[ ]
Πρόσφατες Αναρτήσεις
By STEVENIKO | Πέμπτη 30 Σεπτεμβρίου 2010 | Posted in | With 0 comments
Πρέπει ο καθένας από εμάς να συνειδητοποιήσει ότι με τη δουλειά του κινεί ένα τροχό του συστήματος που καθημερινά κατηγορεί και του φταίει. Ο φορτηγατζής αποδεικνύεται ότι έχει μεγάλη δύναμη στην καθημερινότητα με το να εφοδιάζει την αγορά. Εφόσον η κοινωνία αισθάνεται αδικημένη και αξιώνει αλλαγές και στη χώρα μας και οπουδήποτε αλλού, το να σταματάνε οι τροχοί να δουλεύουν όταν νιώθουν ότι αδικούνται είναι θεμιτό.



Είναι ο μόνος τρόπος άσκησης πίεσης στην απόλυτη δύναμη της κυβέρνησης. Φανταστείτε μια ανάλογη κίνηση μερικών ημερών από την αστυνομία. Να μην υπάρχει φύλαξη πολιτικών προσώπων για μια εβδομάδα. Ο κάθε εργαζόμενος πρέπει να έχει επίγνωση για του τι είδος υπηρεσία προσφέρει και όταν θίγεται να σταματάει να λειτουργεί τη μηχανή του συστήματος που
στρέφεται εναντίον του.


Για τον ιδιωτικό υπάλληλο φαντάζει μακρινό όνειρο η διεκδίκηση και η αποχή, όμως αν δεν αντιδράσει με κάποια προσωρινή επίπτωση, δε θα κερδίσει κανένα προνόμιο παρά θα δέχεται με το κεφάλι σκυμμένο κάθε νέα απόφαση που τον αφορά. Η δύναμή μας είναι η δύναμη του να μη προσφέρουμε την υπηρεσία μας. Πρέπει να το καταλάβουμε αυτό, πρέπει να επικεντρωθούμε σε αυτό.




Τα ΜΜΕ παρουσιάζουν ως κακή κάθε κοινωνική ομάδα που πλήττεται και στρέφει τη κοινή γνώμη εναντίον της. Παρουσιάζει κάθε ομάδα που διεκδικεί με τον αποχή της ως επικίνδυνη για τη κοινωνική ευημερία, όμως επικίνδυνες είναι οι αποφάσεις της κυβέρνησης η οποία δε λογοδοτεί σε κανέναν, κάνει ότι θέλει και δεν υπάρχει καμία κύρωση για όσα πράττει. Και η κυβέρνηση με τη σειρά της ένα έρμαιο άλλων συμφερόντων είναι. Η χώρα αυτή τη στιγμή είναι σε δημοπρασία από μεγαλύτερα κεφάλαια. Είναι ξεκάθαρο αυτό, μας ξεπουλάνε για ένα κομμάτι ψωμί.



Δεν έχει σημασία αν η χώρα έχει άμεση ανάγκη χρήματα, δεν έχει σημασία αν βρισκόμαστε σε δύσκολη θέση, η επιστράτευση κάθε κοινωνικής ομάδας που αντιδράει με κυρώσεις φυλάκισης είναι διδακτορική. Ο καθένας είναι ελεύθερος να επιλέγει πως χρησιμοποιεί το σώμα του και πότε θέλει να προσφέρει με την εργασία του, συνήθως η διασφάλιση της προσφοράς εργασίας έρχεται με μια σειρά κυρώσεων και απειλών που σε κάνουν να τρέχεις πάνω στον τροχό χωρίς να μπορείς να αντιδράσεις.




Έτσι λοιπόν όλοι είναι ελεύθεροι σήμερα να απέχουν, όταν όμως η αποχή τους δημιουργεί αληθινό πρόβλημα και πίεση στα εκάστοτε σχέδια της κυβέρνησης θα επιστρατεύονται και οι παραβάτες θα φυλακίζονται. Αυτή είναι η δημοκρατία στην οποία κουτουλάμε υπνωτισμένοι μεταξύ μας. Δεν πρέπει να παίξουμε στο παιχνίδι κατηγορώντας ο ένας τον άλλον. Δεν μας φταίει όποιος απέχει, έχουμε κοινούς εχθρούς και αυτοί δεν είναι οι πληγείσες κάθε φορά κοινωνικές ομάδες. Θα ρθει και η σειρά σου. Πληρώνεις ήδη 23% φπα, 23% φπα!!!!


Η οικονομία είναι το σύγχρονο πάτημα των ισχυρών να σκλαβώσουν τη ψυχή σου. Η μοναδική σου δύναμη είναι η αποχή από αυτό που προσφέρεις.


Δυστυχώς αυτοί που διαιωνίζουν τη σύγχρονη σκλαβιά είναι όσοι προσφέρονται να παρέχουν υπηρεσίες που ζημιώνουν τη κοινωνική ευημερία. Υπάρχουν δουλειές και υπηρεσίες που πρέπει να πούμε όχι. Ο εκτελεστής έχει την ευθύνη για κάθε τι που εκτελεί, είναι προσωπική του απόφαση αυτό που κάνει και εκπαιδεύτηκε για να εκτελεί, μόνο αν αποφασίσει να μην παίρνει κεφάλια θα σταματήσει να κάνει αυτό το κακό.


Υπάρχουν πολλές υπηρεσίες "εκτελεστικού" χαρακτήρα. Μήπως το πόστο σου είναι μία από αυτές;


http://dinatomirmigi.blogspot.com/
By STEVENIKO | | Posted in | With 0 comments
Γράφει η Ιδεοπηγή.






Υπό το κράτος της αποτυχίας και της εκλογικής καταβαράθρωσης η κυβέρνηση άρχισε τις απειλές προσπαθώντας να τρομοκρατήσει τους πολίτες.
Θα πάνε φυλακή οι φορτηγατζήδες, θα πάνε φυλακή οι φοροκλέφτες κτλ.
Δεν της βγαίνουν τα νούμερα όσο και αν ξεζουμίσουν τους πολίτες για να πληρωθούν τα δάνεια που μας φόρτωσαν χωρίς να μας ρωτήσουν.

Δεν είμαι ούτε φορτηγατζής ούτε φοροκλέφτης (σαν μισθωτός δεν έχω δυνατότητα).
Φυσικά και όλοι συμφωνούν οι παραβάτες του νόμου να τιμωρούνται αλλά δεν πρέπει να τηρηθεί και μια σειρά;
Με τον κατάπτυστο νόμο περί ευθύνης των υπουργών τι θα γίνει;
Με τη ληστεία του χρηματιστηρίου; Με τα δομημένα ομόλογα; Με τις μίζες της ζήμενς; Με τις κλεψιές και τις λοβιτούρες των φαύλων πολιτικών; Με τις δεκαπλοχρεώσεις των έργων;
Η Ελληνική κοινωνία απαιτεί η εφαρμογή των νόμων να γίνει για όλους χωρίς διακρίσεις.

«Στο σπίτι του κρεμασμένου δεν μιλάνε για σκοινί».
Το σάπιο και προδοτικό σύστημα θα πρέπει πρώτα να στείλει στη φυλακή τον εαυτό του και μετά να απειλεί τους πολίτες.
Με συγκαλύψεις, εξεταστικές παρωδίες και πολιτικάντικες μεθόδους οδηγούν τους πολίτες να γίνουν όλοι φορτηγατζήδες και φοροκλέφτες.
Η λογική της περαίωσης δηλαδή κλέψε σήμερα τους φόρους και αργότερα θα βρεθεί ο κατάλληλος υπουργός, προφασιζόμενος οικονομική ανάγκη για να σε διευκολύνει, οδηγεί όσους έχουν τη δυνατότητα να φοροκλέβουν.

Ο πολίτης μέσα του δικαιολογεί τέτοιες πρακτικές γιατί ξέρει ότι τα φορολογικά έσοδα δεν θα χρησιμοποιηθούν για την υγεία, την παιδεία, την κοινωνική ασφάλιση κτλ αλλά θα πάνε στις τσέπες των επιτήδειων τρωκτικών που επί χρόνια λυμαίνονται το δημόσιο.
Η σκέψη «γιατί να πληρώσω φόρο για να τα φάνε αυτοί» υπάρχει στο μυαλό κάθε Έλληνα.
Η συμπάθεια των πολιτών στους φορτηγατζήδες δεν έχει να κάνει με το αν έχουν δίκιο ή όχι στα αιτήματά τους αλλά με το ότι είναι ο μόνος κλάδος που αντιστέκεται σθεναρά στον ετσιθελισμό της κυβέρνησης.

«Γάτος γαμ…. γάτος σκούζει» δεν γίνεται.
Βάλτε τους μεγαλοαπατεώνες και τους μιζαδόρους στη φυλακή και μετά θα έχετε το ηθικό δικαίωμα να απειλείτε τους Έλληνες κύριοι του συστήματος. Αμ πώς!!!!!!!

By STEVENIKO | | Posted in | With 0 comments
Αν υπάρχει κάποιος νόμος ή για να πούμε καλύτερα πολιτικό τέχνασμα που δεν αλλάζει και εφαρμόζεται πάντα σε κάθε ευκαιρία στην χώρα αυτός είναι ο νόμος της "παραγραφής".
Ενας ομολογουμένως ευφυής νόμος που ως γνωστόν καλύπτει ΠΑΝΤΑ τους απατεώνες πολιτικούς και είναι το τελευταίο τους όπλο όταν η δικαιοσύνη αποφασίζει πως δεν είναι και τόσο τυφλή.

Το κόλπο είναι τόσο γνωστό όσο και παλιό.
Συνήθως το χρησιμοποιεί η αντιπολίτευση και το εφαρμόζει η κυβέρνηση.
Φυσικά δεν έχει καμία σημασία αν πρόκειται για "αποχρώσεις ενδείξεις" όπως θα έλεγαν οι νομικοί ή για καραμπινάτες αρπακτές.
Σημασία έχει να γίνει ντόρος να κερδηθούν εντυπώσεις και μετά....παραγραφή.
Είναι πασίγνωστο το πόσα δις έχουν φαγωθεί απο την πολιτική αλητεία είτε απο "αμέλεια" είτε με συμμετοχή είτε με άλλα..κόλπα όπως διορισμούς,αναθέσεις,υπέρογκους μισθούς κλπ.

Και αν δεν ηταν έτσι ακριβώς δεν θα βρισκόμασταν σε αυτή την κατάσταση.
Ομως στις περισσότερες των περιπτώσεων ακόμα και όταν αποφασίστηκε κατω απο την λαϊκή κατακραυγή η τιμωρία κάποιων έστω και ως ηθικών αυτουργών αυτό που λειτούργησε ως δικλείδα ασφαλείας ήταν η παραγραφή.

Και επειδή όλα είναι δανεικά και "γυρισμένα" στην πολιτική ζωή της χώρας να παμε στο μακρινό 1964 όπου ο ίδιος ο τότε πρωθυπουργός παππούς του σημερινού έσωσε τον Κωνσταντίνο Καραμανλή απο την παραπομπή του στο Ειδικό Δικαστήριο για την υπόθεση της ΔΕΗ όπου με μια σύμβαση απο τις πολλές που υπέγραφε με τη..."αγωνία" εκβιομηχάνισης της χώρας παραχωρούσε ηλεκτρικό ρεύμα σε ξενη εταιρεία κατω του κόστους παραγωγής με αποτέλεσμα να έχει ζημια και η εταιρεία αλλά και η εθνική οικονομία.Μαζί σώθηκε και ο τότε υπουργός Συντονισμού Αριστείδης Πρωτοπαπαδάκη.Πως;
Μα με τον αιτιολογικό ότι τα όποια αδικήματα είχαν παραγραφεί.

Χρόνια αργότερα ο Κωνσταντίνος Καραμανλής όταν διεφαίνετο ότι θα διατυπωθεί κατηγορία κατά του Α. Παπανδρέου ανταπέδωσε και είπε το γνωστό "έναν πρώην πρωθυπουργό δεν τον στέλνεις στο δικαστήριο, τον στέλνεις σπίτι του".
Βέβαια ο Μητσοτάκης δεν εισάκουσε τον "εθνάρχη" του αφού με αυτές τις κατηγορίες και τις υποσχέσεις "κάθαρσης" είχε εκλεγεί.

Βέβαια εδω δεν υπήρξε παραγραφή αλλά ακόμα και σήμερα αφού ο πραγματικός στόχος επετεύχθη (νίκη στις εκλογές) ακόμα και η θυγατέρα έχει δηλώσει επανειλημμένα ότι ο μπαμπάκας έκανε λάθος.

Μια απο τα ίδια απο τον ανιψιό που εκλέχθηκε για να ρίξει τον "αρχιερέα της διαπλοκής" όπως αποκαλούσε τον πολιτικό του αντίπαλο Σημίτη.
Μόλις και αυτός εκλέχτηκε ξέχασε και διαφθορά και αρχιερείς και ζήτησε και συγνώμη για τις εκφράσεις του αλλά ξέχασε να ζητήσει συγνώμη απο τον ελληνικό λαό που τον πίστεψε και τον ψήφισε για να ξεκινήσει την δική του περίοδο ως αρχιερέας παραγράφοντας τα όσα πριν κατήγγειλε.

Και φτάνουμε στο σήμερα που για όσους έχουν "κοντή" μνήμη ο κ. "θα επανιδρύσω το κράτος" κυβερνούσε επι 4 μήνες με κλειστή την βουλή λες και είχαμε δικτατορία.
Αποτέλεσμα αυτού τι άλλο....Σωστά μαντέψατε οι παραγραφές όλων των αδικημάτων που τώρα δήθεν υποκριτικά το ΠΑΣΟΚ προσπαθεί να αποκαλύψει αφού και οι ΔΥΟ είναι χωμένοι ως το λαιμό αν όχι στην λεηλασία της δημοσίας περιουσίας.Σίγουρα στον εμπαιγμό των Ελλήνων πολιτών και τον εξευτελισμό των θεσμών που κλήθηκαν να υπηρετήσουν.


http://protesilaos.blogspot.com/
By STEVENIKO | | Posted in | With 0 comments
Από τον Ντάνιελ Μίλερ




Χαμός στη Ποτσουάνα-κάπου στην Αφρική.


Τα μέλη της συμμορίας επιχειρηματιών των ΜΜΕ και Τραπεζιτών που κυβερνάει τη χώρα, την εγκαταλείπουν τρομαγμένοι από την οργή του κόσμου καθώς τα πλήθη έχουν ξεχυθεί στους δρόμους και σαρώνουν τα πάντα στο πέρασμά τους.

Η αστυνομία της Ποτσουάνα που στην αρχή της λαικής εξέγερσης επιχείρησε να καταστείλει το πλήθος, στη συνέχεια έγινε ένα με τους ιθαγενείς και εκατομμύρια διαδηλωτές άρχισαν να ουρλιάζουν οργισμένοι έξω από το Προεδρικό Μέγαρο ζητώντας από τη ροζ ηγεσία τους-κάτι παραδομένα χανουμάκια στους διεφθαρμένους επιχειρηματίες και Τραπεζίτες -να φύγουν άμεσα σπό τη χώρα και να μην επιστρέψουν σ αυτή ούτε τα δισέγγονά τους, κι αν δεν το κάνουν ο λαός θα ορμήξει στο Μέγαρο και θα τους περαιώσει!

Η κατάσταση ώρα με την ώρα χειροτερεύει και οι ξένοι ανταποκριτές περιγράφουν εικόνες Αποκάλυψης!


Στη χώρα επικρατεί ένα υπέροχο χάος που δεν έχει καμία σχέση με την δικτατορία των νταβατζήδων που, μαζί με τους κολλητούς της, είχε λεηλατήσει ανθρώπους και σπαρτά.

