του ΔΗΜΗΤΡΗ ΚΟΥΚΛΟΥΜΠΕΡΗ

Για κάθε χώρα οι νέοι άνθρωποι αποτελούν το δυναμικό εκείνο κομμάτι της κοινωνίας που -όπως συνηθίζουν να λένε οι πολιτικές ηγεσίες- «συνιστά το μέλλον του τόπου και το θεμέλιο λίθο για τη συνέχιση της ύπαρξής του».
Λίγες φορές ωστόσο οι εκπρόσωποι του εγχώριου πολιτικού συστήματος εννοούν τα βαρύγδουπα πλην τετριμμένα λόγια τους, όμως αυτή είναι μιας άλλης τάξεως συζήτηση.

Η νέα γενιά έχει ως κύριο χαρακτηριστικό να ονειρεύεται και να έχει φιλοδοξίες για το αύριο. Από το πιο μικρό και καθημερινό πράγμα ως την κατάκτηση του κόσμου!

Η επαναστατικότητα, ο αυθορμητισμός και η ορμητικότητα των νέων κατάφεραν ουκ ολίγες φορές μέσα στο διάβα της ιστορίας να πετύχουν ακατόρθωτα πράγματα.

Επικεντρώνοντας στη νεολαία της πατρίδας μας και επιχειρώντας να διασταυρώσω αν οι παραπάνω σκέψεις ανταποκρίνονται στην ελληνική πραγματικότητα, με θλίψη διαπιστώνω ότι μέχρι και τα όνειρα τείνουν να αποτελέσουν είδος υπό εξαφάνιση.

Παντού νέοι «γερασμένοι» πριν την ώρα τους, απαισιόδοξοι, απογοητευμένοι ως και αηδιασμένοι με τα συνεχή και προκλητικά «εγκλήματα» που διαπράττονται εις βάρος τους αλλά και από την υποκρισία της εξουσίας που θρασύτατα ισχυρίζεται πως ότι κάνει τα τελευταία τρία χρόνια είναι πρωτίστως «για τη διασφάλισή των ίδιων καθώς και των επόμενων γενιών…».

Φως στο τούνελ δε διαφαίνεται ούτε πάτος στο βαρέλι, οπότε τα πρόσωπα παραμένουν μουντά και σκυθρωπά και μοναδική διέξοδος η ξενιτιά για μια δουλειά και μια καλύτερη ζωή. Τίποτα το υπερβολικό τίποτα το εξεζητημένο…

Κι όμως, στην Ελλάδα του μνημονίου τα χαμόγελα σχηματίζονται πλέον με δυσκολία και η ελπίδα πάει να σβήσει, αν δεν έχει ήδη σβήσει για αρκετούς.

Η σημερινή νέα γενιά και οι επόμενες που θα ρθουν είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα ζήσουν πολύ χειρότερα από τις προηγούμενες.

Απέναντι στο γκρίζο και ζοφερό αυτό τοπίο της χώρας μας, έτυχε πρόσφατα να αντικρίσω την εικόνα μιας διαφορετικής νεολαίας που με εξέπληξε.

Στην γειτονική Σερβία αλλά και στη Βοσνία Ερζεγοβίνη, τις οποίες επισκέφθηκα το καλοκαίρι τα νεαρά παιδιά διψούν για ζωή, γελούν διαρκώς, διασκεδάζουν, διακρίνει κανείς ξεκάθαρα στα μάτια τους τη φλόγα της νεότητας και τα όνειρα, που οι δικοί μας νέοι φοβούνται να κάνουν, αφού γνωρίζουν ότι θα εξελιχθούν σε εφιάλτες.

Οι δύο χώρες δεν είναι ούτε πλούσιες ούτε υπερβολικά αναπτυγμένες. Κάθε άλλο… Οι μνήμες του πολέμου στις αρχές της δεκαετίας του ’90 είναι ακόμη νωπές όπως επίσης και τα σημάδια των ανηλεών νατοϊκών βομβαρδισμών του 1999. Όσο για το βιοτικό επίπεδο; Χαμηλό αλλά –όπως μου έλεγαν ορισμένοι από τους νέους με τους οποίους συνομίλησα- ανεκτό μιας και τα επίπεδα των τιμών συμβαδίζουν με τους όντως πενιχρούς μισθούς.

«Πως βλέπετε το μέλλον σας; Δίνετε την εντύπωση ότι αισιοδοξείτε…», ρώτησα έναν από αυτούς. «Έχουμε υποφέρει πολλά ως λαός και το γεγονός ότι τα ξεπεράσαμε, αρκεί για να κοιτάμε τη ζωή με θετική ματιά», μου απαντά αφοπλιστικά. «Είμαστε τυχεροί που επιβιώσαμε», συμπληρώνει «και πλεον το μόνο που θέλουμε είναι να απολαύσουμε τη χαρά της νιότης».

Με διαφορά περίπου μιας 20ετίας, η κατάσταση που βιώνουν σήμερα οι νέοι στην Ελλάδα εμφανίζει πολλές ομοιότητες με την αντίστοιχη των Σέρβων και Βόσνιων τότε συνομιλήκων τους. Πόλεμος με αληθινά πυρά και εκατοντάδες νεκρούς εκεί, οικονομικός πόλεμος εδώ, επίσης με ανθρώπινες απώλειες όπως λ.χ. οι εσχάτως πολλές αυτοκτονίες αλλά και η έξαρση των ψυχολογικών ασθενειών. Φτώχεια, εξαθλίωση, ανεργία, κακουχίες, μερικά επιπλέον κοινά χαρακτηριστικά δύο διαφορετικών χρονικά εποχών.

Με βαρύτατο τίμημα, οι εχθροπραξίες στην άλλοτε Ενωμένη Γιουγκοσλαβία τελείωσαν και πέρα από τους ιστορικούς λόγους, που ποτε δε θα πρέπει να λησμονούνται, η νεολαία των διαμελισμένων σήμερα βαλκανικών χωρών δείχνει πως ξαναστέκεται στα πόδια της, έχει αφήσει οριστικά πίσω το αιματοκύλισμα και θέλει να ζήσει ειρηνικά, αρμονικά, ήρεμα και δημιουργικά. Ξεχειλίζει στην ατμόσφαιρα το όραμα και η αισιοδοξία…

Από την άλλη, η «θύελλα» που ισοπεδώνει όνειρα και νεανικές ψυχές στη χώρα μας βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη, μέρα με τη μέρα θεριεύει όλο και περισσότερο και είναι άγνωστο αν και πότε θα σταματήσει και πόσα «θύματα» θα έχει προκαλέσει.

Στο ευτυχές σενάριο, οι σημερινοί νέοι που θα αντέξουν να βιώνουν την αδικία κατάμουτρα στο όνομα μιας αόρατης και ψευδεπίγραφης σωτηρίας -σίγουρα όχι δικής τους- ας ελπίσουμε ότι θα ακολουθήσουν την πορεία των «ανθεκτικών» γειτόνων που επιβίωσαν ενός άγριου πολέμου και τώρα τίποτα δε τους σταματά.

Προς στιγμήν πάντως, οι ενδείξεις ψυχολογικής ανάτασης και ανάκαμψης είναι δυσδιάκριτες και τα μόνο συναισθήματα μεταξύ των Ελλήνων 20άρηδων, 30άρηδων και 40άρηδων είναι –και δικαιολογημένα- η οργή, η πίκρα και η τάση αναχωρητισμού για τα μακρινά και ξένα.

Σας ευχαριστώ για την επίσκεψη σας...