Μη φοβάσαι. Γιατί στο αύριο του φόβου σου δέσμιος θα σαι. Μη φοβάσαι, αν γκρεμίσεις τον φόβο σου για τα μικρά μαζί θα χαρούμε στα μεγάλα. Μικρά οι πέτρες που πάνω τους σκόνταφτες, μεγάλα τα όνειρα που κρυφά μοιραζόμασταν για μια στιγμή δική μας.

Τι είναι το "γίνομαι καλύτερος", χωρίς το κοιτάω τις φοβίες μου στα μάτια. Πόσο αξίζει μια διαδρομή χαραγμένη στο εύκολο, όταν θα νιώσεις πως ο δρόμος μια μέρα τελειώνει έτσι όπως είχες μάθει να τον βαδίζεις. Τι είναι αυτό που σου στερεί την ελευθερία του μυαλού σου; Ο φόβος είναι. Καμιά φορά ξεχνάμε ότι η παγωμένη λίμνη κάποτε θα σπάσει και θα δούμε τον κόσμο που κρυβόταν σιωπηλός από κάτω και ήταν τελικά ο αληθινός μας κόσμος. Αυτά τα νερά δε θα θελαν να δεχτούν μέσα τους φόβο, τον φόβο που το σώμα σου κράτησε από ανασφάλεια όσο ξέχναγε πως το δανεικό εδώ δεν είναι ένα δώρο παντοτινό.


Και πως θα νικήσεις τις φοβίες σου αν δεν κολυμπήσεις μέσα τους; Όταν τολμήσεις όμως τότε θα εξοικειωθείς μαζί τους, θα τις κάνεις μέρος του εαυτού σου. Δούλεψε πάνω σ' αυτό που φοβάσαι και θα ξεκλειδώσεις καινούργιες πόρτες. Δεν είσαι μόνος. Χαμένος στο πολύ είσαι. Μα δεν είναι ωραίο να γίνεσαι λίγο μέσα στο δάσος; Να είσαι το άνθος που θα πάει το δέντρο ψηλά. Που δε θα φοβηθεί το πρώτο φως. Που θα αντέξει το τόσο φως. Που θα κρατηθεί εκεί ψηλά όταν η αλήθεια θα το καίει.


Μη φοβάσαι. Μην κοιτάς το δίπλα από ανασφάλεια. Κοίτα μέσα σου, υπάρχουν λύσεις σε ερωτήσεις. Ψάξε ότι σου δίνει ηρεμία, τον θυμό θεράπευσε όσο πιο γρήγορα μπορείς. Ο φοβισμένος θυμός θα σε κάνει τυφλό, θα σου στερήσει το χαμόγελο. Μη φοβάσαι να αρχίσεις ότι είναι δύσκολο, να φοβάσαι όταν παραμελείς τα εύκολα. Μην φοβάσαι ότι θα σε κάνει να δεις τον κόσμο διαφορετικό, να φοβάσαι τον κόσμο που μένει ίδιος. Μη φοβάσαι να μιλήσεις για αυτά που γεννιούνται μέσα σου, να φοβάσαι όταν νιώθεις το μυαλό σου στείρο. Μη φοβάσαι για όλα αυτά που γεμίζουν το σήμερα και το κάνουν μουντό, να φοβάσαι αν είσαι εσύ κομμάτι από το γκρι.


Μη φοβάσαι όταν όλα γύρω αλλάζουν. Μέσα στο γύρω ζούμε μαζί, φορείς της ελπίδας, παρωχημένοι ποιητές του φθηνού σήμερα, οραματιστές ενός πιθανού αύριο, συνεχιστές ενός λειψού χθες, τυφλωμένοι απ' το άπλετο φως, εργάτες του τίποτα, θιασώτες ενός έργου που δε καταλαβαίνουμε, πολύχρωμα σώματα με κοινή μοίρα, δέσμιοι του περιορισμένου, μικροί μα και άπειροι, ναυαγοί που φτιάχνουμε το δικό μας παράδεισο. Τόσα πολλά αυτά που μπορεί να φοβάσαι και τι ειρωνεία ο μεγαλύτερος κίνδυνος η ίδια σου η ράτσα.


Μη φοβάσαι! Λέω στον εαυτό μου...

Σας ευχαριστώ για την επίσκεψη σας...