"Η Γενιά του Πολυτεχνείου"

Τα παιδιά που τότε φώναζαν κρεμασμένα στα κάγκελά, μέσα από ραδιοφωνικούς πομπούς και τηλεβόες, απόχτησαν την καταπληκτική ικανότητα να αλλάζουν το χρώμα του δέρματος τους, όπως εκείνο το πανέξυπνο ερπετό, με την μόνη διαφορά ότι το ζώο το κάνει για να επιβιώσει ενώ ο άνθρωπος για να καμουφλάρει τις «αμαρτίες» του και να πατήσει πάνω στον συνάνθρωπο του.

Είναι η τόσο φημισμένη εκείνη γενιά, που σήμερα έφτασε τη χώρα εκεί που βρίσκεται.
Βουτηγμένη στο χρήμα, την μίζα, τις κομματικές σκοπιμότητες, την καριερίστικη αντίληψη μιας φιλελεύθερης αλλά χωρίς ηθική κοινωνίας.

Κάποιοι από αυτούς τους τότε νεολαίους, βασισμένοι στην δύναμη
της παραταξιακής τους ταυτότητας σήμερα έχουν περιουσίες που ο απλός εργαζόμενος ούτε να ονειρευτεί δεν μπορεί ότι θα αποχτήσει.

Βολεμένοι, έχοντας ως επώνυμο πια, την κομματική τους ταυτότητα δεν λένε να ξεκολλήσουν και να αφήσουν αυτόν τον τόπο να πάει μπροστά έχοντας ως οδηγό μια νέα γενιά πολιτικοποιημένη αλλά αχρωμάτιστη παραταξιακά!

Και το οξύμωρο είναι ότι αυτοί που όντως αγωνίστηκαν και μάτωσαν στα χέρια κάποιων, προτίμησαν να μείνουν στην αφάνεια σεβόμενοι την ιδεολογία τους, τις πεποιθήσεις τους, δείχνοντας έτσι την απέχθεια τους, στα κόλπα και τις ίντριγκες των τότε συντρόφων τους που σήμερα είναι εντελώς μεταλλαγμένοι, νεόπλουτοι, γεμίζοντας τα Μέγαρα, τα σκυλάδικα και τις κουτσομπολίστικες στήλες των κιτρινοφυλλάδων.

Ε λοιπόν εγώ σέβομαι μόνο αυτούς!

Τους υπόλοιπους τους θεωρώ ίδιους και όμοιους με τους κάποτε εχθρούς τους.
Είναι πια οι μεσήλικες φανατικοί υποστηριχτές της οικονομικής και παγκοσμιοποιημένης δικτατορίας που ζούμε!!