Όχι αδερφέ, δεν έχουμε κάνει τίποτε στη
ζωή μας. Κοίτα ολόγυρά σου και θα το δεις. Η ζωή μας θέλει να
αγωνιζόμαστε για να κερδίσουμε. Κι εμείς...;
Πώς θα μπορέσουμε, άραγε, να κερδίσουμε, αν δεν αγωνιστούμε γι αυτό;
Πώς θα μπορέσουμε να έχουμε κάτι αν δεν το διεκδικήσουμε;
Ακόμη και αν χάσουμε, η ζωή μας δίνει την εμπειρία της πάλης και του αγώνα που δώσαμε.
Σήμερα, όμως, δυστυχώς για εμάς και για
εκείνους που έρχονται μετά από εμάς, γευόμαστε τα αποτελέσματα της μη
διεκδίκησής μας στα αυτονόητα. Χάνουμε την ελευθερία μας, η οποία
υφίσταται υποτυπωδώς –ακόμη- προκειμένου το καθεστωτικό πολιτικό σύστημα
να διατηρεί το προσωπείο της «δημοκρατίας». Στερούμαστε βασικών
ανθρωπίνων και πολιτικών δικαιωμάτων και σωπαίνουμε, αναμένοντας το
«μεγάλο θαύμα» ή τον από μηχανής θεό, δηλαδή εκείνον που θα πάρει στους
ώμους του τα βάρη όλων μας και θα σταθεί ολομόναχος απέναντι στα θηρία
που μας απειλούν. Και αν, μόνο αν κατορθώσει να σταθεί όρθιος στην πρώτη
του μάχη, τότε θα τρέξουμε να σταθούμε δίπλα του…
Έτσι, χωρίς προσωπικό ρίσκο, χωρίς
ατομική προσπάθεια, θέλουμε να ξανασταθούμε στα πόδια μας, να σηκωθούμε
από την λάσπη στην οποία μας έχουνε ρίξει εκείνοι που καμώνονται πως
τάχατες θέλουνε να μας σώσουν… Κι ενώ γνωρίζουμε την αλήθεια, εμείς
χάσκουμε ακίνητοι στα όσα τρομερά μας συμβαίνουν κι επιμένουμε να γίνει
το θαύμα, να βρεθεί ο τρόπος και να γίνουν όλα όπως πριν…
Και σε ξαναρωτώ: Πώς θα κερδίσεις αν δεν αγωνιστείς; Έχεις να μου δώσεις απάντηση;
Βαρέθηκα, κουράστηκα να μιλάμε για τα κοινά μας συμπεράσματα. Δεν αντέχω τα αναμασήματα και τις μεγάλες κουβέντες.
Μπορούμε εσύ κι εγώ να βρούμε ένα κοινό
τόπο να σταθούμε, προτάσσοντας το συμφέρον της πατρίδας, το συμφέρον
όλων μας δηλαδή και να ξεκινήσουμε ενωμένοι για να βρεθούμε απέναντι
στους μισθοφόρους που μας απειλούν;
Μπορούμε να σκύψουμε και να δούμε την
καρδιά μας, να νιώσουμε το ρίγος της ψυχής μας, να ακούσουμε τη φωνή της
λογικής μας και να χαράξουμε την δική μας Ελληνική καταγάλανη γραμμή;
Μπορούμε να γίνουμε ένα -όχι χίλια
κομμάτια όπως σήμερα μας έχουνε κάνει- και να βάλουμε μπροστά, να
κάνουμε το θαρρετό και αντρίκιο βήμα κόντρα στα όσα οι δήμιοί μας
επιθυμούν;
Αν έχεις καταλάβει τι σου ετοιμάζουν, αν
έχεις κατανοήσει το πραγματικό σου χρέος, αν θέλεις να λυτρωθείς από
όσα σήμερα σου έχουνε φορτώσει οι επιτήδειοι δυνάστες σου, τότε
γνωρίζεις την απάντηση στην ερώτηση που σου τρυπάει το μυαλό.
