Σε συζητήσεις παντού, γίνεται λόγος για την…υπομονή των Ελλήνων. “Πόσο ακόμη θα ανεχόμαστε;”, “γιατί δεν ξεσηκωνόμαστε;”, είναι μερικές από τις πιο συνηθισμένες ερωτήσεις. Δεν βλέπεις κάτι που να μαρτυρά προεπαναστατική\εξεγερτική κατάσταση. Ακόμη και όσοι μας έχουν τοποθετήσει στην θέση του πειραματόζωου, αδυνατούν να δώσουν κάποια εξήγηση.

“Που θα πάει θα ξυπνήσει το ελληνικό DNA”, λένε οι “πατριώτες”. ”Μας ψεκάζουν για να είμαστε κοτόπουλα”, λένε οι συνωμοσιολόγοι. Το σίγουρο είναι ότι ο Έλληνας έχει στα γονίδια την κλάψα και την ευθυνοφοβία. Εύκολα μπορεί να βρει δικαιολογίες και υπαίτιους για την κατάντια του, μην θέλοντας να πάρει την τύχη στα χέρια του. Η ψυχολογία αυτού του λαού είναι τσακισμένη, παρακολουθώντας τον έναν εκβιασμό μετά τον άλλον, το σήριαλ “Η σωτηρία της Ελλάδας” να έχει πιο πολλά επεισόδια και από το “Τόλμη & Γοητεία”.

Kι όμως, κανείς δεν αντιδρά. Μόνα παραδείγματα υγιούς αντίδρασης, είναι οι απλήρωτοι εργαζόμενοι του Alter που συνεχίζουν την κατάληψη στο κανάλι και οι εργαζόμενοι της Χαλυβουργίας, οι οποίοι αντιστέκονται στα ψέματα και τους εκφοβισμούς της εργοδοσίας. Από εκεί και πέρα το χάος. Υπάρχουν πρόθυμοι να ξαναψηφίσουν ΠΑΣΟΚ ή ΝΔ, υπάρχουν πολλοί που πιστεύουν σε “σωτήρες”, υπάρχουν άτομα που απλ
ά βλέπουν τον Γιωργάκη να δίνει την μια παράσταση μετά την άλλη.

Ο κόσμος έχει οχυρωθεί πίσω από την πόρτα του σπιτιού του, όπως στις επιδρομές βαρβάρων, για να προστατεύσει ότι του έχει μείνει. Τόσο μεγάλο φόβο και απελπισία γέννησε η καταστολή και η αδυναμία συγκρότησης εναλλακτικής πρότασης που να συσπειρώσει ανθρώπους πέρα από νεκρά ιδεολογικά σχήματα και θεωρίες. Βέβαια, αυτά μπορεί να είναι μόνο προσωπικές εκτιμήσεις, αλλά πραγματικά, δεν μπορώ να σκεφτώ κάτι τόσο σύνθετο που να μην έχει σκεφτεί κανείς, ώστε να αιτιολογήσω αυτή την απάθεια.