Tης Τασουλας Kαραϊσκακη


Σε αβάσταχτη κρίση πανικού βρίσκεται η από καιρό γονατισμένη χώρα· με κυβερνητικά ή πρώην κυβερνητικά στελέχη να επιχειρούν να αποποιηθούν αποσιωπήσεις, ανικανότητα, δόλο, ψεύδη· με επιτελείς να μη δίνουν ένα τέλος σε οδυνηρές διαπραγματεύσεις για μέτρα-μαχαίρια· με οργισμένους διαδηλωτές να εφορμούν σε υπουργεία· με πολιτικό να φτάνει στην έσχατη πράξη της αυτοκτονίας· με νοσοκομεία, πανεπιστήμια, υπηρεσίες να μένουν σταδιακά από «καύσιμα» και το πλέγμα του καθημερινού παραλόγου -πιο ακριβή ζωή, πιο φθηνή ή μηδενική εργασία- να σκοτεινιάζει τις υποθετικές διόδους σωτηρίας...

Τα εμπόδια στον δρόμο για το βαθμιαίο κλείσιμο των τρομακτικών χασμάτων ανυψώνονται ανυπέρβλητα. Τριγμοί στο πολιτικό σκηνικό, σπασμωδικότητα και σύγχυση σ’ αυτούς που θα κληθούν να ψηφίσουν το πλαίσιο του παραπαίοντος μέλλοντός μας, ανικανότητα του κράτους να κινηθεί κατά της φοροδιαφυγής, ανυποχώρητες απαιτήσεις της τρόικας -να καλυφθεί η διαφορά των 2,5 δισ. ευρώ, να προχωρήσουν οι συμφωνημένες μεταρρυθμίσεις εδώ και τώρα, βαθιά αμφισβήτηση από πλευράς δανειστών του ελληνικού σχεδίου για την εξέλιξη του χρέους, του προσχεδίου του προϋπολογισμού, των ελληνικών προβλέψεων για την ύφεση (3,8% λέμε εμείς, 5% λένε αυτοί).

Το ΔΝΤ δεν «βλέπει» βιώσιμα μέτρα που θα επαναφέρουν το πρόγραμμα σε τροχιά και αρνείται να δώσει χρονοδιάγραμμα για τις διαπραγματεύσεις, ο Ντράγκι δηλώνει αντίθετος με τη μετακύλιση του ελληνικού χρέους, ο Σέντερ επιμένει στο σχέδιο Β για ελεγχόμενη έξοδο της Ελλάδας από την Ευρωζώνη, ο Σόιμπλε κατακεραυνώνει και πάλι την Ελλάδα, εκτιμώντας ότι είναι η μόνη από τις υπερχρεωμένες χώρες της Ευρωζώνης που δεν έχει επιτύχει καμία απολύτως πρόοδο. Ενας νέος επώδυνος ψυχροπολεμικός γύρος αρχίζει, φέρνοντάς μας ένα βήμα πιο κοντά στην παράλυση.

Εχουμε απ’ ό,τι φαίνεται περάσει στη ζώνη του λυκόφωτος, στο τελικό στάδιο, στη διάλυση του μεταπολιτευτικού πολιτισμού μας. Οι πεποιθήσεις και τα ήθη του ήταν που μεταμόρφωσαν τη χώρα σε ένα αξεδιάλυτο κουβάρι από δεινά. Σε κάθε κίνηση αυτό να χαλαρώσει, να λυθεί, απελευθερώνονται μύρια δαιμόνια, αφού δεν υπάρχει ένα, κυρίαρχο, μονοδιάστατο πρόβλημα, αλλά το πολυπρόσωπο θηρίο, που παίρνει διαδοχικά τη μορφή της διαφθοράς, της αναξιοπιστίας, της ασυνέπειας, της κουφότητας, της αυθαιρεσίας, της φαυλότητας, της κακοδιοίκησης, της γραφειοκρατίας, της μη παραγωγικότητας, των υπεξαιρέσεων, της σπατάλης και κατά συνέπεια της πολύπλευρης κρίσης, της κατάρρευσης του κράτους, της ραγδαίας εκπτώχευσης των πολιτών, των κοινωνικών αναταραχών, της κλιμακούμενης σύγκρουσης των άκρων... Ολα πληγές που δεν μπορούν να γιατρευτούν με τα παλιά ατελέσφορα μέσα, και δεν έχουν αναζητηθεί νέα.

Η ευδαιμονία της ασφάλειας βρίσκεται πίσω μας και το αύριο φαντάζει σαν μια χαμένη ευκαιρία. Απαισιοδοξία, απόγνωση, αίσθημα τραγικού αδιεξόδου, καταρράκωση. Ωστόσο όλες οι αλλαγές στην ανθρωπότητα, όλες οι ρήξεις, ήταν οι ενσαρκώσεις της κίνησης των ανθρώπων προς το μέλλον και τους παραδείσους του.

Ποιος θα είναι άραγε ο μοχλός που θα θέσει ξανά σε κίνηση την ελληνική ιστορία, τον στιγμιαίο χρόνο των παθών και τον μελλοντικό χρόνο των οραμάτων;