Και να σκεφθείτε πως όλα ξεκίνησαν εκεί που δεν το περίμενε κανείς από τα μέλη της καθεστωτικής συμμορίας.


Πάνω που πίστευαν ότι έχουν καταστείλει και τη παραμικρή αντίδραση του λαού της Ποτσουάνα, χρειάσθηκε μόνο μια προκλητική δήλωση ενός συμμορίτη ο οποίος είπε «μαζί πηδούσαμε τις γυναίκες σας…» για να πάρει φωτιά η Ποτσουάνα.

Η φράση αυτή πυροδότησε μια λαική οργή που τώρα απειλεί να κάψει ολόκληρη την Αφρική. Μόνο μια φράση ήταν αρκετή.

Μόνο μια φράση άναψε το φυτίλι στο υποσυνείδητο του Ποτσουανίτη, ο οποίος κοιτάχτηκε στον καθρέφτη με τις χάντρες και είπε>

-Μαλάκα τώρα είναι η ώρα. Η τώρα η ποτέ!...


kourdistoportocali
By STEVENIKO | | Posted in | With 0 comments
Του ΗΛΙΑ ΑΝΔΡΙΟΠΟΥΛΟΥ





Δεν ξέρω αν ωφελεί να λέει κανείς τη γνώμη του σε μια τόσο αδιέξοδη και μπερδεμένη εποχή.


Εχω την αίσθηση πως τα λόγια μας τα παίρνει ο αέρας και χάνονται μέσα στις καθημερινές φλυαρίες των πολιτικών και του πλήθους. Ισως είναι πιο φρόνιμο, αυτό που έχει κάποιος να πει, να το λέει όσο καλύτερα μπορεί μέσα από το έργο του, και στα υπόλοιπα να σιωπά. Στην αντίθετη περίπτωση, όποιος αποφασίζει να μιλήσει, να μην ξεχνά ότι για να πάρουν τα λόγια του το ίδιο βάρος με το έργο του, θα πρέπει να προσμετρώνται μαζί το ήθος και η ποιότητά του.


Δύσκολα πράγματα, αν αναλογιστούμε ότι αρκετοί από εμάς, περιώνυμοι αοιδοί και κάθε λογής καλλιτέχνες, στην πορεία προς τη δόξα και το χρήμα, θέρισαν του κόσμου τις κρατικές επιχορηγήσεις. Δεν γενικεύω. Αλλά, δυστυχώς, το βύθισμα στα σκοτάδια της παρακμής τράβηξε μέσα του πολλούς ανθρώπους του λεγόμενου «καλλιτεχνικού - πνευματικού χώρου». Γιατί ο τόπος τώρα έχει ανάγκη τις καθαρές και διαφορετικές φωνές.

Ανήκω σε μια γενιά που έζησε στο μεταίχμιο δύο κόσμων: του παλιού, που με μικρές βελτιώσεις ξεδιπλωνόταν σχεδόν ίδιος εδώ και δυόμισι χιλιάδες χρόνια, τον οποίον γνωρίσαμε στην πρώτη μας νιότη, και του νεότερου, με τις κοσμογονικές ανατροπές και προόδους σε τεχνολογία, πληροφορική και επικοινωνία, που μας αντάμωσε στα χρόνια του '80 και εξελίσσεται με εκρηκτικό τρόπο.

Εδώ, κατά τη γνώμη μου, οφείλεται η μεγάλη μας σύγχυση, η οποία αποτυπώθηκε σε όλο της το μεγαλείο όταν άρχισαν να έρχονται τα ευρωπαϊκά κονδύλια και να ζούμε την ψευδαίσθηση της ευμάρειας.

Προέρχομαι από μια αντιφατική και αινιγματική γενιά, στερημένη από τη φτώχεια, ταλαιπωρημένη από τους πολιτικούς φανατισμούς και τραυματισμένη από το δικτατορικό καθεστώς. Εν τούτοις, καλλιέργησε στα πρώιμα χρόνια της αληθινά οράματα, ιδέες και ευαισθησίες για το μέλλον και την προκοπή του τόπου.

Δεν μπόρεσε, όμως, να ισορροπήσει μέσα της αρμονικά το παλιό με το καινούργιο, και από εδώ αρχίζει ο κατήφορος: η αποδόμηση αρχών και η πλήρης ανατροπή του αξιακού και αισθητικού κώδικα. Εγκατέλειψε η γενιά μου όλον τον συναισθηματικό πλούτο και τον ρομαντισμό του παρελθόντος, ασπαζόμενη χωρίς όρια την «ιδεολογία» του χρήματος (για την απόκτηση του οποίου επιτρέπονται όλα τα μέσα) και του άκρατου καταναλωτισμού, δίνοντας έτσι το χειρότερο παράδειγμα στις νεότερες ηλικίες.

Δεν κράτησε ούτε κάποια στοιχειώδη ποιοτικά χαρακτηριστικά της νεότητάς της. Οι πολιτικοί της εκπρόσωποι, αυτοί που διαχειρίστηκαν εξουσία και δημόσιο χρήμα, υπήρξαν όχι μόνον ανεπαρκείς, αλλά αρκετοί εξ αυτών επέδειξαν μειωμένο ήθος, στέλνοντας τα πιο αρνητικά σινιάλα στην ελληνική κοινωνία. Με την εμπλοκή των παιδιών της ηλικίας μου στα δημόσια και ιδιωτικά πράγματα, που σήμερα κρατούν τα σκήπτρα σε όλες τις δράσεις της ελληνικής κοινωνίας, προέκυψαν τα πιο αποκρουστικά και απαίσια φαινόμενα σήψης.

Σε αυτό το απύθμενο χάος, ούτε η τέχνη ούτε ο πολιτισμός ούτε η παράδοση ούτε οι αρχές και το ήθος έχουν καμιά σημασία. Ολα ακυρώνονται, μέσα στη νεοπλουτίστικη βαρβαρότητα.


Αν εξαιρέσω αυτούς που πρέπει να εξαιρέσω, οι οποίοι αποτελούν την άλλη πλευρά όλων αυτών που περιέγραψα, γιατί δεν θέλω να αδικήσω όλους τους λίγο-πολύ συνομήλικούς μου, πρέπει να πω: δυστυχώς, αυτή είναι η ΓΕΝΙΑ ΜΟΥ.


http://radar-gr.blogspot.com/
By STEVENIKO | | Posted in | With 0 comments

Από τη μαμά που έχει σαν ψωμοτύρι στο παιδί της «αν δεν κάνεις αυτό» «θα πάθεις εκείνο» μέχρι το αφεντικό μου που λέει «αν δεν κάνεις αυτό που σου λέω, θα πάρεις πόρτα» δυο αδέλφια βαδίζουν χέρι - χέρι μαζί – ο εκβιασμός και ο φόβος
Στ΄αλήθεια τι θα μπορούσε να κάνει κανείς σε κάποιον που δεν φοβάται?

Μέσα από τους φόβους μας τρέφεται κάθε λογής εκβιασμός. Μέσα από την άγνοιά μας τι ακριβώς θέλουμε και μέχρι που φτάνουν τα όρια θάρρους μας. Σε μια παγκόσμια αντίληψη όπου η συνεργασία μεταξύ ανθρώπων δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια συνεχή ανταλλαγή εξυπηρετήσεων, όπου ο καθένας προσδοκεί προσωπικό όφελος ο εκβιασμός βρίσκει γόνιμο έδαφος να φυτρώνει τα άνθη του κακού συνέχεια, σε κάθε εκδήλωση της καθημερινότητας. Από τα χαμηλότερα, μέχρι τα υψηλότερα κλιμάκια.

Η πίστη σε ένα θεό γίνεται μέσω ενός εκβιαστικού συστήματος. Η αγάπη σε ένα σύντροφο πέφτει σε συνεχείς εκβιασμούς. Η ανατροφή ενός παιδιού περιέχει τον εκβιασμό σαν την εύκολη λύση. Στο σχολείο, στη δουλειά αργότερα, στις καθημερινές υποχρεώσεις ο καθένας μας «εκβιάζεται» για κάτι.


Κατευθυνόμενες οι επιθυμίες σε συγκεκριμένους στόχους, κατευθυνόμενη η γνώση σε συγκεκριμένες πληροφορίες, κατευθυνόμενη η χαρά και η λύπη με συγκεκριμένες ενδείξεις, σκεπάζουν αυτό που το νεογέννητο θα μπορούσε να μάθει αν πρώτος επισκέπτης στη ζωή του δεν γινόταν ο φόβος.


Ο φόβος υπάρχει για καλό. Πρέπει να φοβάσαι για να προστατεύεσαι λένε. Όμως ο καθαρός αρχέτυπος φόβος της επιβίωσης έχει γίνει ένα μικρό κουτάκι και πάνω του έχουν πατήσει χιλιάδες άλλες ανασφάλειες που όλες μαζί συνθέτουν αυτό το ανοσιούργημα που ονομάζουμε πολιτισμό. Η εικόνα που βλέπουμε μπροστά μας είναι τόσο παράλογη όσο αν βλέπαμε ένα παιδί να κλαίει κι η μάνα αντί για αγκαλιά να του έδινε ένα ηρεμιστικό χαπάκι για να το ησυχάσει.


Οι κυβερνώντες σήμερα σε εκβιάζουν όπως εκείνος ο γονιός που εκβιάζει το παιδάκι που συγκεντρώνει όλο του το πάθος γύρω από μια σοκολατίτσα. Κρατάνε στα χέρια τις σοκολάτες που έχεις ανάγκες και θα σου ορίσουν ότι γουστάρουν προκειμένου να σου πετάνε ένα κομματάκι. Όλος ο πολιτισμός που έχει στηθεί γύρω μας δεν έχει ποικιλία, δεν έχει πολυμορφία, δεν έχει ελευθερία. Μοιάζει έτσι αλλά η οικτρή αλήθεια είναι πως είναι μονοδιάστατος, σκλάβος μικρών ανούσιων πανομοιότυπων πραγμάτων, μια συνεχής επανάληψη από διαφορετικά σε σχήμα αλλά ίδια στη γεύση σοκολατάκια.


Το σύστημα που ζεις δεν εξυπηρετεί τις ανάγκες σου. Γεννάει εκείνο τις ανάγκες που θα πρέπει να έχεις για να το εξυπηρετήσεις.


Γιατί οι γονείς που τον φροντίζουν , οι εξουσιαστές αυτού του κόσμου, δεν επιθυμούν την ελεύθερη σκέψη, την ανατροφή θάρρους, τη δύναμη που δίνει η αυτογνωσία. Ανατρέφουν πολίτες με ίδιες επιθυμίες, με ίδιους στόχους, με μια κοινή νοοτροπία ώστε να είναι εύκολο-διαχείριστοι. Η πολυτελής εικόνα ανάπτυξης, πήγαμε στο φεγγάρι, στέλνουμε δορυφόρους στο διάστημα, κλωνοποιούμε τα προβατάκια, ανακαλύπτουμε τα γονίδια μας, και βυθιζόμαστε στους άγνωστους ωκεανούς δεν έχει να κάνει με τη συνολική προσωπική πνευματική ανάπτυξη. Είναι αποδείξεις που χρειάζεται ένας ανασφαλής πολιτισμός που έχει μόνο ενοχλητικά ερωτήματα και καμιά ουσιαστική απάντηση να δώσει.


Είναι ένα σπίτι που διακοσμεί το κήπο με πισίνες, φανταχτερά φώτα και πολύχρωμα λουλούδια και μέσα βρωμάει. Μέσα είναι κούφιο, σάπιο, γεμάτο αράχνες, λεκέδες, κι αποφάγια.
Σήμερα φίλε μου σε εκβιάζουν και αύριο θα μπορούν να κάνουν το ίδιο γιατί δεν ξέρεις καν τι είσαι. Αυτό που είσαι είναι αυτό που έμαθες από κάποιον άλλο που έμαθε. Κι ίσως κάποτε αυτή η μεταφορά πληροφοριών να είχε τη γοητεία της παράδοσης. Την διαφύλαξη των πρώτων μύθων. Τη κατανόηση της ρίζας που φύτρωσες.


Σήμερα όμως οι μύθοι έχουν γίνει κουραστικά ψέματα. Οι ρίζες ξεράθηκαν κι όλη η προσωπικότητα, ο σχεδιασμός αυτού που ονομάζουμε πολιτισμό είναι μια εξελιγμένη μορφή πλαστικού, μια κάψουλα γεμάτη από ανούσιες που φιλοδοξεί να ταξιδέψει ακόμα και στο διάστημα κι ίσως να το μολύνει κι αυτό.

Κάποτε (όχι και τόσο παλιά) βρέθηκα σε μια πολύ άσχημη θέση κι ήμουν στ΄αλήθεια πολύ εύκολος στόχος εκβιασμού. Για λίγο καιρό είχα μπει στη παγίδα και κάθε μου βήμα έμοιαζε με τα απεγνωσμένα βήματα που κάνουν τα θηράματα λίγο πριν τα αρπάξει το θηρίο. Σε μια στιγμή φρέναρα. Έκανα μια πολύ απλή ερώτηση στον εαυτό μου. Τι επί τέλους μπορεί να μου κάνει αυτό το θηρίο? Είδα όλες τις χειρότερες πιθανότητες μπροστά μου και αναρωτήθηκα αν έχω τα κότσια να τις αντέξω. Τα είχα. Αυτό το ανίκητο θηρίο λοιπόν μόλις αντιλήφθηκε πως ο φόβος μου είχε σβήσει και ήμουν διατεθειμένη να αντέξω χωρίς σοκολατάκια, πως ήμουν ικανή να μετατρέψω το προϊόν του εκβιασμού σε προϊόν άχρηστο για πέταμα, και να βάλω σε προτεραιότητα τους δικούς μου κανόνες για το τι αξίζει να διαφυλάξω και τι όχι, μετατράπηκε σε μια μικρή χάρτινη καρικατούρα.


Τον εαυτό μας τον έχουμε στείλει άοπλο, αδύναμο, φοβητσιάρη στα χέρια κάθε τσαρλατάνου γιατί έχουμε κάνει λάθος στο ζύγι. Έχουμε φορτώσει λάθος πράγματα στη λάθος μεριά κι έχουμε αφήσει άδειο το πιατάκι που κατοικεί η ελευθερία μας. Κι αυτοί που κινούν τα νήματα καθισμένοι ψηλά στους θρόνους τους ανθρωπάκια φοβητσιάρικα είναι. Περισσότερο από εμάς τους απλούς ανθρώπους. . Αδύναμοι στο απόλυτο σκοτάδι είναι. Απλά συμβαίνει ότι όσο πιο φοβητσιάρης είσαι τόσο καταντάς αδίστακτος. Όσο λιγότερο φοβάσαι τόσο περισσότερες ελπίδες έχεις να νοιώσεις άνθρωπος ξανά.


Ο πολιτισμός μας είναι αυτό ακριβώς που ζητήσαμε. Ένας ψεύτικος κήπος για να κοιτάζει μόνιμα έξω από το σπίτι , ο ιδιοκτήτης που φοβάται να δει μέσα.


http://vasiliskos2.blogspot.com/

By STEVENIKO | | Posted in | With 0 comments
Γράφει ο Αλέξανδρος Πιστοφίδης




Γυναίκες στο Αφγανιστάν το 1980,ένα χρόνο μετά τη σοβιετική εισβολή, δίχως μπούργκες και μαντίλες.


Πίστεψαν ή καμώνονταν ότι πίστευαν, πως θα εξάγουν και θα επιβάλλουν τη Δημοκρατία στο Ιράκ και στο Αφγανιστάν. Αίφνης ανακάλυψαν, αυτό που γνωρίζει ακόμα και ένας φοιτητής πολιτικών επιστημών, το αυτονόητο: Πως κανένα μοντέλο οργάνωσης των κοινωνιών δεν εξάγεται ούτε επιβάλλεται απ’ έξω με τη βία των όπλων.


