Πονηρέ πολιτευτάκο, πόσο ακόμη;
Του Αλέκου Α. Ανδρικάκη
"Έλα να αλλάξεις τη θέση σου με έναν Έλληνα άνεργο, έναν Έλληνα των 400- 500 ευρώ, με ένα νέο που τον γέμισες αδιέξοδα. Μ’ έναν συνταξιούχο. Μ’ έναν έμπορο που του κλείσατε το μαγαζί. Με την οικογένεια ενός ανθρώπου που αυτοκτόνησε εξαιτίας της πολιτικής που στηρίζεις.
Άσε τα «φιλικά» χτυπήματα στην πλάτη, τις «φιλολαϊκές» ερωτήσεις κι αναφορές, όλους αυτούς τους πολιτικαντισμούς της κακιάς ώρας.
Άλλαξε θέση με όλους αυτούς που υφίστανται την πολιτική που ψηφίζεις, νομίζοντας ότι εσύ πάντα θα τη βγάζεις καθαρή...
Αν όλα αυτά που βιώνουν αυτοί οι άνθρωποι τα βίωνες εσύ, άραγε θα είχες την ίδια στάση;"
Συ που σήμερα εμφανίζεσαι να με εκπροσωπείς στη Βουλή, αλλά παράλληλα να καταστρέφεις τη χώρα και τους ανθρώπους της, ψηφίζοντας τη βαρβαρότητα.
Συ που χθες με εκπροσωπούσες και ψήφισες την ίδια βαρβαρότητα.
Συμμέτοχε και στήριγμα αυτού του σάπιου συστήματος.
Πονηρέ πολιτευτάκο, που μου χτυπάς σήμερα φιλικά την πλάτη και ταυτόχρονα ψηφίζεις το ξεπούλημα της πατρίδας και των παιδιών της.
Που κάνεις υποκριτικά δηλώσεις και ερωτήσεις για τα λαϊκά προβλήματα, τα οποία εσύ ο ίδιος προκαλείς ως πρόθυμος υποστηρικτής της χθεσινής και της σημερινής πολιτικής της βαρβαρότητας...
Εσύ που φώναζες ψηφοθηρικά μαζί μου για τη βαρβαρότητα του «αντιπάλου» και σήμερα μαζί του κυβερνάς και αποφασίζεις τη νέα φάση της βαρβαρότητας.
Εσύ που χθες κυβερνούσες, αλλά σήμερα είσαι εκτός – για συγκυριακούς λόγους – θυμήθηκες να κάνεις την «αντιπολίτευσή» σου.
Πονηρέ πολιτευτάκο, στο κύκλωμα που κυβερνούσε και κυβερνά είσαι.
Νομίζεις πως για πολύ ακόμη θα κάνω ότι δεν καταλαβαίνω;
Ή εσύ κάνεις ότι δεν καταλαβαίνεις;
Δεν έχεις καταλάβει ότι εγώ ο ψηφοφόρος είμαι που σου δίνω τη δύναμη. Και θα έπρεπε να θεωρείς ύψιστη τιμή την εκπροσώπηση των άλλων.
Όχι ως χρυσοφορο επάγγελμα.
Όχι ως αυταρχική και αλαζονική δική σου εξουσία.
Όχι ως ευκαιρία βολέματος των συγγενών και των φίλων σου.
Πολιτευτάκο, μη με υποτιμάς.
Όσο κι αν με θεωρείς δεδομένο και σκυμμένο, πολύ σύντομα θα θυμηθώ ότι είμαι άνθρωπος και πολίτης. Και τότε που θα σταματήσω να σε φοβάμαι, να συναλλάσσομαι μαζί σου. Και τότε δεν θα έχω να χάσω εγώ, αλλά εσύ κι η αλαζονεία σου.
Γιατί τότε θα καταλάβεις καλά πώς σηκώνεται ένας που τον πατούσες στο σβέρκο.
