ΔΕΝ ΕΙΣΤΕ ΤΟΣΟ ΑΣΦΑΛΕΙΣ ΟΣΟ ΝΟΜΙΖΕΤΕ.
Ομολογώ πως έκανα λάθος. Δεν είναι ο λαός αποχαυνωμένος. Δεν είναι οι
πολιτικοί ανίκανοι. Συμβαίνει κάτι πιο
σοβαρό. ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΤΙΠΟΤΑ, ΤΙΠΟΤΑ ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΠΟΥ ΝΑ ΜΗΝ ΕΙΝΑΙ ΞΕΦΤΙΛΑ γύρω μας
σ΄αυτό εδώ το χώρο όπου κάθε σκύλος και μπαίνει και αλέθει και τρώει και γ@μάει
και βουτάει και ξεφεύγει ατιμώρητος.
Οπότε ένας
λαός (το κομμάτι εκείνο που δεν τα έφαγαν μαζί , δηλαδή οι μ@λάκες πλην τίμιοι),
βρίσκει τη δύναμη να αντισταθεί όταν έχει κάπου να πιαστεί. Σε κάτι που
να μην βρωμάει. Να έχει ένα ελάχιστο
ίχνος αξιοπρέπειας, ειλικρίνειας, εντιμότητας. Ψάχνει βρίσκει ένα κερατά, ένα
κόμμα, ένα κίνημα, μια ομαδούλα έστω που να μην είναι τίγκα πνιγμένη στη
διαφθορά, στις αρπαχτές, στη κουτάλα, σε ύποπτα παιχνίδια, σε απώτερους
ύπουλους σκοπούς κλπ.
Εδώ λοιπόν
σ΄αυτό το χώρο δεν υπάρχει ΤΙΠΟΤΑ ΟΡΘΙΟ. Συνειδητοποιώντας αυτό, τότε όλα
δένουν σαν μια αλυσίδα. Το ξεπούλημα, το κλέψιμο, η υποταγή και η μελλοντική
πλήρης κατάρρευση αυτού του κράτους δένουν τέλεια.
Φτύνεις κάτω
είναι τα πόδια σου. Φτύνεις πάνω είναι το κεφάλι σου. Οσο πιο βαθειά σκάβεις
τόσο βρίσκεις σκατά. Είτε σκύβεις το
κεφάλι σκατά βλέπεις, είτε σηκώνεις το κεφάλι πάλι σκατά βλέπεις. Οσο και να περιγράψει κανείς τη λέξη ξεφτίλα
ψάχνοντας σε ένα καλό λεξικό, δεν πρόκειται να δώσει μια εξήγηση που να
ανταποκρίνεται στην ουσία, όσο αν απλά πει Ελλάδα της μεταπολίτευσης.
Γ@μώ τη
μεταπολίτευση γ@μώ και τα πολύχρωμα σημαιάκια που ανεμίζαμε σαν χαρούμενοι
πίθηκοι σαράντα χρόνια τώρα. Οπως
βλέπετε μπαίνω κι εγώ πανηγυρικά στο στυλ έκφρασης των ημερών. Ίσως να μπω και
στη νοοτροπία τελικά, και στο τρόπο ζωή, και σε αξίες και σε όνειρα και σε
πνευματική κατάσταση τελικά. Γιατί κάποια στιγμή για να φυλάς μερικές αξίες,
για να φυλάς αρετές, για να έχεις οράματα και ελπίδα, πρέπει να υπάρχει ένα
έστω γ@μημένο πετραδάκι που να μην έχει βρώμα επάνω του. Να πατήσεις με την
άκρη του ποδιού, να στηριχτείς, να ισορροπήσει το μάτι, οι αισθήσεις, το πνεύμα
πάνω σε μια τελεία καθαρότητας.
Εδώ μιλάμε
για χάος ασυδοσίας. Αν στην Ελλάδα ξεκίναγε
μια κάθαρση, θα χρειαζόμασταν καμιά χιλιάρα ανώτερους δικαστές να δουλεύουν
εικοσιτέσσερις ώρες το εικοσιτετράωρο, ανενόχλητοι και προστατευόμενοι (για τη
ζωή τους) καμιά δεκαριά χρόνια και πάλι ούτε το μισό δεν θα είχαν ξεκαθαρίσει.