Οπου έγινε προσπάθεια να επιβληθεί ένα μοντέλο κοινωνικής οργάνωσης με τη βία, αυτό που προέκυψε ήταν ένα δύσμορφο κοινωνικό τέρας. Οι κοινωνίες είναι ζωντανοί οργανισμοί και όπως όλοι οι ζωντανοί οργανισμοί, γεννιούνται, ωριμάζουν και κάποτε πεθαίνουν όπως όλα. Με τη διαφορά, ότι ο θάνατος στις κοινωνίες λέγεται παρακμή, που είναι σχεδόν το ίδιο πράγμα.


Ο λόγος, για πολλούς πολιτικούς και ΜΜΕ της Δύσης, που προσπαθούν τελευταίως να δικαιολογήσουν την προγραμματισμένη αποτυχία της Δύσης στο Ιράκ και στο Αφγανιστάν, διαπιστώνοντας, λες και δεν το ‘ξεραν, πως η Δυτική Δημοκρατία στις χώρες αυτές είναι.......
ανέφικτη. «Μιλάς σε έναν Αφγανό για Δημοκρατία και Κοινωνικό Κράτος κι εκείνος απασφαλίζει αμέσως το καλάσνικοφ», γράφει ένας δημοσιογράφος της εφημερίδας “Die Zeit”. «Αν του μιλούσες για τα Δικαιώματα των Γυναικών θα έφευγες με μερικές τρύπες στο κρανίο και στο θώρακα», θα του πρόσθετα εγώ.



By STEVENIKO | | Posted in | With 0 comments
Επιστολή Μίκη Θεοδωράκη στον Γιώργο Λακόπουλο
στην εφημερίδα «Τα Νέα»


Αγαπητέ μου Γιώργο



Επειδή μου έκανες την τιμή και μου πρόσφερες τη χαρά με την αναφορά σου στην εορταστική συναυλία στον Λυκαβηττό προβάλλοντας και σχολιάζοντας τη φοβερή λέξη «Κατοχή» που εξεστόμισα εκεί, με προκαλείς να εκφράσω δυο-τρεις σκέψεις που δύσκολα βρίσκουν (για ανεξήγητους λόγους εδώ και καιρό) φιλόξενο χώρο στις «καθώς πρέπει» εφημερίδες, με την....
κρυφή ελπίδα μήπως και η στήλη σου αποτελέσει εξαίρεση στον κανόνα.


Δεν είπα όμως μόνο τη λέξη «Κατοχή» αλλά και απηύθυνα προς κάθε κατεύθυνση την προειδοποίηση ότι ...με βάση την ιστορική πείρα «ο Έλληνας όταν στριμώχνεται, καθώς είναι πολυμήχανος, υποχωρεί, με τη σκέψη ότι τελικά κάτι θα γίνει για να αποφύγει το κόστος της αναμέτρησης. Υποχωρεί, υποχωρεί λοιπόν έως ότου τον αναγκάσουν να βρεθεί με την πλάτη στον τοίχο. Τότε μη έχοντας άλλη διαφυγή, θα γίνει είτε ήρωας είτε ραγιάς».


Είναι λοιπόν φρόνιμο, για τους εκάστοτε δυνατούς, να μη ξεγελιώνται από την υπομονή, την παθητικότητα και την υποχωρητικότητα του ελληνικού λαού αγνοώντας είτε υποτιμώντας το γεγονός ότι ο ίδιος έχει θέσει λόγω της ιδιομορφίας του χαρακτήρα του την κόκκινη γραμμή, όπου η «σύνεση» μεταβάλλεται σε κείνο το γνωστό ΟΧΙ, χάρη στο οποίο άλλωστε η έννοια «ελληνικότητα» από αρχαιοτάτων χρόνων είναι συνυφασμένη με υπεράνθρωπες θυσίες με καταστροφικές για τον ίδιο συνέπειες, που όμως τελικά μας χαλυβδώνουν το ήθος και μας επιτρέπουν να βαδίζουμε όρθιοι με το κεφάλι ψηλά. Κι αυτός είναι ο λόγος που αγάπησα με τόσο πάθος την Ελλάδα και τους Έλληνες, ενώ πρέπει να ομολογήσω ότι η καθημερινότητά τους με απωθεί σε σημείο που να αποζητώ την απομόνωση.


Γνωρίζω όμως και κάτι άλλο: ότι ο Έλληνας με τους καλούς γίνεται καλλίτερος, ενώ με τους κακούς χειρότερος. Γι’ αυτό και το σύνθημα «η Ελλάδα στους Έλληνες» τον ομόρφυνε και τον συστράτευσε, γιατί πίσω απ’ αυτό έβλεπε ότι κάποιοι δυνατοί θέλουν να παλέψουν μαζί του για κείνο που αγαπά περισσότερο: την εθνική ανεξαρτησία!


Κοίταξε όμως πόσο παράξενος σκηνοθέτης είναι η ζωή, ώστε ύστερα από τριάντα χρόνια να βρεθεί ένας «κλώνος» εκείνου που ανέμισε το σύνθημα αυτό πάνω από τα κεφάλια των Ελλήνων, να πει το ακριβώς αντίθετο! Ότι δηλαδή είμαστε υποχρεωμένοι να παραχωρήσουμε ένα μέρος από την εθνική μας ανεξαρτησία. Υποχρεωμένοι από ποιους; Και τι είναι η εθνική ανεξαρτησία για να την παραχωρείς και μάλιστα εθελοντικά πιστεύοντας και διαλαλώντας ότι έτσι σώζεις τον λαό;


Όμως η εθνική ανεξαρτησία είναι η ψυχή, η πνοή, η ίδια η ζωή ενός ελεύθερου λαού. Χωρίς αυτήν ο λαός είναι ουσιαστικά νεκρός. Μιας και η ψυχή δεν είναι ένα φτηνό πανί που το κόβεις για να δώσεις ένα κομμάτι εδώ κι ένα κομμάτι εκεί. Είναι ένα ΟΛΟΝ, ομοούσιο και αδιαίρετο. Και μου προκαλεί αληθινό πόνο το γεγονός ότι τόσοι πολλοί και αξιόλογοι, ξεκινώντας από τον Γιώργο Παπανδρέου, λησμόνησαν τις θυσίες αυτού του λαού για την υπεράσπιση της εθνικής του ανεξαρτησίας.


Θα ΄θελα εδώ να υπενθυμίσω ότι ο Ιταλός πρεσβευτής στις 28 Οκτωβρίου του 1940 ζήτησε από τον Ιωάννη Μεταξά την άδεια να χρησιμοποιήσουν οι Ιταλοί ορισμένα λιμάνια και αεροδρόμια. Και εκείνος είπε ΟΧΙ εκφράζοντας την θέληση ολόκληρου του ελληνικού λαού. Δεν δήλωσε «για να γλιτώσω την χώρα από την καταστροφή ενός ενδεχομένου πολέμου “παραχώρησα ένα μέρος της εθνικής μας ακεραιότητας”». Και ρωτώ: συγκριτικά ποια παραχώρηση είναι πιο σημαντική για την ανεξαρτησία ενός λαού; Ο έλεγχος 2-3 λιμανιών ή η καθολική υποταγή της οικονομίας; Με άλλα λόγια ποια θα ήταν βαρύτερη μορφή ξένης κατοχής; Η πρώτη ή η δεύτερη;


Και κάτι ακόμη: Πιστεύω και μπορώ να το αποδείξω, ότι δεν είναι η οικονομική μας κρίση που οδήγησε την Τρόϊκα στη χώρα μας αλλά ότι αυτό είναι το αποτέλεσμα μιας διεθνούς συνωμοσίας με όργανα τρεις Τράπεζες, μια Αμερικανική και δυο Ευρωπαϊκές. Το πώς και το γιατί, όπως φαίνεται, ο ελληνικός λαός θα το δει μόνο όταν βρεθεί με την πλάτη στον τοίχο. Και τότε θα πονέσει πολύ. Πάρα πολύ.


Όσο για τον ρόλο του πρωθυπουργού και της κυβέρνησης θέλω να εκφράσω μόνο μια ευχή: Ότι έχουν πέσει θύματα της πρωτοφανούς συκοφαντικής εκστρατείας που κάποιοι ενορχήστρωσαν κατά της χώρας και του λαού μας με καταστροφικές βλέψεις για το μέλλον μας, που άλλωστε δεν τις κρύβουν και που για ανεξήγητους λόγους δεν φαίνεται να τις έχουν αντιληφθεί ακόμα τόσοι και τόσοι αξιόλογοι άνθρωποι, των οποίων την ευθύνη και τον πατριωτισμό κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει.


Όμως και μόνο το γεγονός αυτό αποτελεί κατά την ταπεινή μου γνώμη μέγιστη τραγωδία, δεδομένου ότι γίνονται έτσι άθελά τους ο καλλίτερος αγωγός -σε σχέση με την κομματική γεωγραφία της χώρας μας- για να επιβληθεί η πιο σατανική και καταστρεπτική επίθεση από όσες έχει δεχθεί ο ελληνικός λαός μέχρι σήμερα. Γιατί χτυπούν ταυτόχρονα το σώμα και την ψυχή μας αποβλέποντας στην ολοκληρωτική μας διάλυση.


Με θερμούς χαιρετισμούς,
Μίκης Θεοδωράκης



taxalia
By STEVENIKO | Τετάρτη 29 Σεπτεμβρίου 2010 | Posted in | With 0 comments
Γίνεται πολύς λόγος σήμερα για την έννοια του κοινωνικού κεφαλαίου (social capital) και την αναγκαιότητα της ανάπτυξής του στις σύγχρονες κοινωνίες. Έχουν διαμορφωθεί μάλιστα διάφορες σχετικές θεωρητικές προσεγγίσεις στο χώρο της πολικής, της οικονομίας, της κοινωνικής ανάπτυξης, του πολιτισμού και τα τελευταία χρόνια και της εκπαίδευσης.

Σε μια πολύ γενική θεώρηση, η έννοια του κοινωνικού κεφαλαίου σχετίζεται άμεσα με ό,τι αποκαλούμε σήμερα κοινωνία των πολιτών. Πρόκειται για μια μορφή συμμετοχικής δημοκρατίας που τροφοδοτεί στις ημέρες μας το δημόσιο διάλογο στην προσπάθεια που γίνεται κυρίως από οικονομολόγους, κοινωνικούς και πολιτικούς επιστήμονες (και ανθρώπους της πολιτικής) για να δώσουν απαντήσεις στα πολύπλοκα προβλήματα που αντιμετωπίζουν πλέον οι σύγχρονες κοινωνίες.

Επομένως το κοινωνικό κεφάλαιο συγκροτείται από το σύνολο των ενεργών διασυνδέσεων ανάμεσα στους ανθρώπους. Δηλαδή, την εμπιστοσύνη, την αμοιβαία κατανόηση, τις κοινά αποδεκτές αξίες και συμπεριφορές που ενοποιούν τις ανθρώπινες κοινότητες και τα ανθρώπινα δίκτυα και καθιστούν δυνατή τη συνεργατική δράση.

Σε κάθε κοινωνία υπάρχει συσσωρευμένο ένα κοινωνικό κεφάλαιο που σχηματικά είναι η εμπιστοσύνη μεταξύ των πολιτών. Όσο περισσότερη εμπιστοσύνη υπάρχει μεταξύ των ανθρώπων, τόσο χαμηλότερο είναι το κόστος συναλλαγής και μικρότερη η γραφειοκρατία.

Σε χώρες όπου παρατηρούνται υψηλά επίπεδα συμμετοχής των πολιτών στα κοινά και εμπιστοσύνη στις σχέσεις τους με το κράτος, υπάρχει υψηλή αποδοτικότητα, σε πολλά διαφορετικά επίπεδα άσκησης της πολιτικής και γενικότερα του κυβερνητικού έργου.

Λαμβάνοντας όλα τα παραπάνω υπόψιν οδηγούμαστε αναγκαστικά στην παρακάτω διαπίστωση.

Όταν ο πρωθυπουργός Γεώργιος Παπανδρέου βρισκόταν στην αντιπολίτευση, πριν περίπου ένα χρόνο, συμβουλευόμενος από τους ικανότατους ξένους αδρά αμειβόμενους συμβούλους, έκανε λόγο για το κοινωνικό κεφάλαιο, στην προσπάθειά του να κερδίσει τόσο τις εντυπώσεις όσο και τις επικείμενες εκλογές. Μιλώντας λοιπόν για την συμμετοχική δημοκρατία, που όπως αναφέραμε παραπάνω αποτελεί τον κύριο πυλώνα του κοινωνικού κεφαλαίου, κατάφερε να πείσει και να κερδίσει τις εκλογές. Κέρδισε γιατί ο ελληνικός λαός πίστεψε ότι αναπτυσσόταν μια σχέση εμπιστοσύνης, αμοιβαίας κατανόησης, με κοινά αποδεκτές, μεταξύ κράτους και πολιτών, αξίες και συμπεριφορές που θα ενοποιούσαν τα ανθρώπινα κοινωνικά δίκαια και θα καθιστούσαν δυνατή τη συνεργατική δράση πολιτών – κράτους. Με άλλα λόγια, ο ελληνικός λαός πίστεψε ότι η πολλά υποσχόμενη κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ θα λάμβανε υπόψη στη χάραξη της πολιτικής της το κοινωνικό κεφάλαιο. Εξάλλου πολλές φορές ο ίδιος ο Γεώργιος Παπανδρέου είχε τονίσει την «συμμετοχική δημοκρατία».

Αυτό που δεν γνώριζε ο λαός που τους εμπιστεύτηκε ήταν ότι όλα επί κοινωνικού κεφαλαίου ήταν απλά τρείς γραμμές στην περσινή ομιλία του Γεωργίου Παπανδρέου στη ΔΕΘ. Τρείς γραμμές υπαγορευμένες από κάποιον έξυπνο συμβουλάτορα με άγνωστο νόημα για αυτόν που τις ξεστόμισε. Την άγνοια της κυβέρνησης για το νόημα και στην αξία του κοινωνικού κεφαλαίου την συμπαρομαρτούν οι πράξεις και οι αποφάσεις της. Την φανερώνει η ψυχρή της πολιτική στο να ευημερούν οι αριθμοί και όχι οι πολίτες αυτής της χώρας. Δόλιο ψέμα η υποσχόμενη «συμμετοχική δημοκρατία» που καθιστά την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ αφερέγγυα. Όχι μόνο δεν υπάρχει καμιά συνεργατική δράση πολιτών – κράτους, αλλά πολύ περισσότερο οι πολίτες αισθάνονται την περιθωριοποίηση και τον αποκλεισμό από τα κέντρα αποφάσεων. Αποφάσεων που θα επηρεάζουν τόσο την δική τους ζωή όσο και το μέλλον των παιδιών τους

Είναι ολοφάνερο πλέον ότι αυτή η κυβέρνηση έχει απολέσει το κοινωνικό κεφάλαιο στο οποίο οφείλει και την ύπαρξή της. Το παράξενο δεν είναι αυτή η καθαυτή απώλεια του κοινωνικού κεφαλαίου. Αυτό ήταν κάτι αναμενόμενο για όσους γνώριζαν ότι όσα έλεγε πέρσι στη ΔΕΘ ο σημερινός πρωθυπουργός ήταν απλά μερικές λέξεις στην ξενόγραφη ομιλία του. Το παράξενο είναι ότι αυτή η κυβέρνηση δεν αντιλαμβάνεται που θα οδηγήσει αυτή η απώλεια. Δεν αντιλαμβάνεται το τι θα επακολουθήσει

Οψόμεθα…


aitolia
By STEVENIKO | | Posted in | With 0 comments
Τέτοιο καιρό πέρυσι σου ζήτησαν να τους ψηφίσεις, για το καλό σου. Και εσύ το έκανες.

