Γράφει η Ελένα Μπέλλη





Θα μπορούσαν να έχουν λίγο τακτ. Να δείξουν ευγένεια, έναν σεβασμό, τέλος πάντων. Θα μπορούσαν να είναι λίγο πιο προσεκτικοί, λίγο λιγότερο κραυγαλέοι. Θα μπορούσαν, αν ήθελαν, να είναι έντιμοι και ειλικρινείς. Αλλά δεν είναι. Δεν θέλουν να είναι. Δεν τους νοιάζει να είναι. Διότι τελικά ίσως τα κράτη να λειτουργούν ως επώνυμες εταιρείες και απλώς εμείς να μην το ξέρουμε. Και να συνεργάζονται με άλλες, τυχάρπαστες, ανώνυμες εταιρείες για να εξυπηρετήσουν τα μικρά τους συμφέροντα. Μικρά μπροστά στο αίμα που χύθηκε, την επανάσταση που προδόθηκε, τις ελπίδες που χάθηκαν…

«Το ελεγχόμενο από τους αντάρτες λιμάνι ανοίγει ξανά για εξαγωγές αργού», γράφει το πρωτοσέλιδο της Lloyd’s List, που ειδικεύεται σε θέματα ναυτιλίας. «Οι αντάρτες στη Λιβύη θα εξάγουν το πρώτο τους πετρέλαιο», είναι ο πρωτοσέλιδος τίτλος της οικονομικής εφημερίδας Financial Times. Μάταια αναζητά κανείς ανάλογους τίτλους στις μεγάλες πολιτικές εφημερίδες του κόσμου. Δεν υπάρχουν. Ο Τύπος στην Ισπανία ασχολείται με την ανεργία, στη Γαλλία προτεραιότητα έχει το μανιφέστο των Σοσιαλιστών, στη Βρετανία το θέμα είναι οι μεταρρυθμίσεις στην υγεία… Η είδηση για τη διακίνηση πετρελαίου από τους αντικαθεστωτικούς είναι σχεδόν αδιάφορη. Γιατί, τελικά, ο πόλεμος άλλο σκοπό δεν έχει. Πολιτικό σκοπό, δηλαδή…

«Διατηρούμε τις σχέσεις μας με την Εθνική Επιχείρηση Πετρελαίου (σ.σ. της Λιβύης), που είναι ο βασικός μας συνομιλητής», έλεγε στις 16 Μαρτίου ο Πάολο Σκαρόνι, γενικός διευθυντής του ιταλικού πετρελαϊκού ομίλου Εni, αναφερόμενος φυσικά στον ελεγχόμενο από τον Καντάφι ενεργειακό οργανισμό. Πριν καν συμπληρωθεί μία εβδομάδα βομβαρδισμών από τους «πρόθυμους», ο Σκαρόνι προειδοποιούσε ότι οι δυτικές κυρώσεις ισοδυναμούν με αυτοτραυματισμό, «διότι αν δεν παίρνουμε το αέριο από τη Λιβύη ρισκάρουμε την ενεργειακή ασφάλεια».

Και παρότι το λογοπαίγνιο με το τι… σκαρώνει ο Σκαρόνι είναι εύκολο, η δική του αποστολή ήταν μάλλον δύσκολη. Πρώτα μίλησε στο στενότερο φίλο του Καντάφι στην Ευρώπη, τον Σίλβιο Μπερλουσκόνι, η σιωπή του οποίου ήταν τόσο εκκωφαντική που έσπαγε, πράγματι, το φράγμα του ήχου. Ο Καβαλιέρε δεν μιλούσε, άκουγε. Και πείστηκε. Στις 4 Απριλίου, μόλις είκοσι μέρες μετά, η Ρώμη άλλαξε ρότα. Αναγνώρισε τους αντικαθεστωτικούς και άνοιξε το δρόμο στο Σκαρόνι. Μόλις λίγες ώρες αργότερα, ο Ιταλός υπουργός Εξωτερικών ανακοίνωνε ότι ο Σκαρόνι «είχε ήδη επισκεφθεί τους αντικαθεστωτικούς στη Βεγγάζη.

Μετά ανασκεύασε: Εννοούσα ότι… «συνομίλησε τηλεφωνικά μαζί τους για την επανέναρξη της συνεργασίας στον τομέα ενέργειας»». Τόσο εύκολα, τόσο γρήγορα, τόσο απλά. Χωρίς τύψεις, χωρίς ενοχές, χωρίς φασαρίες. Κι έτσι, χθες, σύμφωνα με δύο εφημερίδες, το ελληνικών συμφερόντων πετρελαιοφόρο Equator επρόκειτο να φορτώσει έξω από το Τομπρούκ 130.000 τόνους αργού. «H ιδιοκτήτρια του πετρελαιοφόρου, Dynacom Tankers Management, αρνήθηκε να σχολιάσει», γράφουν οι Financial Times. Το πρώτο φορτίο θα αποφέρει έως και 125 εκατ. δολ. στους αντικαθεστωτικούς. «Ακόμα ένα πετρελαιοφόρο, το Opal Queen, της Tsakos Shipping & Trading» ίσως κατευθύνεται επίσης στην περιοχή της βόρειας Αφρικής», σημειώνει η Lloyd’s List. Και νέα έσοδα για τους αντάρτες: Ο δρόμος για τον εξοπλισμό (νόμιμο ή παράνομο) επιτέλους ανοίγει…

Και κάπως έτσι, το γιασεμί ξεραίνεται, το άρωμα βρομάει και η επανάσταση εξευτελίζεται. Απολύτως…

inprecor

Σας ευχαριστώ για την επίσκεψη σας...