Ασε που μετά θα έπρεπε να χτίσουν μια φυλακή σαν είκοσι Αλκατράζ μαζί για να
χωρέσουν οι πρώτοι δέκα ? είκοσι? Πενήντα χιλιάδες? Επίορκοι, κλέφτες,
καταχραστές, μιζαδόροι που παρέλασαν από όλα τα ανώτερα κλιμάκια αυτού του
κράτους, και θα ήταν οι πρώτοι. Ο αφρός
έτσι για να πούμε ότι βάλαμε μέσα μια μαγιά....
Οπότε ναι
έκανα λάθος. Δεν μπορεί να ανατραπεί τίποτα από όλα αυτά εκτός αν υπάρξει κάτι
που θα φρενάρει και θα αναποδογυρίσει τα πάντα. Δεν ξέρω τι μπορεί να είναι
αυτό το κάτι αλλά θα πρέπει να έχει μεγάλη ισχύ και μεγάλη διάθεση να ανοίξει
μια σκούπα τουρμπίνα και να σαρώσει ότι κινείται.
Ω ναι, στην
Ελλάδα δεν χρειαζόμαστε πλέον μια κάποια κυβέρνηση που θα προσπαθεί μάταια να τα
βάλει με την απόλυτη διαφθορά, διάβρωση και εμπλοκή σε κάθε επίπεδο του
δημόσιου βίου, χρειαζόμαστε ένα είδος αρμαγεδδώνα που δεν θα έχει έλεος για
κανέναν. Σας φαίνεται υπερβολικό αυτό
που λέω? Ωραία. Καθίστε κι απολαύστε τη συνέχεια.
Το ουσιαστικό
πρόβλημα που αρχίζει και απλώνεται στην ελληνική κοινωνία είναι ένα. Σε ένα κράτος υπό διάλυση που οι
υπαίτιοι προσπαθούν να συμμαζέψουν τα ασυμάζευτα, με άδεια ταμεία και μηδενική
διάθεση για απόδοση δικαιοσύνης και αποφασιστικότητα να τιμωρηθούν και να
απομακρυθούν από κάθε δραστηριότητα οι κλέφτες (γιατί είναι αμέτρητοι και
ξεκινάνε από τη κορυφή μέχρι τα νύχια) , αυτό το κράτος αφαιρεί από τους
πολίτες τα όνειρα και τις ελπίδες να τα πραγματοποιήσουν σε κάθε επίπεδο.
Ξέρετε, ο
νομοταγής υπάκους πολίτης, ο ήσυχος και ακίνδυνος, δημιουργείται όταν έχει μέσα
του ακόμα την δυνατότητα να πραγματοποιήσει κάποιο όνειρο. Κάποια επιθυμία. Δεν
είναι σε όλους τους ανθρώπους φυσικά ίδια αυτά τα όνειρα. Σ΄αλλον είναι κάτι το
επαναστατικό, σ΄αλλον είναι η δυνατότητα να πηγαίνει με το Μαράκι στα
μπουζούκια. Σ΄αλλον είναι να αγοράσει εκείνο το ονειρεμένο αυτοκίνητο, σ΄αλλον
να φτιάξει το πατρικό στο χωριό. Αλλος θέλει να κάνει το παιδί του μεγάλο και
τρανό γιατρό, άλλος να ανοίξει εκείνο το
μπαράκι κι άλλος να μπορεί να ταξιδεύει
σε μέρη εξωτικα. Αλλος θέλει να έχει λεφτά για να πάει σε διαιτολόγο, κι άλλος
θέλει να νοιώθει ήσυχος με κάποιες οικονομίες μη τυχόν κι αρρωστήσει.