Σου ζήτησαν να τους εμπιστευτείς, για το καλό σου. Και εσύ τους εμπιστεύθηκες.

Σου είπαν κάνε υπομονή, για το καλό σου. Και εσύ έκανες.

Σου ζήτησαν να δείξεις κατανόηση 6 – 7 μήνες ακυβερνησίας, μέχρι να τοποθετήσουν τους Γενικούς Γραμματείς των υπουργείων, πάντα για το καλό σου. Και εσύ την έδειξες.

Σου ζήτησαν να ταπεινωθείς, χάνοντας κάτι από την αξιοπρέπειά σου και τα κυριαρχικά σου δικαιώματα, για το καλό σου. Και εσύ το ανέχθηκες.

Σου ζήτησαν να... μην διαμαρτυρηθείς που σου έκοψαν τον μισθό, την σύνταξη, το δώρο, για το καλό σου. Και εσύ το έπραξες.

Σου είπαν ότι έπρεπε να σου ακριβύνουν το κόστος της ζωής σου, γιατί θα είναι για το καλό σου. Και εσύ τους άκουγες σιωπηλός.

Τώρα σου ζητάνε να τους ψηφίσεις ξανά στις επερχόμενες δημοτικές εκλογές. Πάλι για το καλό σου. Κάθισε και σκέψου, συλλογίσου για λίγο. Αν διαπιστώσεις ότι όλα τα παραπάνω έφεραν το καλό σου και σου βελτίωσαν την ποιότητα ζωής, ε τότε ναι ψήφισέ τους ξανά. Ψήφισέ τους ξανά γιατί έχουν ακόμη δουλειά να κάνουν. Δεν σε έχουν αποτελειώσει ακόμα. Ακόμα αντέχεις.


Δρομολογητής


aitolia
By STEVENIKO | | Posted in | With 0 comments
Τις τελευταίες μέρες δεν είμαι καλά. Στενοχωριέμαι. Ξέρω ότι θα μου περάσει, που θα πάει. Και δεν μιλάμε για τίποτα το σοβαρό. Ένα θεματάκι πεζό είναι, που όμως έχει προεκτάσεις. Ηθικές, και ίσως και φιλοσοφικές. Πρόκειται για τον τρόπο με τον οποίο μεθοδεύονται οι κρίσεις προαγωγών σε μια δημόσια υπηρεσία για την οποία γνωρίζω πρόσωπα και πράγματα. Τα μαγειρέματα λοιπόν, μέσα στα «αδιάβλητα» υπηρεσιακά συμβούλια, είναι τέτοιου μεγέθους αηδίας, που ακόμη και ιδρυτικό μέλος του ΠΑΣΟΚ να είσαι, θα θέλεις να ψηφίζεις Χρυσή Αυγή επ`άπειρον.

Θα μου πει κάποιος, «Ε, και τι έγινε; Πάντα έτσι δεν γινόταν;». Έτσι και χειρότερα, αλλά αν κάτσεις να το σκεφτείς για λίγο, ανακαλύπτεις έναν σκοτεινό εαυτό σου, που αν και τον έχεις βάλει στη γωνία, συνεχίζει να πετάγεται που και που θυμίζοντάς σε την μαυρίλα της ζωής μας.

Όλα όσα μας μαθαίνουν από μικρούς, πιπιλίζοντας μας το κεφάλι, για το καλό, την ηθική, την γενναιότητα, το ήθος, την αφιλοκέρδεια, μπλα μπλα μπλα… όλα είναι σαχλαμάρες. Και το συνειδητοποιείς μόλις έρθεις σε επαφή με τον πραγματικό κόσμο. Αυτόν της εργασίας, της επιχείρησης, των σπουδών, κλπ. Στον πραγματικό κόσμο δεν υπάρχουν λυκόπουλα, ο καλός σερίφης, η ο Ρομπέν των Δασών, όπως υπάρχουν στα παιδικά μας διαβάσματα. Ούτε το τέλος είναι πάντα ένα happy end, όπως καταφέρνουν οι σεναριογράφοι να χωρέσουν σε μια ταινία, ή σε μια τηλεοπτική εκπομπή. Στον πραγματικό κόσμο κυριαρχούν οι δράκοι και τα σκουλήκια. Οι μεν με το δάγκωμά τους, οι δε με τη γλιτσερή ικανότητά τους στο έρπειν. Και στο παραμύθι της ζωής μας, η ίδια η ζωή είναι το παραμύθι το μεγάλο.

Ποια σχολεία, ποιες ξένες γλώσσες, ποια πτυχία, και ποιες εκπαιδεύσεις; Είσαι κομματόσκυλο; Αυτό αρκεί. Ποια ηθική, ποια φιλοπονία, ποια εργατικότητα; Ξέρεις τον ιδιαίτερο του υπουργού; Αυτό αρκεί. Και από` κει και πέρα το χάος.

Και αν ήταν απλά να μιλάμε για κάποιους επιτήδειους που θέλουν τη καρέκλα, για οποιονδήποτε λόγο, χαλάλι τους. Άξιος ο μισθός τους και τα όποια τυχερά τους. Αλλά δεν πρόκειται περί αυτού. Το όλο ζήτημα είναι ηθικής τάξεως. Όλες αυτές οι μεθοδεύσεις πλήττουν άμεσα και καίρια το αξιακό μας σύμπαν. Δεν είναι δηλαδή η μόνη απώλεια το γεγονός ότι βλέποντας οι υπόλοιποι την αναξιοκρατία να βασιλεύει, κατεβάζουν και αυτοί ταχύτητα και τα φορτώνουν στον κόκορα. Δεν είναι μόνο αυτό. Ο νεποτισμός και το ρουσφέτι σε αυτά τα επίπεδα, διαρρηγνύει με μανία τον κοινωνικό μας ιστό. Οδηγεί σε απάθεια. Πολιτική και κοινωνική. Πολύ μεγαλύτερη ζημιά προκαλείται στη κοινωνία από τη προαγωγή ενός κλέφτη σε θέση οικονομικού διευθυντή, παρά το σπάσιμο δεκάδων βιτρινών από κάποιους μπαχαλάκηδες.

Το δεύτερο μπορούμε και το αφομοιώνουμε διότι ταιριάζει με τη κοσμοθεωρία που έχει αποτυπωθεί στα γονίδια μας. Οι «κακοί» που τα σπάνε. Τελεία και παύλα. Το άλλο όμως, η προαγωγή του κλέφτη, η επιβράβευση της ατιμίας, με τις ευλογίες μάλιστα της επίσημης πολιτείας… δεν καταπίνεται. Σου γκρεμίζει το είναι σου. Σε μπουρδουκλώνει από μέσα. Και δεν αντιμετωπίζεται, παρά μόνο με ηττοπάθεια, απόσυρση, και στενοχώρια. Εκτός και αν αποφασίσεις να γίνεις και συ μπαχαλάκιας. Δύσκολο.

Και ίσως για αυτό να το κάνουν. Για να καταλάβεις δηλαδή, πως όταν ακόμη και σε αυτό το χαμηλό επίπεδο σε παίζουν όπως θέλουν, τότε τι να ψάξεις και τι να αμφισβητήσεις σε άλλα επίπεδα, σαφώς πιο σημαντικά; Φάε τα χαστούκια σου και μη μιλάς. Αυτό είναι το μάθημα. Ενσωματώσου αν θέλεις να επιβιώσεις. Αλλιώς σκάσε και βλέπε. Έτσι λειτουργεί το σύστημα, και είναι φτιαγμένο για μεγάλα παιδιά. Ποιος σου φταίει, που όταν ήσουν μικρός και διάβαζες Τζιμ Άνταμς, τα έπαιρνες στα σοβαρά; Παραμύθια ήταν.

Στη πραγματική ζωή, ο κακός ο λύκος κερδίζει στο τέλος. Στη πραγματική ζωή ο Ξανθόπουλος γερνάει και πεθαίνει στις σκαλωσιές, και ο Ανέστης Βλάχος κερδίζει πάντα το κορίτσι. Και κάτσε εσύ να χαίρεσαι για τη κοκκινοσκουφίτσα, και για τα τρία γουρουνάκια. Ο δράκος πάντα θα νικάει. Δεν είναι κρυμμένος στη ντουλάπα όπως νόμιζες κάποτε. Και όταν το καταλάβεις, και αρχίσεις να κλαις, δεν θα υπάρχει καν ο μπαμπάς ή η μαμά να έρθουν να σου ανάψουν το φως. Είσαι μόνος σου. Εσύ, και από απέναντι αυτοί. Τα αρπαχτικά των ονείρων σου, και οι κλέφτες της ζωής σου.


Strange Attractor


antinews
By STEVENIKO | Τρίτη 28 Σεπτεμβρίου 2010 | Posted in | With 0 comments
Περπατώντας σε κάποιο δρόμο, η κινούμενος με αυτοκίνητο νιώθω φωνές να με τριγυρίζουν, όμως δε βλέπω κανέναν κοντά μου. Ξαφνικά αρχίζω να ψάχνω καλύτερα, κοιτάζω γύρω μου προσεχτικά και βλέπω ένα μήνυμα σε μια διαφημιστική πινακίδα κάπου μακριά να λέει, είσαι on; Σκέφτομαι λίγο και απαντάω μέσα μου, τι είμαι; Ξαφνικά εκεί που συνειδητοποιώ ότι κάποιο μήνυμα περίμενε να πάρει απάντηση με μυστικό τρόπο απ' το μυαλό μου, βλέπω λίγο πιο πέρα μια πινακίδα να λέει ΘΕΛΩ .... Σκέφτομαι, Θέλω κάτι τέτοιο εγώ; Και αυτό σε μένα απευθύνεται; Λίγο πιο πέρα μια διαφήμιση με καλεί να παίξω σε καζίνο. Παίξε... Πιο κάτω μια εταιρεία λέει μπες στο τάδε site, ακόμα πιο κάτω
μια αεροπορική εταιρεία μου λέει, πέτα μαζί μας. Έλα σε εμάς, πάρε τώτα αυτό, keep walking, κέρδισε, κάνε κλικ τώρα, έλα σε εμάς, μη χάνεις χρόνο, μπες και επωφελήσου, ο κόσμος σου εμείς, κάνε μια βόλτα από εμάς.


Ξαφνικά νιώθω έρμαιο, νιώθω ένα διάλογο στο μυαλό μου από ξένες λέξεις. Όπου κοιτάω είμαι περικυκλωμένος, έχω τόσα να σκεφτώ και όμως αυτές οι λέξεις έχουν εισβάλλει στο λεξιλόγιο μου, τυχαίο; Πόσο εμετική θεωρώ αυτή την αναπαραγωγή διαφημιστικών χαζοσπότ, όπως το "τυχαίο δε νομίζω", και όμως την αναπαράγουν γνωστοί μου κάνοντας δουλειά που μια εταιρεία θα πλήρωνε για να γίνει.Νομίζουν ότι κάνουν πλάκα, όμως παπαγαλίζουν ατάκες με σκοπό την κατανάλωση. Εθελοντικά παίρνουμε μέρος και από στόμα σε στόμα εκτοξεύουμε έτοιμες ατάκες, που στη θέση τους θα μπορούσαν να είναι μια όμορφη σκέψη ή μια όμορφη ιδέα..


Πίσω στα μηνύματα που δέχομαι, όπου γυρνάω το μάτι μου βλέπω προτάσεις στην προστακτική. Μου λένε να αγοράσω, να τους ακολουθήσω, να γίνω πελάτης δικός τους. Σας παρακαλώ ένας ένας, μη μου ζητάτε όλοι μαζί, τρέχω να καταφέρω να σας πληρώσω όλους, μη μου φορτώνετε και νέες υποχρεώσεις όλοι θα πάρετε. Έχετε κατασκηνώσει στο μυαλό μιας πόλης, εσείς είστε η πιο προσβάσιμη καθημερινή πληροφορία, υποδείξετε μου τι θέλετε και γω εδώ είμαι.


Ναι το ξέρω, το ήξερα ότι βομβαρδίζομαι, όμως η επανασυνειδητοποίηση είναι ένα σοκ που με κάνει να βάζω την κριτική μου σε λειτουργία. Υπάρχει ένας πόλεμος για το μυαλό μου, πρέπει να μάθω να λέω "όχι". Όπου και να κοιτάξω τώρα βρίσκω τη δύναμη να απαντήσω ο ίδιος και δεν αφήνω το υποσυνείδητό μου σε μια κρυφή διαδικασία να δέχεται το κάθε τι αφιλτράριστα. Τώρα κάθε μήνυμα που παίζει με το μυαλό μου το κοιτάω στα μάτια και του λέω "όχι". Λέω πολλά "όχι". Όταν βρίσκω τη δύναμη να διακρίνω τις ερωτήσεις που μου απευθύνονται, νιώθω εξίσου δυνατός στα ¨'οχι" και έχω τον έλεγχο τον επιλογών μου. Η οικειότητα όμως με ατάκες και μηνύματα που εισβάλλουν στο μυαλό μου αθόρυβα, είναι ο εχθρός που κάθε μέρα προσπαθώ να ξεμπροστιάσω για να μην αποφασίζει για μένα, χωρίς τη χρήση της δικής μου βούλησης.


Σήμερα γυρνώντας σπίτι ψάξε να δεις μηνύματα που απευθύνονται σε σένα και μέχρι χθες αγνοούσες, θα δεις έναν κρυφό κόσμο που είναι κρυμμένος μπροστά στα μάτια σου. Δώσε σε όλα αυτά την απάντηση που τους αξίζουν "όχι".


Γίνε ο κυρίαρχος των επιλογών σου.



http://dinatomirmigi.blogspot.com/
By STEVENIKO | | Posted in | With 0 comments
Εξεγέρσου...
Πριν σε μετατρέψουν σε δουλοπάροικο ή και σε δούλο ακόμα.
Ονομάζουν «λύση» και «μονόδρομο» την πολιτική που μας επιβάλλουν με αντιδημοκρατική, αντισυνταγματική βία και απατεωνιά.
Δεν είναι λύση. Είναι η καταστροφή μας.


Τα προβλήματα του χρέους και την ανάπτυξης της χώρας μας, αλλά και όλων των χωρών, δεν λύνονται με περισσότερα δάνεια, ούτε με ύφεση και καταστροφή των εργαζομένων και των...μικρομεσαίων στρωμάτων.
Αυτή η πολιτική ωφελεί μόνο τους δανειστές.
Θυμήσου: Οι ίδιοι άνθρωποι δεν σου παρουσίαζαν σαν μονόδρομο και πατριωτικό όραμα την ΟΝΕ και την ένταξη στο ευρώ;


Παλιότερα το ίδιο, την ένταξη στην ΕΕ;

Τι έμεινε απ αυτά τα οράματα και τις πολιτικές; Τι κέρδισες; Που οδήγησαν;

Μιλούσαν για εξίσωση των οικονομιών των χωρών-μελών της ΕΕ, αλλά ξεχνούσαν να αναφέρουν τον πιο στοιχειώδη νόμο του καπιταλισμού: αν βάλεις σ ένα κλουβί το λιοντάρι και το γατί, το λιοντάρι θα φάει το γατί. Όταν πέφτουν όλοι οι φραγμοί διακίνησης του κεφαλαίου, δεν γιγαντώνεται το γατί, αλλά χορταίνει το λιοντάρι.

Τι μπορεί να περιμένει κανείς απ τη συνέχιση των ίδιων πολιτικών;

Να θεριέψει περισσότερο το κεφάλαιο; Ν απλωθεί σ όλους τους πόρους της κοινωνίας (υγεία, νερό .); Να κάνει επενδύσεις; Αυτό δεν γινότανε μέχρι τώρα;

Λένε πως δεν υπάρχει εναλλακτική λύση, πως η αριστερά δεν προτείνει συγκεκριμένη και εφικτή λύση.

