‘Δεν υπάρχει αδιέξοδο στη δημοκρατία’, επαναλαμβάνουν συχνά οι πολιτικοί μας. Σκοπός τους, να μας κάνουν να πιστέψουμε πως μπορεί όλα τα προβλήματα, να λυθούν με προσφυγή στις κάλπες.

Ίσως η παραπάνω φράση να είναι αληθινή. Σε μια κοινωνία όπου το πολίτευμα, είναι δημοκρατία, μπορεί και να ισχύει. Αλλά με κάποιες προϋποθέσεις. Ενδεικτικά και μόνο, αναφέρουμε: ο λαός να αποφασίζει άμεσα για τα πιο σημαντικά ζητήματα. Όλοι οι εκπρόσωποι να είναι άμεσα ανακλητοί. Να υπάρχουν συνέπειες για οποιονδήποτε, που με μια του απόφαση, προξένησε ζημιά στο κοινωνικό σύνολο. Όλοι να έχουν την δυνατότητα να γίνουν μέτοχοι εκπαίδευσης που να αναπτύσσει στο έπακρο τις δυνατότητές τους. Να μην υπάρχουν μεγάλες οικονομικές διαφορές και όλοι να έχουν ένα ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα.

Υπάρχουν και άλλες βέβαια προϋποθέσεις για να ισχύει η αρχική φράση, αλλά ας περιοριστούμε στις παραπάνω. Ποια από όλες ισχύει στην Ελλάδα του σήμερα; με μεγάλη μας λύπη, διαπιστώνουμε: καμία. Είναι πασιφανές αυτό και δεν νομίζουμε πως χρειάζεται αιτιολόγηση.

Στο σημερινό σύστημα, όταν οι ιθύνοντες μιλούν για εκλογές, εννοούν, πως θα θέσουν σε άμεση ψηφοφορία την επιλογή ατόμων, ήδη προκατασκευασμένων από τα ΜΜΕ, που όλα στην πράξη, θα ακολουθήσουν την ίδια πολιτική. Εκείνο που επιλέγει ο λαός, δεν είναι η πολιτική, είναι οι πολιτικοί. Δεν είναι η λύση των προβλημάτων (αυτή έχει προεπιλεγεί), είναι το πώς θα πείσουμε για το ότι αυτή η λύση, είναι η καλύτερη. Δεν είναι η ανεξάρτητη πορεία της χώρας, (δεν υπάρχει ούτε ως ιδεατός στόχος), είναι η υποταγή στα αφεντικά της «μεγάλης Ευρωπαϊκής οικογένειας» ακόμα και αν σε φτύνουν.

Τι σημασία έχει να ψηφίζει ο λαός, και ο,τι και αν ψηφίζει, από την κάλπη να βγαίνει η ίδια τεράστια επιδότηση στις τράπεζες; Ή, η ίδια υποστήριξη προς τους έχοντες και κατέχοντες και το ίδιο ξεζούμισμα των αδυνάτων; Ή, η πολιτική του ‘μπάτε σκύλοι αλέστε’;

Τι μας καλούν να ψηφίσουμε στις εκλογές; Αν θα πρέπει τον τίτλο του πρωθυπουργού να τον έχει ο Γιωργάκης, ή ο Αντωνάκης; Αν τα δεκανίκια της εξουσίας, θα είναι ο κ. Καρατζαφέρης ή η Δημοκρατική αριστερά ή η Ντορούλα; Έχει κανένα νόημα; Αφού η πολιτική είναι ίδια και μόνο οι δικαιολογίες και τα πρόσωπα στο γυαλί αλλάζουν, δεν είναι καλύτερα (και σίγουρα πιο οικονομικό) να το ρίξουμε στην κλήρωση; Θυμάστε το παιδικό παιχνίδι Αμπεμπλα μπλομ; Έτσι προτείνουμε να επιλέγονται πια οι πρωθυπουργοί μας (και υπάλληλοι των μεγάλων πολυεθνικών). Ή μπορούν ακόμα καλύτερα να τους επιλέγουν οι πολυεθνικές. Είναι πιο τίμιο, σίγουρα πιο οικονομικό και μακροπρόθεσμα μας βοηθάει. Πως; Μας βοηθάει να διαλυθούν οι ψευδαισθήσεις μας πως ο λαός αποφασίζει τι πολιτική χαράσσεται.

