Του ΓΙΩΡΓΟΥ Χ.ΠΑΠΑΣΩΤΗΡΙΟΥ




Τι είναι η αισθητική χωρίς ανθρωπιά; Τι είναι η ομορφιά χωρίς δικαιοσύνη; Μία τερατωδία. Τερατωδία είναι η επιχείρηση του Δήμου Αθηναίων να «καθαρίσει» την πλατεία Κλαυθμώνος από τους «ανθρώπους-σκουπίδια» που την κατοικούσαν.

Νόμισαν πως έτσι θα απόδιωχναν από το βλέμμα του… χριστεπώνυμου πλήθους την εξαθλίωση. Θεώρησαν σαν τους πίθηκους που κλείνουν τα μάτια τους για να κρυφτούν ότι παράχωσαν έτσι και τα προβλήματα μιας πόλης που έχει καταστεί άπολις, καθώς έχουν εξαφανιστεί οι τόποι συνάντησης των κατοίκων και τα μέρη όπου έβρισκε απάγκιο η δυστυχία. Μόνο η υποκρισία και η απανθρωπιά από εκείνους που εκλέχτηκαν με μόνο λάβαρο την ευαισθησία, ξεχειλίζουν από παντού! Αλλά το ψέμα έχει κοντά πόδια και αποκαλύπτεται αργά ή γρήγορα, όπως εκείνο των βουλευτών που έχουν βγάλει τα χρήματά τους στην Ελβετία, μπλοκάροντας το άνοιγμα των καταθέσεων, όπως κατήγγειλε ομογενής βουλευτής.

Είναι οι ίδιοι οι οποίοι ως εκπρόσωποι του λαού και ως «πατέρες του έθνους» εξαπολύουν μύδρους και μομφές εναντίον όσων φοροδιαφεύγουν και φοροαποφεύγουν, ενώ κρύβουν καλά τις δικές τους πομπές στα ελβετικά θησαυροφυλάκια και στις εξωχώριες εταιρίες.

Είναι αυτοί που μαζί με τις πόλεις κατέστρεψαν την ψυχή και τον χαρακτήρα των ανθρώπων της χώρας, καθιστώντας τους από πολίτες πελάτες. Είναι οι ίδιοι που ανήγαγαν σε ύψιστες αξίες την απληστία, την ανοικτιρμοσύνη, την ατιμία, το ψέμα και τη χαμέρπεια.

Είναι αυτοί που κατέστησαν τον πολιτισμό της αρπαχτής μέγιστο προσόν, αξιολογώντας τον άνθρωπο ως το μέγεθος της κλιμακούμενης δαπάνης του. Είναι όσοι έστειλαν στην εξορία της γραφικότητας και της τρέλας τους τελευταίους ανθρώπους της τιμιότητας, της πνευματικότητας, της έντιμης πολιτικής και του ήθους. Παραδόξως, αυτοί που σήμερα παριστάνουν τους κήνσορες δεν είναι παρά οι χθεσινοί «θεράποντες» της λαμογιάς, αυτοί που δολοφόνησαν έννοιες όπως κοινωνική δικαιοσύνη και αλληλεγγύη.

Είναι αυτοί οι οποίοι ταυτίζοντας το Όλον με το ατομικό συμφέρον -στο όνομα της πιο χυδαίας ατομικότητας, της κοινωνίας της διακινδύνευσης και του εκσυγχρονισμού- ενταφίασαν και την πολιτική και τον πολίτη. Πρόκειται για τους αφανιστές της ελεύθερης βούλησης, γι’ αυτούς που επιβάλλουν με όλους τους μιντιακούς τρόπους την αντίληψη ότι ο κόσμος είναι μία παράσταση, μία προσομοίωση.

Τώρα οι κλειδοκράτορες των θεσμών και των μεγάρων πολιτισμού σκούζουν, όπως χίλιοι κροκόδειλοι, για την κατάντια της ψυχής του Έλληνα. Οι ακαλαίσθητοι και οι κιτς εκπρόσωποι του «εκσυγχρονιστικού» νεοπλουτισμού, εκείνοι που πλάσαραν τη δανεική ζωή τώρα διατείνονται ότι «μαζί τα φάγαμε», ότι, εμείς με το μεροδούλι μεροφάι, ξοδέψαμε περισσότερα από ότι παραγάγαμε! Και τώρα που φθάσαμε στο χείλος του γκρεμού, οι εργαζόμενοι πάλι καλούμαστε να πέσουμε για να καλύψουμε το χάσμα, όπως οι χιλιάδες δούλοι του Τσάρου Πέτρου που κάποτε κάλυψαν με τα πτώματά τους τους βάλτους, για να χτιστεί η νέα πόλη, η Πετρούπολη της ματαιοδοξίας του μεγάλου. Υπάρχει, άραγε, ελπίδα σωτηρίας;

Υπάρχει έλεγε κάποτε ο Τόμας Μπέρνχαρντ: «... να τους αφανίσουμε για να σωθούμε».

Σας ευχαριστώ για την επίσκεψη σας...