Του ΓΙΩΡΓΟΥ Χ.ΠΑΠΑΣΩΤΗΡΙΟΥ


Πρώτα εξουθενώνουν με άγρια λιτότητα την οικονομία, εξαθλιώνουν τους ανθρώπους και την κοινωνία κι ύστερα επιπίπτουν σαν ακρίδες οι άρπαγες επενδυτές. Αυτό είναι το αξίωμα της Ναόμι Κλάιν στο δόγμα του σοκ. Και το ερώτημα που τίθεται είναι αν μπορούμε να αποφύγουμε αυτό το κανιβαλικό όργιο εναντίον της χώρας μας.

Η απάντηση είναι θετική αν ήταν δυνατόν να υπάρξει μία εθνική και κοινωνική πανστρατιά, όπου δεν θα υπάρχουν αυτοί που ζημιώνονται κι αυτοί που ωφελούνται από την κρίση, αλλά τόσο οι «πάνω» όσο και οι «κάτω» θα συμμετέχουν κατ’ αναλογία του έχει τους στα βάρη και τις θυσίες. Μόνο έτσι θα δημιουργηθεί εθνικό φρόνημα και ομόθυμη άμυνα όλων των Ελλήνων απέναντι στην πρωτοφανή επίθεση από την τροϊκανή «ιερή συμμαχία».

Τι εμποδίζει αυτή την ενότητα; Στο οικονομικό πεδίο, η αρρωστημένη απληστία των «πάνω» και στο πολιτικό πεδίο οι διαιρετικές δράσεις των φασιστών και των ρατσιστών. Η Χρυσή Αυγή, με άλλα λόγια, είναι αυτή που ολοκληρώνει την άλωση της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας, καθώς λειτουργεί διαλυτικά στο επίπεδο της συνάντησης και οργάνωσης των θυμάτων της κρίσης, δηλαδή των μελών ολόκληρης της ελληνικής κοινωνίας.

Γιατί όπως τα άλλα ιστορικά προηγούμενα –βλέπε ΚουΚλουξΚλαν- έτσι και η Χρυσή Αυγή είναι φορέας του εμφυλίου των «κάτω», ήτοι των γηγενών και των μεταναστών. Όμως μετανάστες, σήμερα, είναι και οι Έλληνες και συγκεκριμένα οι νέοι μας(ένας στους δύο άνεργος). Στην Αυστραλία, μάλιστα, είναι οι Έλληνες που υφίστανται την οργή των φασιστών, καθώς εγκλείονται κι αυτοί σε στρατόπεδα συγκέντρωσης.

Το ίδιο συμβαίνει στη Γερμανία και αλλού με αιχμή του δόρατος τους νέο-ναζιστές. Κι αν μία βουλευτής της Χρυσής Αυγής χαρακτηρίζει τους εδώ μετανάστες «υπάνθρωπους», κάποιος συνάδελφός της στη Γερμανία χαρακτηρίζει έτσι τους Έλληνες. Αλλά η ανθρώπινη φύση είναι μία και καθολική(παντού η ίδια) έλεγε ο Σπινόζα, απαντώντας έτσι στους ρατσιστές κάθε εποχής που αποδίδουν σε κάποιους ανθρώπους αλλά και σε λαούς μία γονιδιακή ή αταβιστική «κακότητα». Αλλά το ίδιο ρατσιστικά και διαλυτικά λειτουργούν κι εκείνοι όπως ο νέος βουλευτής(με τον γνωστό μπαμπά) που είπε σε συναδέλφους του ότι «μαζεύτηκαν εδώ (σ.σ. στη Βουλή) όλες οι βλαχάρες»! Κι αυτός ρατσιστής είναι, καθώς, μιλώντας στο όνομα της «καθαρότητας», ταυτίζεται με την χρυσαυγίτικη ιδεολογία. «Το μίσος, όπως και η αγάπη, τρέφονται με τα πιο μικρά πράγματα…» σημείωνε ο Ονορέ ντε Μπαλζάκ. Γι’ αυτό μην υποτιμάτε τον λεκτικό ρατσισμό.

 Όλοι αυτοί –φορείς και άτομα- βασίζουν την πολιτική τους δράση στο φόβο. Ο φόβος γίνεται η κινητήρια αρχή της σύγχρονης μεταπολιτικής: φόβος των βάρβαρων-μεταναστών, φόβος της εγκληματικότητας, φόβος της αποσταθεροποίησης, τρομοκρατία μέσω νέων ιών κ.ά.. Η ιδιότυπη αυτή τρομοκρατία συνιστά πλέον την ουσία της πολιτικής και υπηρετείται το ίδιο καλά τόσο από τις αυθεντίες του κυνισμού (της απόλυτης σχετικοποίησης και της απροσδιοριστίας) όσο και από τις αυθεντίες της μανιχαϊκής ηθικής και της «καθαρότητας», που δημοκοπούν, κατασκευάζοντας σκιάχτρα.

Τι προτείνουν όλοι αυτοί στους Έλληνες; Το μίσος. Ο άνεργος και ο εξαθλιωμένος θα επανασυνθέσουν λόγω της ανεργίας και της μοναξιάς εαυτό τους μέσα από το μίσος. Ο φασίστας-απόκληρος θέλει όλοι να χρεοκοπήσουν σαν κι αυτόν, όλοι να χάσουν τις δουλειές τους, τα μαγαζιά τους. Την μισερή ιδεολογία του, όμως, την θέλει «καθαρή». Η οπτική του μίσους του είναι η καθαρότητα της φυλής, η υπεροχή της… ράτσας.

 Τι πρέπει να κάνουμε; Ποια είναι η απάντηση στο μίσος; Η ελπίδα βρίσκεται στην επανεύρεση της ουσίας της πολιτικής Πράξης και στον αγώνα για μια νέα σύνθεση: τη συμφιλίωση του ατόμου με την κοινότητα και τη ξενότητα, γιατί το βασίλειο του ανθρώπου δεν είναι ο στενόχωρος και αγχωτικός χώρος του υπερφίαλου, άπληστου και κυνικού Εγώ, ούτε η αφηρημένη κυριαρχία μιας τρομοκρατικής συλλογικότητας, αλλά εκείνη η ενδιάμεση ζώνη του Εμείς όπου συνηθίζουν να λαμβάνουν χώρα η κατανόηση, η συμπόνια, η συμπάθεια και η φιλία.