Economist.


Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο απειλεί να τινάξει στον αέρα τον γερμανικό "προϋπολογισμό λιτότητας" της Ε.Ε. για το 2014 - 2020, ματαιώνοντας μια πολύ επίπονη και χρονοβόρα διαπραγματευτική διαδικασία, αναφέρει το Economist, σε ένα δημοσίευμα που έρχεται λίγες ημέρες πριν ο Χ.Β. Ρομπέι επιχειρήσει να πείσει τους ευρωβουλευτές ότι ο πρώτος προϋπολογισμός λιτότητας της Ε.Ε. έχει... αναπτυξιακό χαρακτήρα.

Σε άρθρο του με τίτλο "Νο to ΕUsterity", το έγκριτο οικονομικό περιοδικό επισημαίνει ότι επί τρία συναπτά έτη οι ηγέτες της Ε.Ε. διαπραγματεύονται τον προϋπολογισμό της επόμενης επταετίας, ενώ τον περασμένο μήνα πέρασαν σχεδόν δύο μέρες ξάγρυπνοι για να κλείσουν μια συμφωνία.

Με βάση το Economist, ένας από τους λόγους για την "κακοφωνία" στη συγκρότηση του ευρωπαϊκού προϋπολογισμού είναι ότι τα χρήματα προέρχονται από τα ταμεία των κρατών μελών, δημιουργώντας ένα παιχνίδι μηδενικού αθροίσματος. Ένας άλλος λόγος είναι ότι ο προϋπολογισμός πρέπει να εγκριθεί ομόφωνα. Και ο τρίτος είναι ότι οι περισσότεροι καθαροί συνεισφέροντες δεν κατανοούν γιατί η Ε.Ε. πρέπει να εξαιρεθεί από τη λιτότητα που η ίδια κηρύσσει σε όλους τους άλλους.

Στο πλαίσιο αυτό, η ψήφιση της συμφωνίας των 27 από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο είναι μία ακόμα σοβαρή απειλή.

 H ψήφος στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο είναι πάντοτε απρόβλεπτη, σημειώνει το Economist. Χωρίς την ύπαρξη κυβέρνησης και αντιπολίτευσης, η κομματική πειθαρχία είναι πιο αδύναμη. Η ιδέα που ενώνει τους περισσότερους ευρωβουλευτές είναι η επιθυμία για "περισσότερη Ευρώπη", και αυτό σημαίνει περισσότερα ευρώ. Όμως επειδή η Ε.Ε. δεν χρειάζεται να συλλέγει άμεσα φόρους ή να δανείζεται, δεν υπάρχουν ψήφοι για περικοπές δαπανών.

Οι ευρωβουλευτές ήταν εξαγριωμένοι όταν οι ηγέτες της Ε.Ε. αποφάσισαν να "κουρέψουν" τον προϋπολογισμό κατά 3% σε σχέση με την προηγούμενη περίοδο. Ακόμα και πριν από το τέλος της συνόδου, οι ηγέτες των τεσσάρων κοινοβουλευτικών "οικογενειών" είχαν εκδώσει μια κοινή ανακοίνωση, όπου χαρακτήριζαν απαράδεκτη τη συμφωνία.

Το Economist προβλέπει ότι τα ακραία κόμματα της αριστεράς και της δεξιάς θα ψηφίσουν πιθανότατα κατά. Όμως, υπενθυμίζει ότι ενώ ένα αδιέξοδο θα εξυπηρετούσε κάποιους, θα δημιουργούσε αντιπαράθεση μεταξύ αυτών που λαμβάνουν κοινοτικά κονδύλια και αυτών που περιμένουν τη λήψη των λεγόμενων επιστροφών (rebate).

Την ίδια ώρα, πολλοί ευρωβουλευτές θα δεχθούν μεγάλη πίεση από τις χώρες τους και η απειλή της απομάκρυνσης από τις κομματικές λίστες για τις επόμενες εκλογές εξηγεί γιατί πολλοί ζήτησαν μυστική ψηφοφορία. Κατά το Economist, το αίτημα αυτό κρύβει μια διάθεση για συμβιβασμό. Οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις αφήνουν να εννοηθεί ότι θα δεχθούν κάποιες από τις απαιτήσεις του κοινοβουλίου, όπως η δέσμευση να επανεξεταστεί ο προϋπολογισμός σε δύο ή τρία χρόνια. Η Catherine Trautmann, επικεφαλής των Γάλλων σοσιαλιστών, δήλωσε ότι "επιδιώκουμε τη διαπραγμάτευση".


Ώρα για περικοπές στην Κοινή Αγροτική Πολιτική 
Το Εconomist υποστηρίζει ότι αντί να γκρινιάζει για οριακές περικοπές σε ένα ήδη μικρό προϋπολογισμό και να ζητά τη χίμαιρα των "ίδιων πόρων" (φόροι Ε.Ε. στον άνθρακα και στις χρηματιστηριακές συναλλαγές) το κοινοβούλιο πρέπει να εστιάσει στο πραγματικό διακύβευμα:

Οι Ευρωπαίοι ηγέτες έκαναν πολύ λίγα για να αλλάξουν τις απαρχαιωμένες προτεραιότητες στην κατάρτιση των δαπανών. Άφησαν περίπου το 40% του προϋπολογισμού να κατευθύνεται στη γεωργία, έναν τομέα που παράγει λιγότερο από το 2% το ΑΕΠ.

Η μείωση των δαπανών για την ΚΑΠ θα μπορούσε να απελευθερώσει πόρους για τομείς όπου η Ε.Ε. μπορεί πραγματικά να τονώσει την ανάπτυξη, όπως η έρευνα, η εκπαίδευση και οι διασυνοριακές υποδομές.

Η Ε.Ε. θα μπορούσε να έχει το καλύτερο και από τους δύο κόσμους: λιγότερες δαπάνες και μεγαλύτερη αξία, καταλήγει το Economist.