Μπορείς! Από πάντα μπορούσες και τους
τρόμαζε η σκέψη πως κάποια στιγμή θα το πιστέψεις κι εσύ, πως μπορείς να
πάρεις η ζωή σου στα χέρια σου και να μην την αφήνεις υποθήκη σε
εκείνους που σε θέλουνε σκυμμένο υπηρέτη και λακέ τους…
Μπορείς! Η ράτσα σου είναι φτιαγμένη για
να μπορείς να στέκεσαι όρθιος απέναντι σε εκείνα που όλοι οι άλλοι
λυγίζουν. Ακόμη και τώρα, που φρόντισαν να σε απομακρύνουν ακόμη κι απ’
τον Θεό σου, εσύ μπορείς να τα γυρίσεις όλα ανάποδα και να κάνεις τα
θηρία να θυμηθούν όλα εκείνα που η ιστορία έχει ανεξίτηλα χαράξει.
Μπορείς! Μπορούμε! Γιατί είναι τέτοια η
γη που σε γέννησε, που δεν μπορείς να κάνεις πίσω. Μικρή είναι ετούτη η
γη, πληρωμένη ακριβά και μια χούφτα από το χώμα της αξίζει περισσότερο
από τα πλούτη όλου του κόσμου. Είναι η γη που καταλήστεψαν οι «φίλοι»
της, είναι η γη που από πάντα ζήλευαν και ήθελαν οι εχθροί της. Είναι η
γη που ορίζει μια πατρίδα, την δική σου και την δική μου. Και άλλη
πατρίδα δεν μπορούμε να έχουμε, εκτός κι αν η καρδιά μας αρχίσει να
μετρά με το χρήμα…, όπως του Εφιάλτη, εκτός κι αν η ψυχή μας αντέχει να
μας βλέπει άπραγους την ώρα που κομματιάζουν και μοιράζουνε οι ληστές το
βιός μας.
Κι αν αποκαμωμένος στέκεις, από όλα όσα σου συμβαίνουν, ένα να ξέρεις αδερφέ:
Σαν κάμεις την αρχή, σαν πέσουν όλοι οι
δαίμονες να σε κατασπαράξουν, σαν αρχίσει ο πόλεμος που η ιστορία σε
θέλησε πάλι να πολεμήσεις, εσύ θα παλεύεις για το σπίτι σου, για το βιός
σου, για το χώμα που πατάς, για τα προστάγματα των προγόνων, για όλα
όσα ο Θεός όρισε πως σου ανήκουν... Εκείνοι, τρέμοντας θα μετράνε τα
βήματά τους, επειδή θα ξέρουν πως η ήττα τους θα είναι για μια ακόμη
φορά και η συντριβή τους.
Το λοιπόν. Μπορείς να παλέψεις, μπορείς
να νικήσεις. Αρκεί να θυμηθείς ποιος είσαι και τότε θα ανοίξει διάπλατα ο
δρόμος -που σήμερα σου κρύβουν οι λακέδες- για να συνεχίσεις την
περήφανη ιστορία σου. Δεν θα σου πω ότι στην μάχη δεν θα πονέσεις ή πως
τάχα δεν θα πληγωθείς. Δεν θα σου πω ότι ο δρόμος αυτός είναι εύκολος.
Τα ξέρεις…
Μα θα σου πω ένα: όσο δεν κάνεις τίποτε,
αυτοί θα συνεχίσουν να σου παίρνουν, όσα μπορούν, όσο πιο γρήγορα
μπορούν… Και ξέρεις γιατί; Επειδή και οι ίδιοι –σαν ληστές που είναι-
ξέρουν πως ακόμη και κομμάτια αν σε κάνουν, εσύ στο τέλος θα σηκωθείς
και θα τους στείλεις από εκεί που ήρθαν.
Το μόνο που ελπίζουν οι κλέφτες και τα
δουλικά τους είναι πως σε έχουν αλλοιώσει αρκετά και θα αργήσεις να
σταθείς όρθιος απέναντί τους για να τους συνθλίψεις.
Και, να είσαι σίγουρος, πως θα τους
συνθλίψεις… από τη στιγμή που εσύ κι εγώ θα γίνουμε ένα… και θα
βαδίσουμε και πάλι περήφανα στο στενό και δύσκολο μονοπάτι που
ακολούθησαν οι πρόγονοι, που χάραξε η ιστορία και ο Θεός για την φυλή
και τη γενιά μας…
Πρόσφατες Αναρτήσεις
STEVENIKO