Λοιπόν, επειδή σε μένα, και σε εκατομμύρια άλλους, θύματα της βαρβαρότητας σου, δεν είναι καμιά τιμή ακόμη και να ξέρω ότι εσύ μας εκπροσωπείς, θέλω να σε ρωτήσω:
-Έχεις κανένα μέλος της οικογένειάς σου που αυτοκτόνησε από τα αδιέξοδα που τον οδηγήσατε όλοι εσείς;
-Έχεις δει τα μάτια του παιδιού σου γεμάτα ερωτηματικά κι απόγνωση για τα όσα δικτατορικώ δικαίω επιβάλλατε καταστρέφοντας το μέλλον του;
-Έχεις δει ποτέ την απόγνωση και τη θλίψη στο άνεργο παιδί σου;
-Έχεις δει το παιδί σου να βρίσκει «δουλειά», μετά από 2 χρόνια ανεργίας, με την «προσφορά» μιας «σύμβασης εργασίας» διάρκειας μιας εβδομάδας ή 15 ημερών (…) με 2,9 ευρώ την ώρα, μικτά; Και μάλιστα σε εταιρεία που συνεργάζεται και αναλαμβάνει εργασίες για λογαριασμό του ελληνικού δημοσίου;
-Είδες ποτέ τον γονιό σου να μετράει ευρώ – ευρώ για να συμπληρώσει και να πάρει τα φάρμακά του; Κι αν δεν του φτάνουν τα ευρώ να καταδικάζεται σε θάνατο;
-Είχες ποτέ στην οικογένειά σου έναν καρκινοπαθή που να ξέρει ότι τελειώνουν οι μέρες του και δεν μπορεί καν να αγοράσει τη θεραπεία του;
-Είχες ποτέ ένα παιδί που πέθανε σε κάποιο νοσοκομείο επειδή δεν υπάρχουν ούτε τα στοιχειώδη;
-Είχες ποτέ στην οικογένειά σου κάποιο παιδί που επειδή δεν έτρωγε επί μέρες λιποθύμησε στο σχολείο του;
-Περίμενες ποτέ στην ουρά για να πάρεις μια σακούλα τρόφιμα από κάποιο φορέα αλληλεγγύης; (Όχι «φιλανθρωπίας». «Φιλάνθρωποι» είστε εσείς οι πλούσιοι. Αλληλέγγυοι, στοιχείο έμφυτο στο ανθρώπινο αξιακό σύστημα, είναι όσοι προσφέρουν κόβοντας από τη δική τους αδυναμία… );
-Συνάντησες ποτέ κάποιο άστεγο στο δρόμο να σου ζητά βοήθεια, μόνο με την έκφρασή του;
-Πήρες ποτέ στα χέρια σου λογαριασμό και να προβληματιστείς έστω μήπως δεν έχεις να πληρώσεις;
-Πήρες ποτέ στα χέρια σου όλα αυτά τα χαράτσια που αποφάσισες για τον Έλληνα, βυθίστηκες στην απόγνωση ξέροντας ότι πώς θα τον πληρώσεις;
- Πήγες ποτέ στην ουρά κάποιου δημόσιου ταμείου, μιας τράπεζας, ενός σούπερ μάρκετ και να ξέρεις ότι δίνεις τα τελευταία σου χρήματα;
-Είχες ποτέ ένα μαγαζί που στο έκλεισαν τα μνημόνια, οι φόροι, η βαρβαρότητά σου;
Κι ακόμα:
-Πόνεσες ποτέ γιατί ξένοι κάνουν κουμάντο στον τόπο σου; Με την προσωπική σου μάλιστα υπόκλιση;
-Ντράπηκες που άλλοι παλιότεροι εκπρόσωποι του ελληνικού λαού έδωσαν και τη ζωή τους για την ελευθερία και την πρόοδό του κι εσύ απλώς υποκλίνεσαι μπροστά σε όλους αυτούς;
