Του Νίκου Ξυδάκη


H προχθεσινή συνεδρίαση της Βουλής ήταν μια ατελής περίληψη του δημόσιου βίου. Περιείχε σύγχυση, φόβο, επιθετικότητα, μικροπρέπεια, ασυνεννοησία, τσαπατσουλιά, αδολεσχία. Εκατομμύρια Ελληνες παρακολούθησαν απευθείας τους εκλεγμένους αντιπροσώπους τους να βολοδέρνουν γύρω από διαδικασίες διαστελλόμενες κατά το δοκούν και συμφέρον, αποστρέφοντας διαρκώς από το βλέμμα τους το κοινό και το κύριο.

Πολλοί Ελληνες δεν αντελήφθησαν καν πώς διεξήχθη η ψηφοφορία, πολλοί θα οργίστηκαν με όσα άκουσαν και είδαν, πολλοί, πάρα πολλοί, θα εθλίβησαν. Κάποιοι, εικάζω, θα σκέφτηκαν επίσης ότι αυτή η εικόνα του βουλευτηρίου είναι ένα καθρέφτισμά μας· παραμορφωτικό και μερικό, πάντως καθρέφτισμα. Ανθρωποι ευφυείς ή εξυπνάκηδες, αλληλολοιδορούμενοι, κουφοί στον λόγο του άλλου, τυφλοί ενώπιον του ιστορικού κινδύνου, αυτοϊκανοποιούμενοι με ατάκες. Μια μικρομεσαία Βουλή, τείνουσα προς τη μικρότητα, εκπροσωπούσα έναν μικρομεσαίο λαό ζαλισμένο, εν συγχύσει και φόβω, χωρίς ταυτότητα, χωρίς σκοπό και στόχο, χωρίς σχέδιο και έργο.

Αυτοί είναι εμείς; Ναι και όχι. Ναι, εμείς τους εκλέξαμε, διαλέγοντας μεταξύ των υπαρχουσών επιλογών· στην τομή των δικών τους διακηρύξεων και των δικών μας προσδοκιών, προβάλλοντας στην άπαξ ψήφο συλλογικές επιθυμίες, ατομικούς φόβους και λαχτάρες· και πάντως όχι για να παράγουν την απογοητευτική μουτζούρα που βλέπαμε προχθες. Και όχι, ο εκλέξας λαός δεν είναι ακριβώς όμοιος με τους αντιπροσώπους του· νομίζω ότι είναι κατώτεροι των προσδοκιών, κατώτεροι των περιστάσεων, παρότι το βουλευτικό σώμα ανανεώθηκε σε πολύ μεγάλη έκταση πρόσφατα.

Η ανανέωση δεν έχει έλθει ακόμη, δεν έχει πάει σε βάθος. Ισως διότι κάθε ανανέωση, για να είναι ριζοτόμος και αναγεννητική, προϋποθέτει ερείπωση του παλαιού δι’ ελέου και φόβου. Μα αυτό το παλαιό κρατάει ακόμη· η ελίτ που παρήγαγε παρακμή ελέγχει ακόμη κλειδιά και στικάκια, τα μυστικά και τα περάσματα, αναπαράγει αυτάρεσκα τον εαυτό της. Το μέλλον μάς επιφυλάσσει ξηρασία και ερείπια.