Του Νίκου Καρούτζου


Πλέον έχει χαθεί η αίσθηση του μέτρου. Η τρόικα απερίφραστα προκαλεί. Και προκαλεί έχοντας απέναντί της μια χώρα που είναι αδύναμη. Οι άνθρωποι δεν μπορεί να μην γνωρίζουν ότι ζητώντας όλο και περισσότερες περικοπές οδηγούν την ελληνική κοινωνία στο αδιέξοδο. Δεν μπορεί να μην αντιλαμβάνονται ότι φαινόμενα που ζήσαμε σήμερα στο Υπουργείο Άμυνας, τη ΓΑΔΑ και το Ηράκλειο της Κρήτης θα ενταθούν όσο η φτώχεια θα μεγαλώνει.

Φτάνουν στο σημείο να αρνούνται κάθε διαρθρωτική αλλαγή και απαιτούν αίμα μέσω οριζόντιων περικοπών. Η χώρα έχει μείνει χωρίς λεφτά και αυτοί κωλυσιεργούν γνωρίζοντας ότι διαλύουν και τον ιδιωτικό τομέα. Δημιουργούν δε την αίσθηση ότι το κάνουν επίτηδες και λειτουργούν ως αλάνθαστος πάπας.

Δεν είναι όμως γιατί μπορεί η Ελλάδα να έκανε λάθη αλλά έκαναν και αυτοί. Αυτοί όμως δεν πληρώνουν τα λάθη τους αλλά επιμένουν να πληρώσουν οι Έλληνες και τα δικά τους.
Αυτό όμως δεν μπορεί να γίνει ανεκτό από μια κοινωνία. Και είναι ντροπή να γίνεται ανεκτό και από την Ευρωπαϊκή Ένωση που βλέπει να εκκολάπτεται στην Ελλάδα το αυγό του φιδιού του απολυταρχισμού και της αυτοδικίας και δεν κάνουν απολύτως τίποτα.

Δυστυχώς δεν αντιλαμβάνονται ότι η φωτιά που ανάβουν θα φτάσει και στα δικά τους χωράφια. Δεν αντιλαμβάνονται ότι το να παραμένουν υπάλληλοι των συμφερόντων των μεγαλοτραπεζιτών που διέλυσαν την παγκόσμια οικονομία το 2008 οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια σε πλήρη κοινωνική αποδιοργάνωση. Επιμένουν σε σκληρή λιτότητα σε όλη την Ευρώπη για να κλείσουν οι δημοσιονομικές τρύπες που άνοιξαν με πακέτα διάσωσης των τραπεζών. Και μπορεί την Ελλάδα να μην την αφορά αυτό πρωτογενώς την αφορά όμως δευτερογενώς διότι η κρίση δεν θα είχε τέτοια ένταση αν δεν είχε μεσολαβήσει η φούσκα των subprimes. Στη Γερμανία ήδη αναπτύσσεται κίνημα εναντίον των μέτρων που φορτώνουν στους φορολογούμενους τα εγκληματικά λάθη των τραπεζιτών οι οποίοι έμειναν ατιμώρητοι. Και το κίνημα αυτό θα εξαπλωθεί και το αίμα των πολιτών που απομυζά η λιτότητα μπορεί εύκολα να γίνει αίμα των κυβερνόντων.

ΥΓ: Αυτό που ζούμε δεν είναι σίγουρα καπιταλισμός. Είναι αναρχία των συμφερόντων του χρήματος που αντί οι πολιτικοί να δημιουργήσουν μηχανισμούς και να ελέγχουν ανεξέλγκτες πρακτικές έγιναν υπάλληλοί τους.