του Αλέξη Καζαντζίδη




Η Ελλάδα έτρεφε ρήτορες και δημαγωγούς από αρχαιοτάτων χρόνων. Ξόμπλια του μπαλκονιού και της τηλεοπτικής κουβέντας. Ο δημαγωγός παρουσιάζει τον εαυτό του τόσο αφελή όσο είναι οι ακροατές του, ώστε να πειστούν ότι είναι τόσο έξυπνοι όσο κι αυτός. Σήμερα η χώρα είναι στραβή, κουφή και άλαλη.

 Απ’ το ‘21 και μετά πλειοψηφούν στην κεντρική πολιτική σκηνή αρκετοί κηφήνες ανεπάγγελτοι και παπατζήδες. Από τη μία, ο μεσαίος χώρος που χτίστηκε με την κοπριά μιας εκσυγχρονιστικής αριστεράς στο θερμοκήπιο του συντηρητισμού και της φασιστικής δεξιάς, χέρι-χέρι με τον κούφιο μεγαλοϊδεατισμό και μια ανέραστη ορθοδοξία και από την άλλη ο ξένος παράγων που εποπτεύει με τις ντόπιες εφεδρείες του, τους βαπτισθέντες στην κολυμπήθρα της αγοράς.

 Στη θέση της μνήμης το μνημόνιο και ο νέος πρωθυπουργός, ο οποίος πασαλείβει σβουνιές τον ένδοξο ελληνικό λαό που ξέπεσε στο «όσα πάνε κι όσα έρθουν», κακομοίρης, ελαφρώς μαζοχιστής και ανεπιτυχώς βολεψίας. Λέξεις, νοήματα, έννοιες έχουν ρευστοποιηθεί βάζοντας στον ντορβά της ενημέρωσης μια κυνική καταστροφολογία που διαχέει την άποψη πως, εάν δεν υπακούσουμε στο ευαγγέλιο της αγοράς και τις κάψες του κεφαλαίου που χρειάζεται εργασιακά ανασφαλή υποκείμενα για να διατηρήσει την κυριαρχία του, θα μας φάει η μαρμάγκα και το μαύρο σκοτάδι.

 Η αποστολή που έχει το σημερινό σκυλολόι είναι η λοβοτομή της μνήμης, η επιβολή της συλλογικής αμνησίας. Παλιάτσοι και σκέλεθρα του σωλήνα της εξουσίας μάς προτρέπουν να εργαστούμε περισσότερο για την πατρίδα γιατί «όλοι μαζί προσπαθώντας, μπορούμε». Όπως τα φάγαμε, άλλωστε, όλοι μαζί και τώρα πρέπει να τα γυρίσουμε πίσω.

 Με την αναπαραγωγή ανοησιών  του τύπου: ο κλητήρας στην τάδε ΔΟΥ ή η καθαρίστρια στον δείνα οργανισμό παίρνει εκατό χιλιάδες ευρώ το χρόνο, που μόνο ένας αδαής μπορεί να εκστομίσει κι ακόμα ένας πιο αδαής να πιστέψει, προσπαθούν να ξεχαρβαλώσουν την έννοια του δημόσιου αγαθού αλλά και του δημόσιου συλλήβδην, φτιάχνοντας υβρίδια δημόσιου και ιδιωτικού, όπως επιτάσσουν οι συνθήκες που υπέγραφαν χειροπόδαρα τόσα χρόνια.

Από την γραφειοκρατική πατρωνία του παπανδρεϊσμού που συστηματοποίησε οργανωμένα και μαζικά το εξατομικευμένο ρουσφέτι της παρακμασμένης νοικοκυραίικης δεξιάς περάσαμε στην αποκατάσταση της εμπιστοσύνης των αγορών. Φτάσαμε στον μετα-νεωτερικό ηγέτη, μισθοφόρο των αγορών, που καταργεί τη μνήμη και κατά συνέπεια την πολιτική, αφού αυτή δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς μνήμη.