-Ντράπηκες επειδή η υπογραφή σου είναι κάτω από όλο το ξεπούλημα και τον ευτελισμό της Ελλάδας και του Έλληνα;
-Ντράπηκες ποτέ επειδή στον πολιτικό σου χώρο πίστεψαν εκατομμύρια άνθρωποι, χωρίς να προσδοκούν σε κάτι εκτός από μια καλύτερη Ελλάδα για τα παιδιά τους (δεν αναφέρομαι στη γνωστή κάστα των συμφεροντούχων που κάνεις συναλλαγές). Κι ήταν άνθρωποι που έδωσαν αίμα στην κατοχή, στη δικτατορία, συμμετείχαν στους αγώνες του λαού μας. Και σας πίστεψαν. Κι εσείς όλους αυτούς, τη δύναμη που σας έδιναν, την εκμεταλλευτήκατε για το ξεπούλημα της χώρας; Τι ντροπή…
Ξέρω όμως ότι η δική σου ασφάλεια της εξουσίας δεν σου επιτρέπει καν να κάνεις τέτοιες σκέψεις. Γιατί η βαρβαρότητα που αποφασίζετε όλοι εσείς δεν σας αφορά.
Σε αντίθεση με όλους τους Έλληνες, όλοι εσείς οι εξουσιαστές της ζωής μας αυγατίζετε τους λογαριασμούς σας ακόμη και στην περίοδο της βαρβαρότητας. Περπατάτε με ψηλά το κεφάλι όχι από υπερηφάνεια αλλά από υπεροψία και επειδή δεν θέλετε να έχετε καμιά σχέση με ό,τι συμβαίνει «εκεί κάτω».
Τα παιδιά σας τα στέλνετε στο εξωτερικό, όχι ως νέους μετανάστες, αλλά επειδή θέλετε να τα βάλετε στα πιο ακριβά κολέγια και να τα βολέψετε στις πιο ακριβοπληρωμένες εργασίες. Αν δεν τα έχετε ήδη βολέψει σε επίλεκτες θέσεις του «ιδιόκτητου» ελληνικού κράτους.
Όμως ηγέτης – και ηγέτης θα έπρεπε να είναι ο αντιπρόσωπος του λαού- είναι αυτός που βιώνει το πρόβλημα μαζί με τους άλλους. Δεν αποφασίζει για να εφαρμόσουν οι άλλοι.
Έλα να αλλάξεις τη θέση σου με κάποιο απλό Έλληνα, που σήμερα εσείς όλοι, πολιτευτάκο μου, καταστρέφετε.
Όχι με την πολιτική και οικονομική ελίτ στην οποία κινείσαι για την αυτοπροστασία και την αυταρέσκειά σου.
Όχι με κάποιον από τους χρυσοπληρωμένους τηλεαστέρες της δημοσιογραφίας που είναι στην υπηρεσία του συστήματός σου.
Όχι με κάποιον απ’ τους «αφοσιωμένους» χειροκροτητές, που φτάνουν στο έσχατο σημείο ευτελισμού να σας φιλούν ακόμη και τα χέρια...
Έλα να αλλάξεις τη θέση σου με έναν Έλληνα άνεργο, έναν Έλληνα των 400- 500 ευρώ, με ένα νέο που τον γέμισες αδιέξοδα. Μ’ έναν συνταξιούχο. Μ’ έναν έμπορο που του κλείσατε το μαγαζί. Με την οικογένεια ενός ανθρώπου που αυτοκτόνησε εξαιτίας της πολιτικής που στηρίζεις.
Άσε τα «φιλικά» χτυπήματα στην πλάτη, τις «φιλολαϊκές» ερωτήσεις κι αναφορές, όλους αυτούς τους πολιτικαντισμούς της κακιάς ώρας.
Άλλαξε θέση με όλους αυτούς που υφίστανται την πολιτική που ψηφίζεις, νομίζοντας ότι εσύ πάντα θα τη βγάζεις καθαρή...
