Από εδώ και στο εξής, μας λέει ο καθηγητής κ. Κοντογιώργης, θα περάσουμε από τη μάχη των ιδεολογιών στη μάχη εννοιών.

Οι γνωστές ιδεολογίες ουσιαστικά τελείωσαν. Μετά τον απεχθή υπαρκτό σοσιαλισμό ζούμε τώρα τον ασύδοτο καπιταλισμό. Ένας καπιταλισμός ο οποίος εξελίχθηκε σε διεθνές καζίνο, αυτό που ονομάζουμε....
αγορές. Δημιούργησε μια φούσκα υπεραξιών τζιράροντας αέρα κοπανιστό και κρατά ομήρους τους πρωτοφιλέτες, δηλαδή τα κράτη και τους πολίτες – οφειλέτες των τραπεζών. Αυτή η δύναμη πλέον ξεπερνά τις εθνικές κυβερνήσεις τις οποίες ελέγχει και φυσικά τις άρχουσες ελίτ των διαφόρων κοινωνιών, ακόμα και αν αυτές έχουν εθνικό ή πατριωτικό προσανατολισμό, πολλώ δε μάλλον αν αυτές είναι ελίτ κρατικοδίαιτων «κλεφτοκοτάδων» - μαυραγοριτών.

Μια δύναμη μόνο μπορεί να αποτελέσει το φρένο σε αυτή την ασύδοτη κατάσταση. Η δύναμη της απόφασης των λαών. Φανταστείτε αν θα μπορούσαν ποτέ να αποκτήσουν τη δύναμη που έχουν οι αγορές, όταν όλοι οι λαοί είχαν τη δυνατότητα να δράσουν όπως ακριβώς έδρασε ο Ισλανδικός λαός!!! Αν για παράδειγμα μπορούσαν οι λαοί να επεμβαίνουν αυτοδύναμα στη λήψη σημαντικών αποφάσεων (π.χ. με τη δυνατότητα δημοψηφίσματος με λαϊκή πρωτοβουλία), τότε και οι αγορές θα ήταν σαφώς πιο προσεκτικές στις συναλλαγές τους με τα κράτη ώστε να μην εκτεθούν σε κινδύνους ζημιών από την ξαφνική απόφαση ενός λαού. Ο περιορισμός αυτός της ασυδοσίας τους θα τις καθιστούσε σαφώς πιο αδύναμες.

Δυστυχώς όμως, έτσι όπως είναι δομημένη η αντιπροσωπευτική δημοκρατία σήμερα παγκοσμίως, οι πολίτες δεν έχουν καμία απολύτως εξουσία στα χέρια τους, όπως απαιτεί η πραγματική δημοκρατία. Πηγαίνουν μια φορά κάθε τέσσερα χρόνια και επιλέγουν μόνο τα πρόσωπα που θα τους κυβερνήσουν και τίποτε άλλο. Εξουσία για να επέμβουν όποτε το κρίνουν σκόπιμο δεν έχουν. Δεν είναι επομένως εντολείς των πολιτικών, όπως απαιτεί έστω η έννοια της αντιπροσωπευτικότητας. Απλά τους επιλέγουν και μάλιστα με τον κατευθυνόμενο τρόπο που τους επιλέγουν, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία.

Αν λοιπόν αυτό δεν αλλάξει, αν δηλαδή οι πολίτες δεν πάρουν πραγματική εξουσία στα χέρια τους, τότε απλά πηγαίνουμε ολοταχώς σε πλήρη εξαθλίωση των λαών, του ενός μετά τον άλλον.

Μπορεί ο διεθνής καπιταλισμός να κάνει προσωρινά κάποιες διορθωτικές κινήσεις ή ακόμα και έναν τρίτο παγκόσμιο πόλεμο για να ξεφουσκώσει το μπαλόνι που φούσκωσε επικίνδυνα, αλλά η μόνιμη και αναπόφευκτη λύση είναι να περάσει η δύναμη στις κοινωνίες των ανθρώπων μέσα από τον εκδημοκρατισμό των πολιτικών συστημάτων τους, ώστε να εξασθενίσουν οι αγορές..

Αυτό θα πρέπει να γίνει και στη χώρα μας το ταχύτερο, διαφορετικά δεν θα βγούμε αυτοδύναμα από την κρίση. Διαφορετικά δεν θα έχουμε κανένα ιστορικό μέλλον. Και επειδή αυτό δεν πρόκειται να το κάνουν οι πολιτικοί, θα πρέπει να το κάνουμε μόνοι μας.

hassapis-peter