Η οργή των απλήρωτων απέναντι στο διαλυμένο κράτος, που με το ένα χέρι ζητιανεύει τη δόση για να συγκολλήσει τα κομμάτια του και με το άλλο χτυπά όποιον αντιστέκεται στην πρώην και νυν διαφθορά του. Η αναπάντητη οργή σαν προάγγελος κατάρρευσης του ραγισμένου κοινωνικού ιστού.

Το θλιβερό φινάλε των μικρών και μεγάλων ηγετών, που πρωταγωνίστησαν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο στην πολυετή πολιτική και οικονομική ασυδοσία σε βάρος της χώρας. Οι μέλαινες κι αραχνιασμένες λίστες που καταλαμβάνουν τη θέση της κοινωνικής συνοχής.

Η αποτυχία διαχείρισης του δυσαναπλήρωτου χαμένου χρόνου της χώρας και μέσα από την καθυστέρηση της πολιτικής, οικονομικής και διοικητικής κάθαρσης, η προοδευτική μετατροπή του παρόντος σε μια μαύρη τρύπα που παγιδεύει την ζωή και το μέλλον των πολιτών.

Η εμμονική αυταπάτη ως ένα είδος πνευματικού αυνανισμού κατά το οποίο ο πολίτης πασχίζει να ισορροπήσει πάνω στη διαταραγμένη καθημερινότητά του, ηδονιζόμενος με εικονικές σκέψεις και εκτιμήσεις για αυτούς που τον εξουσιάζουν, αλλά και για τον ίδιο του τον εαυτό. Αποφεύγοντας συστηματικά την επαφή με την πραγματικότητα και την άντληση της ηδονής από την συνειδητοποίηση της αλήθειας, για όλους και για όλα.

Η σημειολογία της εβδομάδας που πέρασε φάνηκε σαν να συμπυκνώνει τη σημειολογία της φυσικής κοινωνικής εξέλιξης των τελευταίων δεκαετιών και ίσως η σημειολογία της εβδομάδας που μπαίνει να μας πάει ακόμα βαθύτερα στην εικόνα του χαρακτήρα μας.

Όπως εκείνην που σκιαγραφούσε ο ακαδημαϊκός Δημήτρης Καμπούρογλου για τα χρόνια της Τουρκοκρατίας, γράφοντας στην «Ιστορία των Αθηναίων»: «φιλύποπτοι, φιλοχρήματοι, μικρορραδιούργοι, κουτοπόνηροι, δεισιδαίμονες, προληπτικοί, φανατικοί, εκδικητικοί, δύσπιστοι, βωμολόχοι », «φύσει φιλοκερδείς και κρυψίνοι», «φθονεροί δια την ευτυχίαν και ανύψωσιν των άλλων και συγχρόνως ψυχροί δια τα παθήματα του πλησίον», γράφοντας για την «ανάγκη αυθέντη» και την τάση του «ανέχεσθαι άρχοντα βλακωδέστερον του εκλέγοντος αυτόν – αρκεί να ομιλή ολίγα, να έχη περιουσίαν, ήθος αρχοντικόν και ιδίως ανάστημα, να μειδιά ελαφρώς και προστατευτικώς, να βαδίζει σοβαρώς και να μην αναπτύσση ιδέας, πράγμα εύκολον αφού δεν έχη», αλλά και για «το θεωρείν τους ανθρώπους των γραμμάτων ως όντα κατωτέρας φύσεως». Μήπως σήμανε και ή ώρα να αλλάξουμε κάποιες νοοτροπίες;


Δ. Τρικεριώτης