Τώρα που τα δημοκρατικά προσωπεία έπεσαν, ήρθε το νομοσχέδιο κατά του ρατσισμού. Ένα νομοσχέδιο που δεν έχει καμία σχέση με το ρατσισμό. Έχει σχέση με την έκφραση γνώμης. Αυτήν τιμωρεί. Εκεί στοχεύει. Αυτήν απειλεί, αυτή έχει σκοπό να καταστείλει. Ρατσιστικά ή θρησκευτικά θέματα είναι μόνο η αφορμή, για να χτυπηθεί η ελεύθερη έκφραση.

Ότι στόχος είναι η ελεύθερη έκφραση, φαίνεται καθαρά στο σχέδιο νόμου. Από την έλλειψη ορισμών (για να μπορεί μετά η εξουσία, να ορίζει κατά πως θέλει τις έννοιες), μέχρι τις εξοντωτικές ποινές για άτομα και για εταιρίες. Όλα συνηγορούν σε τούτο: Πόσο ενοχλητική έχει γίνει η φωνή των πολιτών για τους κυβερνώντες. Ας είμαστε σε ένα κράτος που οι κυβερνώντες έχουν συνηθίσει να «γράφουν» τις απόψεις του λαού και να ακολουθούν το συμφέρον των αφεντικών τους. Τώρα θέλουν και να μην μιλάμε. Ούτε η δικτατορία δεν έδειχνε τόσο απροκάλυπτα το πρόσωπό της.

Για να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα, το σχέδιο νόμου λέει πως τιμωρεί την έκφραση γνώμης για ρατσιστικά ή θρησκευτικά θέματα, η οποία μπορεί να οδηγήσει σε διατάραξη της δημοσίας τάξης.

Δηλαδή με το νομοσχέδιο τιμωρείται η γνώμη που τώρα εκφράστηκε, γιατί μπορεί στο μέλλον να γίνει αιτία διατάραξης της δημόσιας τάξης.

Έχουμε λοιπόν υποθέσεις μοναδικές:

Α. Πως η γνώμη μας θα αποτελέσει... δημόσιο κίνδυνο στο μέλλον.

Β. Οι πράξεις έχουν αιτίες όχι κοινωνικές, πολιτικές, οικονομικές κλπ, αλλά… τα κείμενα που γράφτηκαν για σχετικά θέματα. Είναι μια θαυμάσια επιστημονική θεώρηση, σύμφωνα με την νέα τάξη πραγμάτων. Οι επιστήμες, ιδίως οι κοινωνικές, ας πάψουν να αναζητούν αιτίες των κοινωνικών φαινομένων στην ίδια την κοινωνία. Ας διαβάσουν απλώς, τα κείμενα που δημοσιεύονται γιατί αυτά είναι η αιτία… του κακού!

Γ. Η πράξη που πιθανόν να γίνει στο μέλλον έχει αιτία το συγκεκριμένο κείμενο, ο συγγραφέας του οποίου τιμωρείται τώρα. Η αιτιώδης σχέση μεταξύ του κειμένου και της μελλοντικής πράξης είναι αυταπόδεικτη (πως άραγε;). Ακόμα και η διοίκηση (δηλαδή η εκάστοτε κυβέρνηση) επιβάλλει πρόστιμα, ή μπορεί να προβεί σε δυσμενείς για τον πολίτη διοικητικές πράξεις (π.χ. αφαίρεση αδείας κλπ).

Είναι φανερό πως το παρόν σχέδιο νόμου, έρχεται σε αντίθεση όχι μόνο με τις γενικές αρχές που ισχύουν στις δυτικές κοινωνίες περί ελευθερίας του λόγου, αλλά και με συγκεκριμένες διατάξεις του συντάγματος. Π.χ. το σύνταγμα απαιτεί «κάθε δικαστική απόφαση να είναι ειδικά και εμπεριστατωμένα αιτιολογημένη». Ακόμα και στα δικαστικά εντάλματα απαιτείται η αιτιολόγηση (93 άρθρο παρ. 3 και άρθρο 6 παρ.1). Πώς θα υπάρχει λοιπόν αιτιολόγηση σε περίπτωση που κάποιος κατηγορηθεί σύμφωνα με τον παρόν νομοσχέδιο; Τι θα γράφει μέσα; Πως ο κ. δείνα φυλακίζεται γιατί τα λόγια του… θα προκαλέσουν στο μέλλον βιαιοπραγίες; Αν είναι έτσι, ο δικαστής θα πρέπει να αλλάξει επάγγελμα και να γίνει… μάντης. Πως δε, θα δικαιολογήσει ο δικαστής τον σύνδεσμο ανάμεσα στα λόγια ενός και σε μελλοντικές πράξεις άλλων; Ποιός δικαστής που σέβεται τον εαυτό του θα τολμήσει να πει πως φυλακίζει άνθρωπο και στην αιτιολόγηση να γράψει πως… θα συμβεί η πράξη στο μέλλον;

Ανεξάρτητα όμως από το πώς θα λειτουργήσει ο νόμος στην πράξη, ένα είναι το σίγουρο: το τι πράγματι θέλει να πετύχει. Θέλει να καταργήσει την ελευθερία της έκφρασης.

Η ελεύθερη έκφραση όλων των πολιτών, θεωρείται και είναι από τα θεμέλια του δημοκρατικού πολιτεύματος. Όταν η «Δημοκρατία» όπως είναι σήμερα, δεν αντέχει ούτε αυτό το στοιχειώδες δικαίωμα για τους πολίτες, όταν καταργεί ακόμα και τους τύπους, τότε απλώς ομολογεί ότι έχει πάψει προ πολλού να είναι έστω και "αστικού τύπου" Δημοκρατία. Τότε παραδέχεται πως το πολίτευμα είναι φασιστικό κατ’ ουσίαν. Μάλιστα του χειρίστου είδους, γιατί καμώνεται τη Δημοκρατία. Όταν λοιπόν ο φασισμός είναι εδώ, τότε και οι πράξεις των πολιτών οφείλουν να είναι ανάλογες. Το οφείλουν στον εαυτό τους, στο κοινωνικό σύνολο και στο Ελληνικό γένος.

tempo

Σας ευχαριστώ για την επίσκεψη σας...