....του Νίκου Καμπούρη


Είχαμε δεν είχαμε, το φάγαμε κι αυτό το έτος! Καλό ή κακό, ας το κρίνουν άλλοι. Ας βάλει ο καθένας ξεχωριστά το θετικό ή το αρνητικό πρόσημο, ανάλογα με το τι του επεφύλασσε η ζωή τη χρονιά που μας πέρασε.
Το συλλογικό 2012 όμως, δεν ήταν καλό. Το πρόσημό του δεν ήταν θετικό. Οι λόγοι προφανείς, χιλιοειπωμένοι και πολλαπλώς αναλελυμένοι.


Το αποτέλεσμα ένα:
Παρακμή. Παρακμή παντού. Και όχι μόνον οικονομική. Η οικονομική είναι η πιο προφανής και πάει παρέα με την πολιτική παρακμή. Αυτό που ζούμε είναι κάτι παραπάνω. Είναι η πεμπτουσία μιας θριαμβεύουσας αθλιότητας. Είναι η διάχυση της παραίτησης και της μιζέριας σε κάθε πτυχή της ζωής της σημερινής Ελλάδας. Δημόσιας ή ιδιωτικής. Προσωπικής ή συλλογικής.

Περπατάς στους δρόμους της Αθήνας και αναρρωτιέσαι, πού είμαι; Είναι Χριστούγεννα; Είναι αυτή η πόλη που είδαμε στα καρτ-ποστάλ; Και βασικά, γιατί είναι ΟΛΟΙ έτσι; Γιατί είναι ΟΛΑ έτσι;
Γυρίζεις το κεφάλι και προσπαθείς να λάβεις το μήνυμα της πόλης. Να καταλάβεις τι έχει να σου πει η Αθήνα του 2012. Τι έχει να σου δείξει η Ελλάδα του σήμερα. Το μόνο που εισπράττεις είναι μια αίσθηση υποχρέωσης: Είμαστε υποχρεωμένοι να στολίσουμε. Είμαστε υποχρεωμένοι να γελάσουμε. Είμαστε υποχρεωμένοι να γιορτάσουμε.

Αν μάς ρωτήσεις, δεν χαιρόμαστε. Δεν ευχόμαστε. Δεν ελπίζουμε. Το γιατί δεν το ξέρουμε ακριβώς. Ίσως επειδή δεν έχουμε λεφτά. Ίσως επειδή δεν έχουμε δουλειά. Ίσως, ίσως, ίσως...
Και τι κάνουμε; Προσπαθούμε;
Όχι. Απλά περιμένουμε. Περιμένουμε το χρόνο να περάσει. Τα χρόνια να περάσουν. Να προχωρήσει η ζωή μπας και μας φέρει καλύτερες μέρες. Όχι τόσο στα οικονομικά όσο στην ψυχολογία. Στο χρώμα που εκπέμπει αυτή η χώρα. Στην αύρα που αναδύει αυτός ο τόπος.

Στην τωρινή Ελλάδα, όσο και να ψάξεις, χρώμα δεν θα βρεις. Δεν έχει χρώμα η Ελλάδα σήμερα. Οι πόλεις μας, αν και στολισμένες, δεν είναι γιορτινές. Είναι τεχνητά ενισχυμένες από ένα θαμπό φως, το οποίο κατά πάσα πιθανότητα θα σβήσει σύντομα, αφού οι αρμόδιοι που το άναψαν, δεν θά 'χουν να πληρώσουν για την ενέργεια που κατανάλωσαν. Μια ενέργεια δίχως ενέργεια. Μια γιορτή χωρίς γιορτή: Το σύγχρονο νεοελληνικό παράδοξο.

Κλείνοντας αυτόν τον χρόνο, ας κρατήσουμε ένα πράγμα: Όταν φτάνεις στον πάτο, ψάχνεις να δεις μήπως έχει παρακάτω. Αν δεις πως δεν έχει, αργά ή γρήγορα θα ψάξεις τη σκάλα που θα σε οδηγήσει και πάλι προς το φως.

Τώρα διανύουμε την φάση της εξερεύνησης του πάτου.
Εύχή μου για το νέο έτος, να αρχίσουμε να ψάχνουμε τη σκάλα.

Χρόνια καλά!

Υ.Γ. Η φωτογραφία του άρθρου είναι από την Χριστουγεννιάτικη Αθήνα του Δεκέμβρη του 1960. Όταν την είδα νόμιζα πως ήτανε Παρίσι.
Κάποτε λοιπόν, υπήρχε και αυτή η Ελλάδα. Και όχι, δεν ήταν ούτε πλούσια ούτε ρηχή. Ήταν η Ελλάδα που είχε κατοίκους. Τώρα έχει απλώς νούμερα.

dubiumn