Είναι σημαντικό να έχουμε λιγότερες ψευδαισθήσεις. Ακόμα και στο διαδίκτυο, κυκλοφορούν την εποχή των εκλογών μηνύματα του τύπου, «παιδιά άμα ξέρετε πως κάποιος είναι καλός, πείτε μας να ψηφίσουμε» ή « υποστηρίξτε τον κ. … είναι άνθρωπος των blogs. Τις ημέρες των εκλογών, τείνουμε να ξεχνάμε τη σημασία τους (που φυσικά δεν είναι πως θα σωθεί η χώρα, η χώρα αυτή μόνο να καταστραφεί περισσότερο από τους πολιτικούς μπορεί) και να θέλουμε να διατηρήσουμε την ελπίδα πως αυτή τη φορά θα είναι διαφορετικά. Αυτή τη φορά, δεν θα μας γελάσουν. Θα υλοποιήσουν όσα υπόσχονται και θα φερθούν ως Έλληνες. Αλλά, ελπίζουμε οι περισσότεροι από εμάς, έχουμε καταλάβει πως ο μόνος ρόλος των εκλογών, είναι να ρίχνουν στάχτη στα μάτια του λαού πως τάχα αυτός είναι κυρίαρχος. Είναι να αποφασίζουν για το περιτύλιγμα. Είναι για να ζούμε το παραμύθι της «συμμετοχής»

Οι εκλογές στο υπάρχον πολιτικό σύστημα, μη επιλύοντας προβλήματα, βγάζοντας συνέχεια πρόσωπα από τις ίδιες οικογένειες, που ακολουθούν την ίδια πολιτική, οδηγούν σε αδιέξοδο τον Ελληνικό λαό. Τις επιζητούν οι επαγγελματίες πολιτικοί, που θέλουν να βελτιώσουν την θέση τους στον πολιτικό χάρτη της χώρας, τις αποφεύγουν όσοι βλέπουν από τις δημοσκοπήσεις ότι θα χάσουν. Σε καμία όμως περίπτωση, δεν αποτελούν λύση για τα προβλήματα του λαού.

Ποιο είναι το άριστο που μπορούμε να περιμένουμε από τις εκλογές σήμερα; Κατά την άποψή μας, θα πρέπει να αποκλειστεί δια νόμου η συμμετοχή στην εκλογική διαδικασία, όλων των συμμετεχόντων σε δημόσιο αξίωμα, από την μεταπολίτευση και μετά. Να αποκλειστεί όλος ο ‘παλιός πολιτικός κόσμος’. Ίσως τότε τολμήσουν άνθρωποι που είναι στο περιθώριο της κοινωνίας σήμερα, να θέσουν υποψηφιότητα. Αν λοιπόν οι εκλογές, αναδείξουν το πολύ τα μισά μέλη, ενός ανακλητού ανά πάσα στιγμή κοινοβουλίου, (τα άλλα μισά, να αναδειχτούν με κλήρωση), και αυτό το σώμα, έχει ως μόνο σκοπό να θέσει τις βάσεις για άμεση δημοκρατία, τότε θα μπορούσαμε να πούμε ότι αυτές οι εκλογές, είναι σημαντικές.

Όσο εξακολουθούν σε εκλογικές διαδικασίες και παίρνουν μέρος, ως εκλόγιμα, άτομα που έχουν αναλάβει έστω και μια φορά δημόσια εξουσία, είναι βέβαιος ο δρόμος για την καταστροφή μας.

economist

Σας ευχαριστώ για την επίσκεψη σας...