Παραλείπουν να πουν πως η πολιτική τους δεν είναι λύση, αλλά καταστροφή, οδηγεί σίγουρα στην πτώχευση, με τον λαό αδύναμο, άβουλο θύμα των συμφερόντων που σήμερα κυριαρχούν.

Πιάνονται απ τα καμώματα των σημερινών ηγετών, των αριστερών ονομαζόμενων μορφωμάτων, που δημιουργούν αισθήματα ντροπής στον κόσμο της αριστεράς, όταν παρουσιάζουν την ίδια εικόνα με αυτούς που καταγγέλλουμε για αδιαφάνεια, αντιδημοκρατική νοοτροπία, παζαρέματα, εμμονή σε λαμπερά ονόματα και αποφυγή συζήτησης για προγράμματα κά.

Ξεχνούν όμως ότι δεν μπορούν να έχουν σχέση με την αριστερά του σήμερα και τις προοδευτικές δυνάμεις, όσοι υποτιμούν τα μέλη και τη βάση των οργανώσεών τους και αποφεύγουν τις ανοιχτές δημοκρατικές διαδικασίες (δεν τις ξεχνούν, γιατί υπήρξαν σύντροφοι που τους τις υπενθύμισαν, αλλά αδιαφόρησαν), πράγμα που είναι σήμερα Η ΠΙΟ ΣΗΜΑΝΤΙΚΗ ΕΝΔΕΙΞΗ ενός αριστερού-προοδευτικού οργανισμού.

Το μόνο που μπορεί να οδηγήσει σε λύση είναι η κινητοποίηση του λαού, η ενεργοποίησή του για ν αποτρέψει την υλοποίηση της πολιτικής της σημερινής κυβέρνησης και να την ανατρέψει. Αυτό μπορεί να γίνει μόνο με συντονισμένο αγώνα όλων των εργαζομένων. Όλοι σήμερα μπορούν να καταλάβουν τις καταστροφικές επιπτώσεις της πολιτικής της κυβέρνησης και για τους ίδιους.

Οι ιδέες και οι λύσεις δεν λείπουν απ τον κόσμο της εργασίας. Το ποια συγκεκριμένη λύση θα επιλεγεί, αυτό θ αποφασιστεί με δημοκρατικές διαδικασίες απ τον κινητοποιημένο λαό και σε σχέση με τις συνθήκες που θα διαμορφωθούν σε περίπτωση νίκης του (κανείς δεν μπορεί να προβλέψει από τώρα τις αλλαγές που θα προκύψουν σε μια τέτοια περίπτωση).

Δεν μπορεί όμως ν απαιτούν διατύπωση συγκεκριμένου προγράμματος, όσοι στηρίζουν την υλοποίηση του «μονόδρομου» που εφαρμόζεται σήμερα, γιατί θα πρέπει να μας πουν:

Ποιο συγκεκριμένο πρόγραμμα εξήγγειλε το ΠΑΣΟΚ (ή η ΝΔ) πριν τις εκλογές; Ή και τους πρώτους μήνες μετά τις εκλογές και τι σχέση είχε αυτό με την πραγματικότητα που βιώνουμε σήμερα;

Ποιες συγκεκριμένες λύσεις πρότειναν οι φωστήρες της ΕΕ και των διεθνών καπιταλιστικών οργανισμών, λίγα μόνο 24ωρα πριν να εξαγγείλουν το συγκεκριμένο πρόγραμμα δανειοδότησης με 110 δις της Ελλάδας;

Οι άνθρωποι και τα συμφέροντα που δεν ξέρουν που πατούν και που πηγαίνουν, έχουν απύθμενο θράσος να απαιτούν απ την αριστερά και το λαό «συγκεκριμένο πρόγραμμα».

Παρουσιάζουν σαν λύση τις βάρβαρες πολιτικές που επιβάλλουν στους λαούς . Αλλά αναρωτηθείτε:

Είδατε κάποια μέτρα που να διασφαλίζουν ουσιαστικά τον έλεγχο των χρηματοπιστωτικών εγκληματικών συμμοριών;

Είδατε να προτείνουν κάποια λύση για τις τεράστιες φούσκες που είναι διάχυτες στο σύστημά τους και θα εκραγούν σε κάποια στιγμή;

Είδατε κάποιον απ τους ειδήμονες του συστήματος να ισχυρίζεται ότι μπορεί να αποφευχθεί η επόμενη κρίση;

Πόσο μεγάλη θα είναι αυτή; Τι θ απαιτήσουν την επόμενη φορά; Πόσο πίσω μπορεί να πάνε την κοινωνία; Ποιο είναι το μέλλον των παιδιών μας;

Εξεγερθείτε τώρα! Αργότερα μπορεί να μην μπορείτε.


press-gr
By STEVENIKO | | Posted in | With 0 comments
Τελείωσαν πλέον οι εποχές της Ιδεολογίας και της κομματικής ταυτότητας. Οι εποχή των δεινοσαύρων έφυγε ανεπιστρεπτί, οι οικονομικές και πολιτικές θεωρίες κλείστηκαν για πάντα σε τόμους βιβλίων που σε 100 χρόνια θα λέγονται «Τα Απάνθρωπα Οικονομοπολιτικοθρησκευτικά Συστήματα». Για όλους πλέον είναι κατανοητό ότι κανένα σύστημα δεν αντιπροσωπεύει αυτό το οποίο γίνεται από την μια πλευρά του πλανήτη ως την απέναντι.

Ό,τι δημιουργήθηκε ως Σύστημα μέσα στις χιλιετίες και πάνω σε αυτό στηρίχθηκαν οι αυτοκρατορίες της Δύσης και της Ανατολής εκμηδενίζεται κάθε λεπτό που περνάει. Και η αιτία δεν είναι αυτή η Κρίση που θέλουν όλοι να μας κάνουν να πιστεύουμε. Αυτή η Κρίση ήταν το εξάνθημα που βγήκε στο κορμί της ανθρωπότητας από έναν ιό που μεταλλασσόταν και εν τέλει έχει καταλάβει όλον τον οργανισμό που λέγεται ανθρώπινο είδος.

Ο άνθρωπος ζούσε και ζει σε αγέλες για να νιώθει ασφάλεια, για κανέναν άλλο λόγο. Να μπορεί να αποκρούει τις επιθέσεις των εχθρών όταν απειλούνταν το φαγητό του, το νερό του και η ζωή του. Οι αγέλες μεγάλωσαν έβαλαν και ως τοτέμ τη φάτσα του κάθε φιλοσόφου που έφτιαχνε έναν μύθο πίσω από τον οποίο μεγάλωνε η δύναμη της αγέλης. Επίσης δημιούργησαν τεχνολογικά επιτεύγματα που θα έκαναν πιο εύκολη την κάθε εισβολή στον χώρο της αντίπαλης αγέλης για χρήμα, ιδιοκτησία και λιγότερη εργασία για τους ίδιους.

Μέσα όμως σε αυτόν τον μικρόκοσμο το ένστικτο της αυτοσυντήρησης λειτούργησε ως καταλύτης στους πιο δυνατούς οι οποίοι δημιούργησαν αγέλες μέσα στην ίδια την αγέλη τους. Οι κυρίαρχες αγέλες έφτιαξαν καινούργιες φιλοσοφίες και συστήματα ώστε να κρατούν σε ύπνωση τους πολλούς. Οι εμφύλιοι πόλεμοι που όλοι υποστηρίζουν ότι είναι οι χειρότεροι, αν τους δούμε από την γωνία του δικαίου είναι οι πιο σημαντικοί και οι πιο καθαροί. Ξεκαθαρίζει η κάθε αγέλη τα σάπια κομμάτια που την κάνουν ασθενέστερη απέναντι στις αγέλες που είναι εκτός των συνόρων τους.

Επειδή όμως και αυτοί οι εμφύλιοι πόλεμοι γίνονται είδος προς εκμετάλλευση από άτομα της ίδιας αγέλης, που πάντα βρίσκουν ευκαιρία για την δική τους καλύτερη επιβίωση, έμειναν στην ιστορία ως οι χειρότεροι πόλεμοι της ανθρωπότητας. Το ανθρώπινο είδος δοκίμασε όλες τις μεθόδους που θα το έκανε σχεδόν θεϊκό. Όμως πια τα άτομα που απαρτίζουν τις αγέλες έχουν εντελώς διαφορετικές ανάγκες μεταξύ τους. Στην ίδια σπηλιά που ένας τρώει ο άλλος δεν τρώει και στην ίδια καλύβα που ένας έχει προβιά να σκεπαστεί ο άλλος δεν έχει.

Τότε λοιπόν αυτός που ΔΕΝ έχει δεν συζητάει για το αν θα έχει μερίδα από το φαγητό του συνανθρώπου του, απλά παίρνει μία πέτρα σπάει το κεφάλι του δίπλα και τρώει. Αυτό είναι το ένστικτο το οποίο κοσμοθεωρίες ολόκληρες δημιουργήθηκαν για να το εξαλείψουν. Προσπαθώντας όμως να εξαλείψουν τη ζωώδη κατάσταση του ανθρώπου το πείραμα είχε επιπτώσεις. Δημιουργήθηκαν κτηνώδη ένστικτα. Ο άνθρωπος πλέον δεν σκοτώνει για να καλύψει τις ανάγκες του, σκοτώνει για να καλύψει τα συναισθήματα που του έχει γεννήσει η κατάσταση μέσα στην αγέλη: Την ανισότητα, την προδοσία, την αλαζονεία, την αδικία.

Έτσι από είδος της αγέλης ο άνθρωπος έγινε το πλέον μοναχικό είδος στον Πλανήτη. Οι αγέλες δεν καλύπτουν τις ανάγκες του και ακόμη η οποιαδήποτε κίνηση που μπορεί να λέγεται ανθρωπιστική φαίνεται για τον ίδιο εκ του πονηρού. Ο 3ος Παγκόσμιος Πόλεμος έχει ήδη ξεκινήσει και δεν είναι τίποτε άλλο από τον κυνηγό που βγαίνει από την σπηλιά του κάθε μέρα που δεν θα διανύσει χιλιόμετρα για να βρει τροφή απλά θα πάει στην σπηλιά του γείτονα. Ασφάλεια δεν υπάρχει στην αγέλη γιατί ο καθένας πλέον είναι για τον εαυτό του.

Οι Ηθικοί Κανόνες που ακόμη υπάρχουν σε κάποιους από την αγέλη θα γκρεμιστούν με την μία όταν δουν ότι το ρόπαλο δεν έρχεται μόνο από την πλευρά του νηστικού αλλά και από την πλευρά του χορτάτου. Το λάθος των Συστημάτων ήταν ένα. Καταστρατηγήθηκε ο πρώτος κανόνας της υγιούς αγέλης: Ποτέ δεν βάζεις αρχηγό τον μέτριο, διανομέα τροφής τον τεμπέλη, φύλακα τον δειλό, νομοθέτη τον ευθυνόφοβο και διαπραγματευτή τον «πουλημένο».



simple man
By STEVENIKO | Δευτέρα 27 Σεπτεμβρίου 2010 | Posted in | With 0 comments
Δυστυχώς έχουμε καταντήσει θεατές,
ακροατές, σχολιαστές και λογάδες.
Λανθασμένα εκτονώνουμε την οργή,
την δυσαρέσκεια, την δύναμή μας,
με ΛΟΓΙΑ και όχι με ΕΡΓΑ, ΠΡΑΞΕΙΣ!
Τα "λέμε", ξεφουσκώνουμε και πάμε
για ύπνο. Και την άλλη μέρα πάλι
τα ίδια. Συντηρούμε την ΑΠΡΑΞΙΑ.
ΤΟ ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΚΑΝΟΥΜΕ ΕΙΝΑΙ
ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΕΙΣ.


Διαπιστώνουμε, απλώς, καταστροφές.
Και φυσικό είναι αφού όταν πάει
να συμβεί κάτι και το βλέπουμε,
δέν ΚΑΝΟΥΜΕ ΤΙΠΟΤΕ.
Το αφήνουμε να ριζώσει
να εξελιχθεί και να ζήσει.
Τί μας μένει μετά κατόπιν εορτής;
ΜΠΛΑ ΜΠΛΑ ΟΥΑ ΟΥΑ ΓΚΡΙΝ ΓΚΡΙΝ.

Η απώλεια όλων όσων θεωρούσαμε
δεδομένα και αμετάβλητα, η ΕΘΝΙΚΗ
ΑΠΩΛΕΙΑ, η ΕΘΝΙΚΗ ΠΡΟΔΟΣΙΑ που
πλησιάζει στην ΚΟΡΥΦΩΣΗ ΤΗΣ,
είναι αυτά που θα μας αναγκάσουν
να ξεφύγουμε απο αυτήν την παθητική
και υποτελλή μας κατάντια.


Όταν ξεφύγουμε απο τις ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΕΙΣ,
πιστεύω οτι θα ξανασηκωθούμε ΟΛΟΙ ΜΕ
ΜΙΑΣ και θα πολεμήσουμε και θα πάρουμε
την Χώρα μας ΠΙΣΩ.


Επειδή εμείς δέν ΧΡΩΣΤΑΜΕ ΣΕ ΚΑΝΕΝΑΝ
καμμιά υπογραφή αυτών ΠΟΥ ΧΡΩΣΤΑΝΕ ΣΕ
ΚΑΠΟΙΟΥΣ, δέν μας δεσμεύει.
Είναι κι αυτή μιά διαπίστωση


seegreek
By STEVENIKO | | Posted in | With 0 comments

By STEVENIKO | | Posted in | With 0 comments
του Γιωργου Δελαστικ





Αηδιαστική αλλά και διαρκώς θρασύτερη γίνεται η κυβέρνηση Παπανδρέου με την πάροδο του χρόνου. Αποχαλινωμένη λόγω της έλλειψης ισχυρών και αποτελεσματικών αντιδράσεων στα πρωτοφανή αντιλαϊκά μέτρα που παίρνει, υιοθετεί αφενός όλο και πιο επιθετική και αρπακτική πολιτική και αφετέρου όλο και πιο προκλητική ρητορική. Φτάσαμε έτσι στο σημείο ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Θόδωρος Πάγκαλος, υπόδειγμα πολιτικού αμοραλισμού και αδίστακτος σαλταδόρος της πολιτικής κωλοτούμπας, να ισχυριστεί ότι... ο κοσμάκης που ζητούσε δουλειά στο Δημόσιο είναι υπεύθυνος για την οικονομική κρίση!


«Μαζί τα φάγαμε τα λεφτά, σας διορίζαμε για χρόνια, ακολουθώντας μια πρακτική αθλιότητας, εξαγοράς και διασπάθισης του δημοσίου χρήματος!» δήλωσε με απύθμενη θρασύτητα ο Θ. Πάγκαλος. Προφανώς για το ΠΑΣΟΚ δεν ήταν δημόσιο το χρήμα που έπαιρνε η Ζίμενς με τις κρατικές παραγγελίες που σίγουρα δεν είχαν καμιά σχέση με τις μίζες και τα λαδώματα σε... 130(!) βουλευτές που κόμπαζε ο Χριστοφοράκος ότι είχε δώσει. Ούτε έπαιξαν ρόλο στα χάλια της ελληνικής οικονομίας τα εκατοντάδες εκατομμύρια που έφαγαν τα λαμόγια της ΝΔ με τα δομημένα ομόλογα, φουντάροντας τα ασφαλιστικά ταμεία. Κι εκείνα τα κωλοχώραφα και ακίνητα του Δημοσίου που ξεκοκκάλισαν οι άνθρωποι του Καραμανλή στην υπόθεση Βατοπεδίου, σιγά την αξία που είχαν.