Οσο οι
άνθρωποι – πολίτες νοιώθουν πως έχουν ΤΗ ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ να σχεδιάζουν κάτι από το
μέλλον τους και ΤΗ ΠΙΣΤΗ πως αυτό θα γίνει, θα το καταφέρουν, κινούνται στα
πλαίσια της νομιμότητας. Ησυχάζουν. Εχουν ένα μονομερή σκοπό ατομικό που παλεύουν
να κάνουν πραγματικότητα. Και σίγουρα λειτουργούν φιλοτομαριστικα γιατί για να
πετύχουν αυτό το σκοπό, μπορεί να χρειαστεί να βάλουν μέσον, να βγάλουν έξτρα
χρήμα από κάποιες άκρες, να παραγκωνίσουν έναν άλλον για να καβατζωσουν μια
θέση, να χτίσουν σε μια καμμένη γη, ή να ρίξουν ένα φακελλάκι για να κάνουν πιο
γρήγορα τη χειρουγείο.
Σ΄αυτό το
σημείο δίπλα τους μπορεί να συμβαίνουν σημεία και τέρατα από τους κυβερνώντες
αλλά δεν αντιδρούν, ίσα ίσα που κοιτάνε ποιος είναι ο πιο «μέσα σε όλα» να τον
υποστηρίξουν για να βρουν ακόμα περισσότερες άκρες για να κάνουν πραγματικότητα
εκείνο το «ονειράκι»...
Τα μνημόνια,
η τρόικα και το ξεσκέπασμα της αλήθειας, για το τι έχει συμβεί σ΄αυτό το κράτος
, και η επιθεση σε ΟΛΑ ΤΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ ΣΤΡΩΜΑΤΑ, με τρόπο τόσο σκληρό, ΑΦΑΙΡΕΙ ΑΠΟ
ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΤΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ ΝΟΜΙΜΟΤΗΤΑΣ. Με λίγα λόγια εγώ δεν είχα πολύπλοκα όνειρα. Εδώ που έφτασα
ήθελα να βγω σε μια σύνταξη στα 58 μετά από 38 χρόνια δουλειάς και να χαρώ λίγο
τα παιδιά μου, να ξεκουραστώ, να βγω μια μέρα Τετάρτη πρωί έξω να πιω ένα
καφεδάκι μετά από 38 χρόνια ξυπνήματος στις 06.00. Οταν μου λες σου έχω νέα και
πριν τα 67 δεν υπάρχει περίπτωση να πάρεις σύνταξη και παίζει κι αν θα πάρεις
ποτέ, μου γ@μάς ανεπανόρθωτα όλη μου τη ψυχολογία. Με στέλνεις στο διάολο one way ticket… Το ίδιο κάνεις στο Μήτσο που δεν θα
πάρει ποτέ εκείνο το αυτοκίνητο, τη Καίτη που δεν θα φτιάξει το σπίτι που
ονειρευόταν, το Παναγιώτη που δεν θα πάει το ταξίδι που σχεδίαζε, τους γονείς
που δεν θα δουν τα παιδιά τους να προκόβουν, τους νέους που θα δουν τα πτυχία
τους να αχρηστεύονται, τους γέρους που θα πεθάνουν όχι γιατί ήρθε η ώρα τους
αρά γιατί ήρθε η ώρα έλλειψης ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης, τον εργάτη που
έχει τσακίσει τα κόκκαλά του και δεν θα μπορέσει να δουλέψει μετά τα 60 γιατί αν ζήσει θα είναι μισός και με τα
κόκκαλα, πνευμόνια τσακισμένα, τη πωλήτρια που δεν μπορεί να στέκεται όρθια με
τους κιρσούς να τη σκοτώνουν με 50 χρόνια δουλειάς. Τον έμπορο που δεν θα
φτιάξει εκείνο το μαγαζάκι γιατί είναι μάταιο, περιττό...
Κι όταν όλοι
αυτοί οι άνθρωποι μείνουν χωρίς ΕΛΠΙΔΑ ΚΑΙ ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ, σε τι ακριβώς θα
μετατραπούν? Το έχετε αναρωτηθεί ποτέ κύριοι ή νομίζετε πως είσαστε αρκετά
ασφαλείς? Είστε σίγουροι?
STEVENIKO
Σας ευχαριστώ για την επίσκεψη σας...
