλαμο οξυγόνου” ώστε να αναρρώσει μακροπρόθεσμα», τονίζοντας πως «για να γίνει αυτό, οι Έλληνες χρειάζονται χρόνο, όχι μήνες αλλά χρόνια».

Έχει σημειολογικό ενδιαφέρον πως οι κατά καιρούς «σωτήρες» των χωρών έχουν μια υποσυνείδητη προτίμηση στο ρόλο του γιατρού και βλέπουν τους πολίτες ως «ασθενείς» που θέλουν «εγχείρηση», χρειάζονται «οξυγόνο» ή «γύψο», προκειμένου να «εξυγιανθούν».
Δυστυχώς οι εξελίξεις των τελευταίων χρόνων και η αφροσύνη πολλών ευρωπαϊκών ηγεσιών αναβίωσαν ένα είδος οικονομικού εθνικισμού που αντιμετωπίζει χώρες ολόκληρες ως δυνητικό γκέτο «εθελοντικής εργασίας».

Τώρα πλέον, όπως λέει και ο ποιητής, «για να γυρίσει ο ήλιος, θέλει δουλειά πολλή».