Όσο για τα δισεκατομμύρια ευρώ που έφαγαν τα λαμόγια του ΠΑΣΟΚ επί Σημίτη με το στημένο κόλπο του χρηματιστηρίου, όταν ακόμη και οι ΕΥΠατζήδες στα υπόγεια του Μεγάρου Μαξίμου είχαν παρατήσει τις τηλεφωνικές υποκλοπές και έβγαζαν εκατομμύρια δραχμές τζογάροντας στα σίγουρα ΠΑΣΟΚικά εταιρικά χαρτιά, τρώγοντας και τα λεφτά των ασφαλιστικών ταμείων που τους «έσπρωχναν» οι διορισμένες από το ΠΑΣΟΚ διοικήσεις, πάλι ευθύνη της απληστίας του λαουτζίκου ήταν!

Δεν είναι όμως μόνο η στάση του –ούτως ή άλλως πασίγνωστου– Πάγκαλου που εξοργίζει τον καθένα και τον κάνει να σιχαίνεται την κυβέρνηση Παπανδρέου. Είναι πρωτίστως ο ίδιος ο Γιώργος Παπανδρέου και η πολιτική του. Έχει λυσσάξει ο Γιωργάκης να μας επιβάλει τον Άλεξ Ρόντος – αυτή την πολιτικά σκοτεινή φυσιογνωμία που χρηματοδοτούσε με λεφτά του ελληνικού λαού τους σέρβους πράκτορες της CIA στο Βελιγράδι για να ανατρέψουν τον Μιλόσεβιτς, όταν φυσικά ο Παπανδρέου ήταν υπουργός Εξωτερικών και συμμετείχε ολόψυχα στο σχεδιασμό αυτό του Λευκού Οίκου.

Μιλάμε για το άτομο που ήταν «σύμβουλος» του άλλου πολιτικού καθάρματος, του προέδρου της Γεωργίας Μιχαήλ Σαακασβίλι, που ξεκίνησε τον Αύγουστο του 2008 πόλεμο κατά της Ρωσίας και αμέσως κάλεσε τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ να στείλουν στρατεύματα στη Γεωργία, υλοποιώντας σχέδιο του αμερικανού αντιπροέδρου Ντικ Τσένι και των νεοσυντηρητικών φασιστών των ΗΠΑ που ήθελαν νεκρούς αμερικανούς πεζοναύτες από ρωσικά πυρά τρεις μήνες πριν από τις αμερικανικές προεδρικές εκλογές, προκειμένου να δημιουργήσουν κλίμα που νόμιζαν ότι θα επέτρεπε να νικήσουν τον Ομπάμα οι Ρεπουμπλικάνοι.

Πρόκειται για άτομο τόσο πολιτικά απεχθές που ακόμη και από τη Λακωνία εξεδιώχθη κλωτσηδόν, όταν ο Γιωργάκης προσπάθησε να τον προωθήσει εκεί για να εκλεγεί βουλευτής! Φτάσαμε, λοιπόν, στο σημείο όπου παρ’ όλα αυτά ο Παπανδρέου τον διόρισε προσωπικό του απεσταλμένο σε μυστικές διαπραγματεύσεις με τα Σκόπια για το όνομα της ΠΓΔΜ, προκαλώντας τεράστια ερωτήματα ως προς το ποιες είναι πραγματικά οι σχέσεις των δύο ανδρών, αν δηλαδή ο Γ. Παπανδρέου τον διόρισε αυτοβούλως ή κατ’ εντολήν των Αμερικανών, καθώς ο Ρόντος φαίνεται να είναι πολιτικά ισχυρότερος από τον Γιωργάκη σε ό,τι αφορά θέματα στα οποία εμπλέκονται οι ΗΠΑ.

Με το που ανέλαβε ο Άλεξ Ρόντος ως εκπρόσωπος της... Ελλάδας (!) στις διαπραγματεύσεις, οι Αμερικανοί παραμέρισαν το μεσολαβητή Μάθιου Νίμιτς και ο Παπανδρέου περιθωριοποίησε εντελώς από τις συνομιλίες αυτές όχι μόνο τον πρέσβη Βασιλάκη, αλλά και το φίλο του υπουργό Εξωτερικών, Δημήτρη Δρούτσα! Σε βαθμό που ο τελευταίος επιβεβαίωσε έμμεσα αλλά σαφέστατα με δημόσιες δηλώσεις του το ρόλο του Άλεξ Ρόντος στις μυστικές διαπραγματεύσεις, αφού προηγουμένως είχαν διαρρεύσει σε έντυπα οι πληροφορίες για την ανάθεση από τον Παπανδρέου στον Ρόντος της επίλυσης του προβλήματος της ονομασίας της ΠΓΔΜ.

Παράλληλα, ο ίδιος ο Παπανδρέου έχει γίνει «κολλητός» με το ακροδεξιό εβραϊκό λόμπι. Η πρόσδεση της Ελλάδας στην πολιτική του κράτους - τρομοκράτη του Ισραήλ και του αιμοσταγούς φασίστα σφαγέα Νετανιάχου, την οποία προωθεί με εξαιρετική επιμέλεια ο Παπανδρέου, προσλαμβάνει πλέον επικίνδυνες διαστάσεις. Ο Παπανδρέου δεν θα διστάσει ούτε στιγμή να μας μπλέξει άμεσα σε οποιονδήποτε πόλεμο αποφασίσουν οι Ισραηλινοί στη Μέση Ανατολή, αν απαιτηθεί η χρήση της Ελλάδας ως ορμητήριον για επίθεση αεροπορική π.χ. εναντίον του Ιράν.Ήδη οι σχέσεις της Ελλάδας με τους Άραβες επιδεινώνονται ραγδαία.

Δεν πρέπει να μας παρασύρει η υπόθεση του Κατάρ, ο εμίρης του οποίου είναι όργανο των Αμερικανών και έχει στενότατες σχέσεις με το Ισραήλ! Εβραίοι επιχειρηματίες αναμένεται άλλωστε να εκμεταλλευθούν τα καζίνα και τα μπορντέλα που θα ανοίξουν στο Ελληνικό, στο πλαίσιο της επένδυσης του Κατάρ.


prin
By STEVENIKO | | Posted in | With 0 comments
Γράφει ο Γρηγόρης Ζωγραφάκης





Μετά από τη φορολογική περαίωση και τη περαίωση αυθαιρέτων που ενδέχεται να έρθει επιχειρείται μια πολιτική περαίωση με προεξάρχοντα το κ. Πάγκαλο, που επιχειρεί τη «τακτοποίηση» των εκκρεμών οικονομικών εγκλημάτων έναντι του λαού μας…
Η ουσία και το βάθος είναι αστείο τουλάχιστον… Έχω πεί ότι σε λίγο θα δούμε πολιτικούς να φωνάζουν στο λαό να φέρει πίσω τα κλεμμένα.....

Όμως αν κοιτάξουμε πιο βαθιά σε αυτά που λέει ο κ. Πάγκαλος εκτός από τις μικροκομματικές σκοπιμότητες που εξυπηρετεί προσπαθεί να συμψηφίσει τις ευθύνες σε μια απεγνωσμένη προσπάθεια ανάκτησης της χαμένης αξιοπιστίας στην οποία βρίσκεται το σύνολο του πολιτικού κόσμου…

Πιστεύουμε πως όταν κάποιος αναλάβει να σε οδηγήσει έχει ακέραιη την ευθύνη της διαδρομής και όχι αυτός που ακολουθεί…Και αν χάσει το δρόμο ο οδηγός για οποιοδήποτε λόγο περιμένεις να παραδεχτεί το λάθος του και όχι να κατηγορήσει εσένα που ακολουθείς ….

Δεύτερον και βασικώτερον τους διορισμούς και τη φροδιαφυγή τους συντήρησαν τα κόμματα εξουσίας με τη σιωπή της αντιπολιτεύσης για να μπορούν να τη στρέψουν εναντίον μας σήμερα…

Το συμπέρασμα που εύκολα εξάγεται είναι ότι αυτή η πολιτική της «τακτοποίησης» δε πρέπει να περάσει…Με την έλευση της Τρόικας επωμιστήκαμε βάρη που δε μας αναλογούσαν αλλά τουλάχιστον είχαμε την ελπίδα ότι θα τιμωρηθούν οι διαπράξαντες οικονομικά εγκλήματα εις βάρος μας…Αντ’ αυτού μας κατηγορούν που ακολουθήσαμε το μονόδρομο που μας επέβαλλαν…Αλλά επειδή ο λαός μας έχει μάθει να λέει τα σύκα, σύκα και τη σημαία που μας πήραν, σημαία που μας πήραν -και όχι σημαία που τη πήρε ο αέρας απαιτούμε να σταματήσουν οι συμψηφισμοί και να τιμωρηθούν οι πρωταίτιοι του οικονομικού δράματος που ζούμε…

Αν δε συμβεί αυτό πολύ πιθανόν είναι από τη κατάφορη αδικία που συντελείται να οδηγηθεί η Χώρα σε νέες περιπέτειες…Η πολιτική ανεπάρκεια επαναλαμβάνω από τότε που ξεκίνησε αυτή η ιστορία είναι πολύ πιο επικίνδυνη από όλα τα Μνημόνια…


http://topsaxtiri.blogspot.com/
By STEVENIKO | | Posted in | With 0 comments
Πολλοί γνωρίζουν ήδη το παράδειγμα με τους πιθήκους, το ποστάρω για να το μάθουν περισσότεροι και για να αναλογιστούν πόσες φορές υποδείξαμε στον διπλανό μας κάτι, χωρίς να ξέρουμε το λόγο παρά μόνο ακολουθώντας την εντολή. Ξεκινάει ως εταιρικό παράδειγμα, όμως είναι σαφής η κοινωνική προέκταση.

Το "Πείραμα των Πιθήκων" του Harlow παρουσιάζει με καταπληκτικό τρόπο τη διαμόρφωση αλλά και τη συντήρηση της εταιρικής κουλτούρας, κανόνων και διαδικασιών όπως παραμένουν να ισχύουν μεταξύ των εργαζομένων ακόμη και όταν παύουν να υφίστανται οι λόγοι που αποτελέσουν την αρχική αιτία δημιουργίας τους.

Βάζουμε σε ένα κλουβί 5 πιθήκους και έξω από αυτό κρεμάμε μία μπανάνα. Οι πίθηκοι αρχίζουν να τη λιγουρεύονται και όταν κάποια στιγμή ανοίγουμε την πόρτα, αρχίζουν να τρέχουν προς αυτή. Τελικά μόλις ο γρηγορότερος τη φτάνει, τότε ΟΛΟΙ οι πίθηκοι καταβρέχονται με κρύο νερό.

Μετά από κάποιες επαναλήψεις, μαθαίνουν όλοι να συνδυάζουν το πιάσιμο της μπανάνας με τη συλλογική τιμωρία του καταβρέγματος με παγωμένο νερό. Εάν θέλουν να μείνουν ζεστοί και στεγνοί, καλά θα κάνουν να μην πλησιάσουν τη μπανάνα. Από εδώ και πέρα κανείς δε θα δοκιμάσει να πιάσει τη μπανάνα και δε θα χρειάζεται πλέον να τους καταβρέχουμε.

Στη συνέχεια αντικαθιστούμε έναν από τους αρχικούς 5 πιθήκους με έναν καινούργιο. Με το που ανοίγουμε το κλουβί, αυτός πάει να τρέξει προς την μπανάνα αλλά οι υπόλοιποι τον πιάνουν και τον χτυπούν. Σημειώστε ότι πλέον δε χρησιμοποιείται η τιμωρία του νερού. Επαναλαμβάνουμε το ίδιο πείραμα αντικαθιστώντας κάθε φορά και έναν ακόμη πίθηκο από αυτούς που αρχικά είχαν καταβρεχθεί με έναν καινούργιο. Κάποια στιγμή πλέον όλοι οι αρχικοί πίθηκοι έχουν αντικατασταθεί με άλλους που δεν έχουν ποτέ αντιμετωπίσει την τιμωρία του νερού.

Βάζουμε τώρα έναν επιπλέον νέο πίθηκο στο κλουβί. Μόλις αυτός πάει να τρέξει προς τη μπανάνα και όπως είναι αναμενόμενο οι υπόλοιποι 5 τον πλακώνουν στο ξύλο. Κανείς δε γνωρίζει για την τιμωρία του νερού, ούτε γνωρίζει γιατί δεν επιτρέπεται να πιάσεις την μπανάνα. Έχουν απλώς μάθει ότι δεν επιτρέπεται να πλησιάσουμε τη μπανάνα και πλέον τηρούν αυτόν τον άγραφο κανόνα χωρίς να γνωρίζουν όμως τον πραγματικό λόγο.

Για σκεφτείτε τώρα τις εταιρείες που δουλεύετε. Μήπως η ιστοριούλα αυτή σας θυμίζει κάτι ; Πόσες φορές "φάγατε ξύλο" από τους παλιούς με τη δικαιολογία ότι "έτσι ισχύει εδώ";

Την επόμενη φορά που θα σας πουν "δυστυχώς δεν μπορούμε να το κάνουμε αυτό γιατί στην εταιρεία είναι κανόνας να...", σκεφθείτε τους 5 πέντε πιθήκους και τη μπανάνα.


Προβληματιστείτε παρακαλώ..


http://dinatomirmigi.blogspot.com/
By STEVENIKO | | Posted in | With 0 comments
«Για μας η δόξα τους είναι μόνο καπνός


που δείχνει πως εδώ λυσσομανούσε η πυρκαγιά»


ΜΡΕΧΤ






Πρέπει κάποτε να δραπετεύσουμε από αυτόν τον άθλιο φαύλο κύκλο των ειδώλων (και της κομματικής ειδωλολατρίας), καθώς και από τα ψεύδη των εξουσιών που κατασκευάζουν τα είδωλα.


Αυτός ο φαύλος κύκλος της πολιτικής ειδωλολατρίας, κάθε ειδωλολατρίας, αποκοιμίζει τον άνθρωπο, τον οδηγεί σε κατάπτωση, σε άβουλο γρανάζι των μηχανισμών εξουσίας.


Οι καθεστωτικοί μύθοι δημιουργούν ασταμάτητα «είδωλα», κομματικούς και άλλου είδους «ήρωες» για να μας θαμπώνουν, να μας αιχμαλωτίζουν και να μας καθιστούν γρανάζια του καθεστώτος, δηλαδή χειραγωγημένα όντα που θα εναποθέτουμε τη σωτηρία μας ΟΧΙ στις δικές μας πλάτες, αλλά στα «είδωλα», του «ήρωες» και τους πολιτικούς «Μεσσίες».


Εκεί όμως που υπάρχουν «είδωλα» και «ήρωες» πεθαίνει ο άνθρωπος…
By STEVENIKO | Κυριακή 26 Σεπτεμβρίου 2010 | Posted in | With 0 comments
Έχουν απόλυτο δίκιο τα κόμματα στην Ελλάδα που είναι πολιτικά «μαντριά». Έχουν δίκιο οι πολιτικοί αρχηγοί που διαγράφουν όποιον διαφωνεί. Ναι δεν κάνουμε πλάκα. Το λέμε σοβαρά και με κάθε επίγνωση αυτών που λέμε. Έτσι έχει η κατάσταση με το ολιγαρχικό πολιτικό σύστημα της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Αυτό το πολιτικό σύστημα δεν μπορεί να λειτουργήσει με ελεύθερες φωνές και με χαλαρά δημοκρατικά κόμματα. Το σύστημα αυτό απαιτεί απόλυτη πειθαρχία, διαφορετικά καταρρέει. Ακόμα και εκείνοι που διαγράφονται ως δήθεν διαφωνούντες, στην ουσία παίζουν....