Αν όλα αυτά που βιώνουν αυτοί οι άνθρωποι τα βίωνες εσύ, άραγε θα είχες την ίδια στάση;
Πολιτευτάκο, πόσο υπερήφανος είσαι για όλα αυτά;
Πολιτευτάκο, δεν αρκεί να δίνεις δελτία τύπου και να μας ενημερώνεις τι γίνεται «κατόπιν ενεργειών» σου.
Κι ακόμη κάτι πολιτευτάκο. Ξέρω καλά την ευθύνη σου, ως μέλους αυτού του άθλιου, κυβερνώντος πολιτικού συστήματος. Κι όσο κι αν προσπαθείς να με πείσεις ότι «όλοι φταίμε», ώστε η δική σου ευθύνη να περάσει όσο πιο ανώδυνα γίνεται, μπορώ ακόμη να καταλαβαίνω τι γίνεται γύρω μου.
Ξέρω ότι η αντίληψη που αναφέρει για το πολιτικό σύστημα, «όλοι ίδιοι είναι» ή «φταίνε και οι 300», είναι τόσο άδικη και ισοπεδωτική όσο και η γνωστή παγκάλειος ύβρις περί του «όλοι μαζί τα φάγαμε». Σεις μπορεί να τα φάγατε, αλλά μαζί μου δεν τα φάγατε.
Παράλληλα αυτή η επωδός είναι απίστευτα βολική για όλους εσάς τους πρωταγωνιστές του κυβερνώντος διαχρονικά πολιτικού συστήματος που εφάρμοσατε τις καταστροφικές πολιτικές μέχρι χθες και σήμερα, συνεργαζόμενοι, υλοποιείτε τις συνταγές βαρβαρότητας της τρόικα. Αφού μέσα στη γενική κι αόριστη ευθύνη όλων, χάνεται η δική σας ευθύνη, των πραγματικά υπεύθυνων.
Έχει και έναν σοβαρό κίνδυνο αυτή η λογική. Να φτάσουμε στην αποϊδεολογικοποίηση και αποπολιτικοποίηση της κοινωνίας. Ήδη ένα μεγάλο μέρος της έχει πειστεί απ’ αυτή την επικίνδυνη λογική. Απέχει από τις εκλογές, απέχει από την πολιτική, σα να είναι κάτι παράνομο και απεχθές. Κι αφήνει τους ίδιους τους καταστροφείς να έχουν το πεδίο ελεύθερο. Πόσο σε βολεύει αυτό... Αφήνει όλους εσάς στους θρόνους σας.
Υπάρχει και κάτι άλλο. Σχήματα τα οποία αναφέρονται σε νεοναζιστικές συμμορίες, που έχουν κάνει σημαία τους την (επικινδύνως γενικευμένη) προπαγάνδα περί της ενοχής όλων, βρίσκουν το δρόμο του «εξαγνισμού», λες και ήλθαν από παρθενογένεση. Λες και ο φασισμός δεν έπληξε την ανθρωπότητα, αλλά και ειδικά την Ελλάδα πολλές φορές.
Όπως και το ένοχο κυρίαρχο πολιτικό, έτσι κι οι ναζιστικές συμμορίες, στο ίδιο σημείο στηρίζονται: στην απόγνωση του κόσμου και στη γενικευμένη απαξίωση – άδικη, ούτως ή άλλως, καθώς δεν κυβέρνησαν όλοι, δεν αποφάσισαν όλοι τη βαρβαρότητα- του πολιτικού κόσμου.
Μέσα σ’ αυτή την καταχνιά, πολιτευτάκο, εμείς θα καταλάβουμε το πραγματικό μας πρόβλημα.
Και τότε, πονηρέ πολιτευτάκο, νομίζεις ότι θα συνεχίζω να σε ανέχομαι;
Πολιτευτάκο, δεν αργεί αυτή η ώρα...