Η «ανάπτυξη» κατέφθασε! Μετά την πολυπόθητη δόση-φάντασµα που έλαβαν οι τράπεζές «µας», η κυβέρνηση ξεκίνησε να κλίνει σε όλες τις πτώσεις την «ανάπτυξη». Η χρεοκοπία αποφεύχθηκε, η ανάπτυξη ήρθε, µας λένε. Γι’ αυτό και ο υπουργός Οικονοµικών, µε περίσσεια αισιοδοξία, έσπευσε να εξαγγείλει δεκαετές (!) πλάνο «αναπτυξιακού» σχεδιασµού, πράγµα που είχαµε να δούµε από τα στερνά της χούντας. Η συνταγή γνωστή: ξεπούληµα δηµόσιας γης και λειτουργιών, ιδιωτικοποίηση όλων των δηµόσιων επιχειρήσεων άµεσα, περαιτέρω απολύσεις στο δηµόσιο τοµέα προς όφελος της ανταγωνιστικότητας. Φυσικά, παρόλο τον κυρίαρχο λόγο περί του αντίθετου, η χρεοκοπία έχει µπει µέσα στα σπίτια µας, οι κοινωνικές παροχές µηδενίζονται, ακόµα και ο κατώτατος µισθός κινδυνεύει, και το περιβάλλον επανέρχεται στη «φυσική» του θέση από πλευράς νεοφιλελεύθερου µπλοκ: είτε εισέρχεται στους νόµους της αγοράς είτε θεωρείται παράπλευρη απώλεια.

Μόνο το τελευταίο διάστηµα, από τις αρχές του χρόνου, η κυβέρνηση της ΝΔ και των «προθύµων» διαρρέει, εξαγγέλλει και προωθεί µέτρα που δικαιολογηµένα… τροµάζουν:

Επισηµοποιήθηκε η παραχώρηση εξωφρενικών προνοµίων στους µεγαλοεπενδυτές του τουρισµού, µέσα από ένα νοµοσχέδιο – «σκούπα» που κυριολεκτικά σαρώνει την προστασία µεγάλων εκτάσεων γης – ιδιαίτερα παραθαλάσσιων και χαρίζει δικαιώµατα υπερδόµησης σε ξενοδοχεία-φρούρια. Γενικότερα, αυτήν την περίοδο προωθείται ένα εντελώς νέο πλαίσιο χωρικού σχεδιασµού που µόνο πρόδηλο στόχο έχει την προσέλκυση επενδύσεων ανεξαρτήτως κάθε περιβαλλοντικού και κοινωνικού κόστους. Πάνω στην… αναµπουµπούλα, ζήτησαν και οι βιοµήχανοι φτηνότερο ρεύµα (απειλώντας ότι θα φύγουν στην περισσότερο υποτιµηµένη Βουλγαρία!) και η κυβέρνηση έσπευσε να ικανοποιήσει άνευ όρων το αίτηµά τους – την ώρα που κόβεται το ρεύµα σε χιλιάδες σπίτια…

Επιχειρείται η αποσάθρωση των δηµόσιων δοµών και υπηρεσιών που είναι επιφορτισµένες µε την προστασία του περιβάλλοντος και των πόρων· κάτι που διαφαίνεται και στο νέο οργανόγραµµα του ΥΠΕΚΑ που «ψήνεται»: µείωση προσωπικού, κατάργηση φορέων διαχείρισης Νatura και οργανισµών ρυθµιστικού µεγάλων πόλεων, διοικητική υπαγωγή των δασικών εκτάσεων στις ανάγκες των εξορύξεων και της παραγωγής ενέργειας…

Μαζί µε τη ζοφερή για την κατάσταση του περιβάλλοντος εικόνα που συνθέτουν πολλά από τα θέµατα που περιλαµβάνονται στις σελίδες αυτού του τεύχους (για τα απορρίµµατα, την ενέργεια, τις εκποιήσεις δηµόσιας περιουσίας, τις δηµόσιες µεταφορές), οι παραπάνω εξελίξεις δεν αφήνουν κανένα περιθώριο αισιοδοξίας ή εφησυχασµού σε όσους/ες νοιάζονται και δρουν για τα οικολογικά ζητήµατα ποιότητας ζωής.

Τα όσα δροµολογούνται σήµερα στο πεδίο της «ανάπτυξης» όπως την εννοούν και επιβάλλουν οι κυρίαρχες δυνάµεις αφενός δεν αφορούν τα µεγαλύτερα κοµµάτια της κοινωνίας και δη τις κοινωνικά και οικονοµικά πληττόµενες τάξεις καθώς αυτές «έχουν λαµβάνειν» τα κόστη και όχι τα οφέλη και αφετέρου υπονοµεύουν κάθε µελλοντική προοπτική. Σήµερα για τις κυρίαρχες δυνάµεις υφίσταται µόνο ένα δυνατό µοντέλο επιτυχηµένης ανάπτυξης, εντός του οποίου οι κοινωνίες και το περιβάλλον γίνονται αντικείµενο αξιολόγησης και φαντασιακής τοποθέτησης σε µια κλίµακα που µετρά την πρόοδό τους µε βάση αυτό.

Στον αντίποδα, η Αριστερά και τα κοινωνικά κινήµατα πρέπει και µπορούν να αναδοµήσουν την έννοια της ανάπτυξης, θέτοντας την στη βάση της οικονοµίας των αναγκών και πλαισιώνοντάς την µε την απαραίτητη χωρική, κοινωνική και περιβαλλοντική δικαιοσύνη. Τα κοινωνικά δικαιώµατα, η δηµοκρατία, η ποιότητα ζωής και η προστασία του περιβάλλοντος είναι αναγκαία σε αυτό το πλαίσιο. Ο δε οικολογικός µετασχηµατισµός, ο επανασχεδιασµός της οικονοµίας δεν είναι τακτικές επιλογές αλλά στρατηγική κατεύθυνση που πρέπει να επιδιώκουµε και να επικαιροποιούµε συνεχώς.