πολιτικά παιχνίδια που στοχεύουν είτε να γίνουν οι ίδιοι χαλίφηδες στη θέση του χαλίφη είτε να γίνει κάποιος ευνοούμενός τους. Επιδιώκουν τη διαγραφή τους. Κανείς, ακόμα και από αυτούς που διαγράφονται δεν καταγγέλλει το πολιτικό σύστημα που τον οδήγησε εκτός του κομματικού σχηματισμού αλλά απλά επιδιώκει τη διαγραφή του για να βάλει υποθήκη και να βρεθεί στο μέλλον σε άλλη ισχυρότερη θέση μέσα στο ίδιο το σύστημα.

Ο Μπέρναρ Σω είχε πει για το κοινοβουλευτικό σύστημα «.. .Αν είσαστε βουλευτής, δεν ψηφίζετε σαν άτομο, μα σαν κόμμα... γιατί αν έχετε κυβέρνηση και καταψηφιστεί το νομοσχέδιο αυτό, θα πει πως η κυβέρνηση έχασε την εμπιστοσύνη της Βουλής και θα πέσει. Άν είσαστε βουλευτής της αντιπολίτευσης και το νομοσχέδιο σας αρέσει και σας ενθουσιάζει, δεν θα το ψηφίσετε... γιατί είναι προτιμότερο στην αντιπολίτευση να πέσει η κυβέρνηση, παρά να ψηφιστεί ένας καλός νόμος...


Το πλεονέκτημα του συστήματος είναι πως λίγοι ικανοί υπουργοί με πλειοψηφία ανίκανους βουλευτές, που μόνο να ψηφίζουν έχουν τη δυνατότητα, σύμφωνα με την υπόδειξη του αρχηγού, είναι δυνατό να κυβερνήσουν τη χώρα. Ενώ 615 βουλευτές, όσοι και τα μέλη της Βουλής... (εννοούσε την Αγγλική Βουλή) ανεξάρτητοι και με δικές τους πεποιθήσεις, δεν είναι δυνατό να κυβερνούν...». Αυτό τα λέει όλα και δεν χρειάζεται να συμπληρώσουμε τίποτα εμείς. Επομένως τα κόμματα στην κοινοβουλευτική δημοκρατία πρέπει να είναι «μαντριά» διαφορετικά, όπως είπαμε, διαλύονται και το σύστημα καταρρέει. Πολύ δε περισσότερο στην Ελλάδα όπου δεν υπάρχουν ισχυρές κοινωνικές δυνάμεις να ελέγξουν έστω και λίγο αυτό το σύστημα, όπως συμβαίνει στα αναπτυγμένα κράτη της Ευρώπης.

Ας ξεκινήσουμε από το ΚΚΕ. Φανταστείτε να μην ήταν οργανωμένο με τον ολοκληρωτικό τρόπο που είναι. Δείτε τι συμβαίνει με τον ΣΥΡΙΖΑ που είναι πιο χαλαρός. Φανταστείτε σήμερα στο ΠΑΣΟΚ να ψήφιζε ο κάθε βουλευτής του στη Βουλή όπως αυτός ήθελε μη υπακούοντας στις επιθυμίες του κ. Παπανδρέου. Απλά δεν θα υπήρχε κυβέρνηση, ούτε θα μπορούσε να ψηφιστεί έστω ένας νόμος. Φανταστείτε στη Νέα Δημοκρατία να εκφράζει ο καθένας τις δικές του απόψεις ή να ψηφίζει τα νομοσχέδια της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ και να μπερδεύει το εκλογικό σώμα σε αντίθεση με αυτά που υποστηρίζει ο Αντώνης Σαμαράς. Απλά η Νέα Δημοκρατία δεν πρόκειται να ανέβει ποτέ στην εξουσία.


Μάλιστα αν μπορούσαν τα ελληνικά κόμματα να ήταν οργανωμένα ολοκληρωτικά σε στυλ ΚΚΕ και σκληρά αρχηγικά, ακόμα καλύτερα θα «λειτουργούσε» το πολιτικό σύστημα της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Ο κ. Παπανδρέου εξάλλου το επιδιώκει αυτό τόσο μέσω του «Καλλικράτη» όσο και μέσω του εκλογικού νόμου που σκοπεύει να φέρει. Μόνο σκληρά αρχηγικά κόμματα μπορούν να επιβιώσουν μέσα στο κοινοβουλευτικό μας σύστημα. Ακόμα και ο συνδικαλισμός πρέπει να είναι προσδεδεμένος στο άρμα του κάθε αρχηγού, διαφορετικά η κοινωνία αφυπνίζεται, διεκδικεί και το σύστημα καταρρέει.

Αναρωτιόμαστε: Αλήθεια γιατί αυτοί που διαγράφονται είναι πολιτικά υποκριτές και δεν λένε την αλήθεια; Γιατί δεν καταγγέλλουν το πολιτικό σύστημα της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας για την ανελευθερία του, αλλά καταγγέλλουν μόνο τους πολιτικούς αρχηγούς που τους διέγραψαν, ωσάν να είναι αυτοί οι υπαίτιοι της ανελευθερίας;

Όχι φίλοι μας και πρέπει να το καταλάβετε. Δεν φταίνε ούτε ο Παπανδρέου, ούτε ο Σαμαράς, όταν διαγράφουν από τα κόμματά τους (για το ΚΚΕ δεν το συζητάμε κάν). Οι αρχηγοί δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς και πρέπει να το καταλάβουμε, διαφορετικά δεν έχουμε καταλάβει τίποτα. Φταίει το πολιτικό σύστημα που υπηρετούμε όλοι μας.

Εμείς, οι απλοί πολίτες πρέπει να είμαστε τα πρόβατα στα μαντριά, άλλωστε τη μόνη δυνατότητα που έχουμε είναι απλά να αλλάξουμε μαντρί. Τίποτε άλλο. Σκεφτείτε, αν έχουμε κάτι άλλο. Αν έχουμε να μας το πείτε ή να το γράψετε σε σχόλιο για να το μάθουμε κι εμείς. Το απαγορευτικό όριο του 3% και η ενισχυμένη αναλογική, μας σπρώχνουν αναγκαστικά στα ήδη γνωστά και προβεβλημένα μαντριά, διαφορετικά υπάρχει ο εκβιασμός της χαμένης ψήφου.

Όλο το πολιτικό παιχνίδι στα πλαίσια της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας είναι ένα μεγάλο θέατρο. Οι πολίτες κάθονται στην πλατεία στο σκοτάδι και τα φώτα των ΜΜΕ τους εστιάζουν μόνο στη διαμάχη των ηθοποιών στην σκηνή. Κάποια στιγμή μετά την ένταση έρχεται η λύση του δράματος. Οι κακοί χάνουν και οι καλοί κερδίζουν. Ο θεατής μένει ικανοποιημένος από τη λύση του δράματος και την ταύτισή του με τον ήρωα που του πλάσαρε ο σκηνοθέτης. Η αυλαία πέφτει, οι ηθοποιοί νικητές και ηττημένοι αποσύρονται για να μοιραστούν μαζί τα χρήματα που απέσπασαν από τους θεατές και οι θεατές απλά μένουν με την ψευδαίσθηση της νίκης του ήρωά τους.

Το ίδιο συμβαίνει και με τους διαδίκους και τους δικηγόρους στα δικαστήρια. Οι δικηγόροι μάχονται στο ακροατήριο ενώπιον των πελατών τους για την προάσπιση των συμφερόντων τους και ενίοτε καταφεύγουν σε θεατρινισμούς για να ικανοποιήσουν τους πελάτες τους, αλλά μόλις πέσει οι αυλαία της δίκης οι αντίδικοι επαγγελματίες δικηγόροι είναι πάλι φίλοι, ενώ οι αντίδικοι πολίτες μένουν στο να μισούν ο ένας τον άλλο θανάσιμα.

Αυτό λοιπόν το πολιτικό σύστημα της υποκρισίας μας έφτασε εδώ που μας έφτασε. Είναι ένα πολιτικό σύστημα αυτόνομο σε σχέση με τις κοινωνικές ανάγκες, βασίζεται σε επαγγελματίες πολιτικούς που παίζουν το μεγάλο θέατρο της πολιτικής. Ενίοτε μετατρέπουν και την πολιτική σε δικαστήριο, αλλά πάντα ο πολίτης πρέπει να μένει μακριά από τα δρώμενα. Διαφορετικά το πολιτικό σύστημα ταράζεται. Ο πολιτικός εκείνος, ακόμα και ισχυρός αρχηγός να είναι, που θα τολμήσει να μιλήσει για αλλαγές στο πολιτικό σύστημα, οι οποίες θα εμπλέκουν την κοινωνία στο πολιτικό παιχνίδι, αμέσως θα αποβληθεί από το σύστημα.

Δυστυχώς είμαστε εγκλωβισμένοι.
Σε λίγο καιρό ενδέχεται να ξεσπάσει μεγάλη κρίση και ίσως λαϊκή εξέγερση, αν και αυτό το τελευταίο είναι λίγο δύσκολο να συμβεί σε μας. Τα μαντριά καλά κρατούν. Πάντως, όπως και να έχουν τα πράγματα θα πρέπει να ξέρουμε ποιος είναι ο εχθρός και τι ακριβώς θέλουμε να επιτύχουμε.
Σε κάθε περίπτωση πρέπει να αλλάξει αυτό το πολιτικό σύστημα, διαφορετικά θα φορτωθούμε εμείς την κρίση και οι επαγγελματίες ηθοποιοί θα συνεχίσουν το έργο τους.


hassapis-peter
By STEVENIKO | | Posted in | With 0 comments
Η Κούβα εξέθεσε σήμερα το σχέδιό της για την επέκταση του ιδιωτικού τομέα, ανακοινώνοντας ότι θα επιτραπεί η αυτοαπασχόληση σε 178 δραστηριότητες και ότι η κυβέρνηση θα εξετάσει τη χορήγηση πιστώσεων στους νέους επιχειρηματίες της χώρας.

Το σχέδιο, το οποίο αναπτύσσεται σε δημοσίευμα της εφημερίδας του Κομμουνιστικού Κόμματος Granma, θα επιτρέψει στους Κουβανούς να πωλούν τρόφιμα, να προσφέρουν υπηρεσίες μασάζ, εκπαίδευσης ζώων, επισκευής αυτοκινήτων και κατοικιών, να πωλούν κρασί και πολλά άλλα πράγματα που δεν επιτρεπόταν ως τώρα να πωλούν, στο πλαίσιο μιας απελευθέρωσης της ελεγχόμενης από το κράτος κουβανικής οικονομίας.

Ο σημαντικότερος στόχος της μεταρρύθμισης είναι «διατηρηθεί και να συνεχιστεί η τελειοποίηση του σοσιαλισμού» αυξάνοντας την παραγωγικότητα, αναφέρεται στο δημοσίευμα.

Η αυτοαπασχόληση, προστίθεται, δίνει στον εργάτη «έναν άλλο τρόπο να αισθάνεται χρήσιμος με την προσωπική του προσπάθεια» .

Πολλές από τις λεπτομέρειες του σχεδίου είχαν διαρρεύσει νωρίτερα, όμως το σημερινό δημοσίευμα είναι η πρώτη επίσημη επιβεβαίωση για το τι θα συμβεί.

Η Granma αναφέρει ότι τα ιδιωτικά εστιατόρια, γνωστά ως «παλαδάρες», θα μπορέσουν να επεκταθούν στις 20 θέσεις πελατών, από το σημερινό όριο των 12. Πολλά δημοφιλή «παλαδάρες» ήδη αγνοούν τον περιορισμο των 12 θέσεων.

Η εφημερίδα αναφέρει επίσης πως οι ιδιοκτήτες σπιτιών που έχουν άδεια να ζουν εκτός της χώρας θα μπορούν να νοικιάζουν τα σπίτια τους όταν λείπουν.

Σύμφωνα με την εφημερίδα, η κυβέρνηση εξετάζει ακόμη, μαζί με την κεντρική τράπεζα, τη δυνατότητα να χορηγούνται πιστώσεις για να βοηθηθούν οι αυτοαπασχολούμενοι να στήσουν και να λειτουργήσουν τις επιχειρήσεις τους. Πολλοί αναμένεται να πάρουν χρήματα για να ξεκινήσουν από συγγενείς τους που ζουν στο εξωτερικό.

Έγγραφα του Κομμουνιστικού Κόμματος που είχαν διαρρεύσει νωρίτερα ανέφεραν πως οι αυτοαπασχολούμενοι θα καταβάλλουν φόρους που θα κυμαίνονται από 10% ως 40% των ακαθάριστων εσόδων τους, αναλόγως της επιχείρησης, συν άλλο ένα 25% για το εθνικό πρόγραμμα κοινωνικής ασφάλισης.

Η Granma αναφέρει πως οι φόροι θα αυξήσουν τα κυβερνητικά έσοδα και θα βοηθήσουν να επιτευχθεί η «αρμόζουσα αναδιανομή» τους.



theinsider
By STEVENIKO | | Posted in | With 0 comments
Υπάρχει μια περίεργη μόδα στον δημόσιο λόγο που θυμίζει την πορνογραφία: Όσο πιο απροκάλυπτη γίνεται, τόσο λιγότερο ερεθιστικά αποτελέσματα παράγει. Παλαιότερα, σε εποχές αυστηρής λογοκρισίας, αρκούσε ένας σωματικός υπαινιγμός, ένα απειροελάχιστο τμήμα γυμνότητας για να προκαλέσει ακόμη και ερωτικό παροξυσμό. Σήμερα, το Internet είναι μια απέραντη σκηνή σεξ για κάθε γούστο, που αδυνατεί να προκαλέσει τα επιθυμητά αποτελέσματα στα μαλακά υπογάστρια. Περισσότερο καταλείπει την οδύνη του ανικανοποίητου.

Κάτι ανάλογο συμβαίνει με τον επίσημο λόγο των πολιτικών. Η έσχατη τάση είναι να γίνεται το ίδιο επιθετικός, όσο και μια σκηνή σκληρού πορνό. Η πειστικότητα και η αληθοφάνεια του πολιτικού λόγου εξαρτώνται από τη διαθεσιμότητα του πολιτικού να εκθέσει και τον ίδιο του τον εαυτό στη δημόσια χλεύη ή τέρψη.

Να τρία παραδείγματα των τελευταίων ημερών. Πρώτα, ο κ. Θόδωρος Τσουκάτος, αν και εκτός επίσημης πολιτικής πλέον, μίλησε στην εξεταστική της Βουλής για τη Siemens για «καθιερωμένη πρακτική των μεγάλων κομμάτων να δέχονται χορηγίες από εταιρείες» και χαρακτήρισε «κατά συνθήκην ψεύδη» την άρνησή τους για του λόγου το αληθές. Μαζί με τις συγκαταβατικές, σχεδόν σιωπηρές αντιδράσεις των κομμάτων σ’ αυτή την ομολογία, έχουμε την πιο απροκάλυπτη διαβεβαίωση ότι το κομματικό σύστημα της χώρας λειτουργεί εδώ και χρόνια με τον κανόνα της διαπλοκής.

Δεύτερον, είχαμε μια ακόμη πράξη της οπερέτας «δηλώσεις πόθεν έσχες», στις οποίες η πλειοψηφία των βουλευτών έκανε φιλότιμες προσπάθειες να αποδείξει ότι η αναρρίχηση στην πολιτική συνοδεύεται από μια προκλητική αύξηση του πλούτου τους, τέτοια που δεν εξηγείται πάντα ούτε από το ύψος της βουλευτικής αποζημίωσης, ούτε από την καλβινιστική τους εγκράτεια, τις οικογενειακές κληρονομιές ή τους καλούς γάμους.