Οι σημερινοί ιεροκήρυκες της ανάπτυξης, όπως ο νέος πρωθυπουργός, έχουν καρτελάκι στο πέτο που γράφει «έγκυρος συνομιλητής των αγορών». Άξια παιδιά, που έπιασαν τόπο τα λεφτά των μπαμπάδων τους και τα ξενύχτια σε στρογγυλά τραπέζια. Άξια παιδιά, διότι από πολιτικά πρόσωπα μεταμορφωθήκαν εν μια νυκτί σε υπαλλήλους που πειθαρχούν χωρίς δισταγμό γιατί δίνουν εξετάσεις στους αρχιερείς του κεφαλαίου που δεν δέχονται δισταγμούς και δεύτερες σκέψεις.

Άραγε γιατί ένα από τα τσακάλια της παγκόσμιας τοκογλυφίας (Στρος Καν) διατυμπάνιζε πως οι Έλληνες κολυμπούν στα σκατά; Μάλλον, γιατί η ανάπτυξη που «έρχεται» είναι τα λύματα της ευρωπαϊκής χωματερής, τα τοξικά απ’ τα γερμανικά σιφόνια, το υγροποιημένο αέριο στον Αστακό, οι πετρέλαιο-εξέδρες στο Ιόνιο, η υπεροπλία των βάσεων. Η Ελλάδα προορίζεται για βόθρο (sic) της Ευρώπης. Υπουργοί και παρα-υπουργοί, διοικητές, δεσποτάδες, στρατηγοί, δήμαρχοι και τσόλια του δημόσιου βίου είναι οι δήμιοι των όποιων κατακτήσεων.

Λίγοι φάνηκε ότι έχουν πάρει χαμπάρι την επερχόμενη καταστροφή που θα είναι η συνέπεια της εθελοδουλίας. Αν δεχτούμε πως ο ελληνικός λαός υπέστη κλύσμα, η νεολαία του βρίσκεται σε χειρότερο χαντάκι. Τα οράματα της μεταπολίτευσης των πατεράδων έχουν περάσει (;) λωβοτομημένα στα τέκνα, εγκαθιδρύοντας σε αυτονόητα έλλογο άρα και απαραβίαστο κανόνα της κοινωνικής συμβίωσης το «πόλεμος όλων εναντίον όλων». Κυριαρχεί η κατάθλιψη, η ανέξοδη καταγγελία προσώπων και όχι πολιτικών που διαχέονται απ’ τα πρόσωπα στο κοινωνικό σώμα.

Το (νέο) Μνημόνιο περισσότερο ως αποτέλεσμα και όχι ως αιτία,  ήρθε να παγιώσει δραματικά το πλαδάρεμα των Ελλήνων που απεμπόλησαν το δικαίωμα σε έναν κόσμο δικαιότερο αλλά και την υποχρέωση να παλεύουν γι’ αυτόν με τρόπο συλλογικό. Όλο και λιγότεροι πλέον θα μπορούν να μιλούν για το δικαίωμα στην εργασία αλλά και την υποχρέωση της πολιτείας να την εξασφαλίσει στα μέλη της. Ο στόχος ήταν και είναι η μείωση των εξόδων. Με άλλα λόγια, νοσοκομεία χωρίς γιατρούς, σχολεία χωρίς δασκάλους, εργαζόμενοι χωρίς ασφάλιση, απόμαχοι χωρίς σύνταξη, νέοι χωρίς δουλειά.

Δημιουργώντας μια νέα πολιτική πειθαρχία στην οποία ο μη απασχολήσιμος δεν θα στιγματίζεται μόνο ως άχρηστος αλλά θα αυτοστιγματίζεται, ως ανάξιος να τύχει οποιασδήποτε θεσμικής κατοχύρωσης εκτός ίσως από την προσωρινή αναβολή του θανάτου του από ασιτία. Όσοι διεκδικούσαν μέχρι πρόσφατα ψιχία αλληλεγγύης δίχως να χάνουν της αξιοπρέπειά τους μετατρέπονται πλέον σε επαίσχυντους επαίτες.

Η αποτυχία και η φτώχεια ενεργοποιούν αισθήματα τόσο αιδούς όσο και ενοχής. Και το νέο Μνημόνιο λοιπόν έβαλε στο μάτι την αποτελεσματική σύνθεση ανάμεσα στις δυο αυτές μορφές κοινωνικού έλεγχου. Ήρθε να δράσει σαν εγκεφαλικό σε μια ολόκληρη κοινωνία.