Τρίτον, ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης προσέφερε μια ερμηνευτική «ομπρέλα» στις υπόνοιες για τη σχέση της πολιτικοοικονομικής διαπλοκής με την κρίση χρέους που βυθίζει τη χώρα στην ύφεση και την υποτέλεια, με την περίφημη δήλωσή του από το βήμα της Βουλής: «Η απάντηση στην κατακραυγή των πολιτών “πώς φάγατε τα λεφτά;” είναι: Σας διορίζαμε όλα αυτά τα χρόνια στο Δημόσιο. Τα φάγαμε όλοι μαζί, σε μια πρακτική αθλιότητας, εξαγοράς και διασπάθισης του δημοσίου χρήματος».

Ακούγεται σαν μια ηχηρή ομολογία ενοχής, μια πρωτοφανής έκρηξη ειλικρίνειας, μια δημόσια κατάθεση συντριπτικής μεταμέλειας. Και θα ήταν τέτοια αν είχε συνοδευτεί από μια μαζική παραίτηση από την επίσημη πολιτική και, πολύ περισσότερο, από μια συνειδητή αποχή των συνήθων υπόπτων της εξουσίας από κάθε αξίωση να κυβερνήσουν τη χώρα, και μάλιστα να τη «σώσουν» από θανάσιμο κίνδυνο.

Ωστόσο, ο κ. Πάγκαλος είναι ένας επιδέξιος ακροβάτης του δημόσιου λόγου. Αντιστάθμισε τη δημόσια ομολογία ενοχής με εκείνο το «όλοι μαζί» που εξουδετερώνει την «κατακραυγή» των πολιτών με μια ισχυρή δόση συνενοχής. Παρ’ ότι αυτή η τακτική παραβιάζει τη δικονομική αρχή «ένοχος ένοχον ου ποιεί», η αλήθεια είναι ότι διέτρεξε την ψυχολογική διαχείριση της κρίσης από την κυβέρνηση από τη στιγμή που άνοιξε το καπάκι του χρέους.

Εδώ ας σταθούμε. Το «όλοι μαζί» δεν είναι ένας πληθυντικός της μεγαλοπρεπείας ή της ευγενείας. Ποτέ σ’ αυτή τη χώρα, απ’ όσο θυμάμαι τον εαυτό μου, δεν ήμασταν «όλοι μαζί», τουλάχιστον στη νομή του πλούτου. Ακόμη κι αν υποθέσουμε ότι η πρακτική των διορισμών στο Δημόσιο εξηγεί μέρος του προβλήματος της υπερχρέωσης, αυτή αφορά τους 700.000 δημοσίους υπαλλήλους.

Αν προσθέσουμε στην πρακτική της «αθλιότητας και της εξαγοράς» που περιγράφει ο κ. Πάγκαλος και τον ευρύτερο δημόσιο τομέα, ο αριθμός των «συνενόχων» φτάνει το πολύ το 1 εκατομμύριο. Με τ’ άλλα 10 εκατομμύρια, τι γίνεται; Αλλά, ακόμη και σ’ αυτό τον πυρήνα «συνενόχων» είναι αδύνατο να ενταχθούν όλοι οι δημόσιοι υπάλληλοι. Μικρό ή μεγάλο, το κράτος με κάποιους υπαλλήλους θα λειτουργούσε. Με ρουσφέτια ή αξιοκρατικούς διαγωνισμούς, θα είχε προσλάβει μερικές εκατοντάδες χιλιάδες. Όσο για το κόστος τους, όπως αποδεικνύουν τα στοιχεία, υπολείπεται κατά πολύ του κόστους του δημόσιου τομέα σε πολλές άλλες χώρες της Ε.Ε. που δεν βρίσκονται στη δίνη του χρέους.

Επειδή, λοιπόν, δεν είμαστε όλοι δημόσιοι υπάλληλοι ή πολιτικοί που έχουμε διαχειριστεί τον πλούτο της χώρας, απομένει το ερώτημα ποιοι είναι οι «όλοι μαζί» συνένοχοι του εγκλήματος (υποθέτουμε ότι η αναφορά του αντιπροέδρου της κυβέρνησης στο Δημόσιο ήταν μια ρητορική αφαίρεση για έναν ευρύτερο κύκλο «συνενόχων»). Ιδού μερικοί.

Πρώτον. Το δημόσιο χρέος το 1982 ήταν 2,5 δισ. ευρώ και 34% του ΑΕΠ και έχει φτάσει σήμερα πάνω από 320 δισ. ευρώ ή 127% του ΑΕΠ. Στην 28ετία αυτή, αντιστοιχούν 18 χρόνια διακυβέρνησης ΠΑΣΟΚ κι εννιά χρόνια διακυβέρνησης Ν.Δ. Ωστόσο, η συμβολή των δύο κομμάτων εξουσίας στην αύξηση του χρέους είναι σχεδόν ισότιμη, οπότε ας βρουν μεταξύ τους τι ποσοστό τους αναλογεί στο «όλοι μαζί».

Δεύτερον. Την τελευταία δεκαετία (μέχρι και το 2009) η χώρα δανείστηκε 485 δισ. ευρώ για να πληρώσει σε τόκους και χρεολύσια 451 δισ. ευρώ. Επί της ουσίας, δανειζόταν μόνο για να εξυπηρετήσει τις αξιώσεις των πιστωτών της ακόμη και πριν το κόστος δανεισμού, τα περίφημα spreads, εκτιναχθεί στα σημερινά επίπεδα. Σ’ αυτή τη διαρκή, ληστρική συναλλαγή δεν υπάρχουν άλλοι εκτός από τους κυβερνώντες και τους πιστωτές (κατά κανόνα ξένες και εγχώριες τράπεζες). Ήταν «όλοι μαζί» στο έγκλημα, αλλά δεν ξεπερνούν παρά μερικές εκατοντάδες ανθρώπων της αριστοκρατίας της πολιτικής και του χρήματος.

Τρίτον. Παρ’ ότι οι κοινοτικές επιδοτήσεις ως συνολικό ποσό ωχριούν μπροστά στα ποσά που πληρώνει η κοινωνία στους πιστωτές, συμβολή στο έγκλημα είχαν και τα 60 δισ. των Κοινοτικών Πλαισίων Στήριξης. «Πώς φάγατε αυτά τα λεφτά;», θα μπορούσαμε να επαναλάβουμε. Και με ποιους, θα προσθέταμε. Η απάντηση μπορεί να αναζητηθεί στην κατασκευαστική και προμηθευτική «Γιάλτα», που μονοπώλησε τα αναγκαία ή μη δημόσια έργα και προμήθειες με όρους τόσης αδιαφάνειας που ανάγκασαν το ΠΑΣΟΚ του εκσυγχρονισμού και τη Ν.Δ. της επανίδρυσης να επιδοθούν στις γνωστές ανεπιτυχείς προσπάθειες κατά της διαπλοκής (θυμάστε τον «βασικό μέτοχο»;). Η απάντηση μπορεί επίσης να αναζητηθεί στις εξεταστικές επιτροπές που είναι σε εξέλιξη, οι οποίες αναδύουν την αφόρητη δυσωδία των σχέσεων πολιτικής και επιχειρηματικότητας. Αλλά σ’ αυτή τη δυσωδία δεν είμαστε «όλοι μαζί». Είναι μερικές εκατοντάδες ανθρώπων της επιχειρηματικής αριστοκρατίας και, φυσικά, οι άνθρωποι που ασκούσαν διακυβέρνηση και υπέγραφαν γκρίζες συμβάσεις.

Τέταρτον. Ένα σημαντικό κομμάτι του εθνικού πλούτου που γλίτωνε από τα νύχια των πιστωτών, δεκάδες δισ. ευρώ, διοχετεύτηκε στα περίφημα αναπτυξιακά κίνητρα που εξέθρεψαν τα νέα τζάκια, συντήρησαν αρκετά παλαιά και έσπειραν την Ελλάδα με επενδύσεις της αρπαχτής, που σήμερα κατά κανόνα χάσκουν σαν κουφάρια, μνημεία βιομηχανικής παρακμής. Κι εδώ, το «όλοι μαζί» περιορίζεται σε μερικές χιλιάδες ανθρώπους της επιχειρηματικής ελίτ.

Πέμπτον. Προφανώς τον μηχανισμό της «αθλιότητας και της εξαγοράς» τον πλαισίωσαν αρκετές χιλιάδες διεφθαρμένοι κρατικοί λειτουργοί, τυχοδιώκτες και λαμόγια που έγιναν τρόφιμοι του Πρυτανείου, μέλη της κομματικής νομενκλατούρας που μετέτρεψαν σε εύκολο πλούτο τη στενή επαφή τους με την εξουσία. Στον ίδιο μηχανισμό συνωστίσθηκαν και αρκετά μέλη του περιούσιου λαού της μεσαίας τάξης που μπήκαν στο τρυπάκι του παρασιτισμού και του εκμαυλισμού, τσιμπολογώντας επιδοτήσεις, διευκολύνεις, ρυθμίσεις χρεών και -κυρίως- αξιοποιώντας τη φορολογική ασυλία που από ανικανότητα ή σκοπιμότητα τους παρείχε η πολιτική εξουσία. Αλλά ακόμη κι αυτοί, «όλοι μαζί» δεν ξεπερνούν μερικές εκατοντάδες χιλιάδες με αδιαμφισβήτητη συμβολή στη σημερινή κρίση.

«Όλοι μαζί», οι εκούσιοι ή ακούσιοι συνένοχοι των κομμάτων εξουσίας συγκρότησαν ένα ιδιόμορφο κοινωνικό μπλοκ εξουσίας που καθόρισε την τύχη όλης της κοινωνίας την τελευταία εικοσαετία. Αλλά, δεν περιλαμβάνονται σ’ αυτούς τα εκατομμύρια μισθωτών που υφίστανται τις συνέπειες της «σωτηρίας». Δεν περιλαμβάνονται οι 600.000 άνεργοι, οι συνταξιούχοι των 350-600 ευρώ, οι κατεστραμμένοι από τις κοινοτικές πολιτικές μικροί αγρότες, τα 3 εκατομμύρια παιδιών, εφήβων και νέων που προπαρασκευάζονται για ένα μέλλον χωρίς σταθερές.

Δεν περιλαμβάνονται τα εκατομμύρια πολιτών που δεν έκλεψαν, δεν έγλειψαν, δεν λούφαραν φορολογικά, δεν εξαπάτησαν τις κρατικές αρχές, δεν λάδωσαν δημόσιους λειτουργούς για να κάνουν τη δουλειά τους ή το έκαναν για λόγους έσχατης ανάγκης. Στο «όλοι μαζί» δεν περιλαμβάνονται όσοι δεν ψήφισαν τα κόμματα εξουσίας, αλλά ούτε και τα εκατομμύρια που τα ψήφιζαν εξαπατημένα από τις προεκλογικές τους επαγγελίες.

Οι «όλοι μαζί» είναι συγκεκριμένοι, μετρήσιμοι, ενδεχομένως και με ονοματεπώνυμα – σε κομματικούς καταλόγους, λίστες εφορίας και αρχεία με αποδέκτες κρατικού χρήματος. Ως εκ τούτου, στο εξής καθείς να μιλά για λογαριασμό του, για λογαριασμό των φίλων και των συμμάχων του.




Ποτέ πια δεν θα είμαστε «όλοι μαζί». Ίσα ίσα, θα είμαστε τρομακτικά, αβυσσαλέα χώρια.


ΚΙΜΠΙ
By STEVENIKO | | Posted in | With 0 comments
Το θυμήθηκα με αφορμή τα όσα γίνονται τελευταία στην Κούβα:

Στην πάλαι ποτέ κραταιά Σοβιετική Ένωση , σε ένα μακρινό χωριό στα βάθη της Σιβηρίας υπήρχε ένας παπουτσής που ακολουθούσε κατά γράμμα τον κρατικό προγραμματισμό για την καθημερινή παραγωγή.

100 ζευγάρια παπούτσια το μήνα. Τα κατασκεύαζε και περνούσε ο αρμόδιος κρατικός παράγοντας, τα έπαιρνε και του άφηνε τα χρήματα που το κράτος είχε προϋπολογίσει για τη δουλειά του.

Κάποια φορά, από απροσεξία διαπίστωσε ότι είχε κατασκευάσει 110 ζευγάρια! Τον έπιασε κρύος ιδρώτας. Δεν ήξερε τι να κάνει. Συζητώντας με τη γυναίκα του, αποφάσισε να πουλήσει τα 10 επιπλέον στο χωριό. Έτσι και έγινε και αυτόματα διαπίστωσε ότι το εισόδημά του μεγάλωσε!

Τον επόμενο μήνα έφτιαξε 150. Ακόμη περισσότερα χρήματα στο σπίτι.

200 την άλλη φορά. Ακόμη καλύτερα … αλλά τον κάρφωσαν και ένα πρωινό βρέθηκε σηκωτός και συνοδευόμενος από πράκτορες της KGB στο λαϊκό δικαστήριο, κατηγορούμενος για αντικομουνιστική συμπεριφορά και παραβίαση των κανόνων του ανταγωνισμού!

Οι δικαστές του απήγγειλαν τις κατηγορίες και του ζήτησαν να απολογηθεί. Σηκώθηκε τρομαγμένος και ψέλλισε:

«Σύντροφοι, ένα λάθος έγινε. Άλλωστε τι είναι 100 ζευγάρια παπούτσια μπροστά στη μεγάλη σοσιαλιστική μας πατρίδα;»

Τους σκλάβωσε. Αυτός είναι πραγματικός σοσιαλιστής είπανε οι δικαστές και τον άφησαν ελεύθερο με την προϋπόθεση ότι δεν θα το ξανακάνει!

Γυρνώντας στο χωριό πλακώθηκε στη δουλειά και έφτιαξε 500 ζευγάρια παπούτσια. Τον επόμενο μήνα 1000 και τον επόμενο … ξανά στο δικαστήριο.

Άγριοι αυτή τη φορά οι δικαστές.

«Παρά τις προειδοποιήσεις μας εσύ συνέχισες την προδοτική σου δράση» του είπανε.

Και αυτός τα ίδια:

«Σύντροφοι, ένα λάθος έγινε. Άλλωστε τι είναι 900 ζευγάρια παπούτσια μπροστά στη μεγάλη σοσιαλιστική μας πατρίδα;»

Το σκέφτηκαν, το ξανασκέφτηκαν και τελικά αποφάσισαν για τελευταία φορά να τον αφήσουν. Την επόμενη όμως θα έφευγε για διακοπές στο …Γκουλάγκ!

Βγαίνοντας από την αίθουσα του δικαστηρίου, βρέθηκε μπροστά σε ένα ταλαίπωρο τύπο που τον πήγαιναν σηκωτό τα όργανα κρατικής ασφάλειας στο δικαστήριο.

«Τι έγινε ρε σύντροφε;» του είπε.

«Άστα, την έχω άσχημα» ,του απάντησε.

«Μην ανησυχείς, του λέει. Ότι και να έχεις κάνει, να πεις στους δικαστές :Τι είναι αυτό μπροστά στη Μεγάλη Σοσιαλιστική μας Πατρίδα».

Από περιέργεια κάθισε να περιμένει τα αποτελέσματα των συμβουλών του.

Σε λίγο μέσα από την αίθουσα ακούστηκαν φωνές, χτυπήματα, κραυγές. Και σε λίγο ο κατηγορούμενος βγήκε σε άθλια κατάσταση , σερνόμενος από τα όργανα κρατικής ασφάλειας.

«Τι έγινε ρε σύντροφε. Πως κατάντησες έτσι;» τον ρώτησε.

«Τους είπα αυτό που με συμβούλεψες: Τι είναι αυτό μπροστά στη Μεγάλη Σοσιαλιστική μας Πατρίδα», είπε με τρεμάμενη φωνή εκείνος.

«Καλά ρε σύντροφε, τι είχες κάνει;».


«Τίποτα, σύντροφε. Ένα μικρό μπουρδελάκι είχα και εγώ»!



ra64