Στην απελπισμένη σκέψη πολλών Ελλήνων εξακολουθεί να κυκλοφορεί η ιδέα μιας «δικτατορίας ιδανικού τύπου» που θα καθάριζε τον τόπο από την κόπρο του Αυγείου, θα επέβαλλε τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις στο σάπιο κράτος, θα «επιδιόρθωνε» τις ρωγμές δικαιοσύνης και αξιοπιστίας που αιμορραγούν στον τόπο και μετά από σύντομο χρονικό διάστημα θα προκήρυσσε εκλογές για να αποκατασταθεί η δημοκρατία σε ένα κράτος που θα στηριζόταν πια σε υγιείς βάσεις...

Αυτός ο τρόπος σκέψης δεν αφορά μόνο νοσταλγούς της επταετίας. Αφορά και ανθρώπους που βιώνουν την κατά συρροήν απαξίωση της δημοκρατίας και νιώθοντας παγιδευμένοι σε ένα άδικο και καταστροφικό πολιτικό, οικονομικό και κοινωνικό περιβάλλον πιστεύουν, ότι με τέτοιες συνθήκες διακυβέρνησης, το όποιο «κούρεμα» ή δανειοδότηση δεν πρόκειται να συμβάλλουν στην επίλυση των προβλημάτων της χώρας. Η βιωσιμότητα του χρέους και η ανάκαμψη της χώρας είναι για αυτούς κενά γράμματα, αν δεν μπορούν να είναι συνάρτηση της αξιοπιστίας αποφασισμένων ηγετών και αφήνονται απλά και τυφλά στις επιλογές των δανειστών και των δικών τους ανθρώπων.

Το παράδοξο είναι ότι αυτή η προσομοίωση αυταρχικής διακυβέρνησης εφαρμόζεται και σήμερα αλλά σε τελείως διαφορετική κατεύθυνση από εκείνην την οποία εκείνοι θα επιθυμούσαν. Είναι σα να ζουν την κοινωνική τους φαντασίωση, αλλά από την ανάποδη. Διότι αυτό που συμβαίνει στην πραγματικότητα είναι ένας εκσυγχρονισμένος φασισμός στον οποίο η αυταρχική διακυβέρνηση έχει τροποποιήσει τους κατασταλτικούς μηχανισμούς και χρησιμοποιεί την κοινοβουλευτική δραστηριότητα για να επιβάλλει λύσεις που, επιλεκτικά, καταστρέφουν ή προστατεύουν συγκεκριμένα συμφέροντα και τμήματα της κοινωνίας.

Η απελπισία φέρνει στον πολίτη τη σκέψη μιας ιδανικής και ανεφάρμοστης δικτατορίας. Αλλά η πραγματικότητα τον ξεπερνά αφού πράγματι σταδιακά εδραιώνεται μια δικτατορία νέου τύπου που δεν διώκει τους εκλεγμένους πολιτικούς αλλά τους χρησιμοποιεί. Η δημόσια συζήτηση πια δεν κατευθύνεται μεταξύ δικτατορίας και δημοκρατίας, μεταξύ εξάρτησης και ελευθερίας, μεταξύ παρανομίας και νομιμότητας. Η βελόνα έχει κολλήσει στο πρώτο σκέλος των διλημμάτων και απλώς χρησιμοποιεί το δεύτερο προς όφελος του πρώτου, το οποίο «αγιοποιείται» μπροστά στον κίνδυνο του χάους και της ολικής καταστροφής. Και βέβαια το μοντέλο δεν αφορά μόνο την Ελλάδα αλλά εδώ τελειοποιείται.

Έχουμε το «προνόμιο» να δοκιμάζουμε τη beta-έκδοση αυτής της κυβερνητικής γερμανο-ευρωπαϊκού τύπου και βέβαια όχι δωρεάν αλλά με ανυπολόγιστο κόστος. Η ευθύνη των σημερινών μας πολιτικών δεν είναι πια μόνο αναδρομική – αυτή έχει ήδη κεφαλοποιηθεί. Είναι και προοπτική γιατί εκφράζεται μέσα από την αποδοχή της επίκαιρης χρησιμοποίησης τους ως μέσων εφαρμογής πολιτικών που η λογική τους συνοψίζεται στη δήλωση του Ρεπουμπλικανού Μιτ Ρόμνεϊ, πιθανού υποψηφίου για την αμερικανική προεδρία: «Δεν ανησυχώ για τους πολύ φτωχούς. Υπάρχει ένα δίχτυ ασφαλείας για αυτούς. Εάν χρειάζεται επισκευή, θα το φτιάξω. Δεν ανησυχώ για τους πολύ πλούσιους: τα καταφέρνουν μια χαρά».

Όμως, όλοι θα έπρεπε να ανησυχούν πολύ. Γιατί αυτή η λογική είναι και επικίνδυνη και αναποτελεσματική. Ούτε το «δίχτυ ασφαλείας» μπορεί να υφανθεί με εργασιακή ανασφάλεια, ούτε οι «πολύ πλούσιοι» μπορούν να συνεχίσουν να είναι ασύδοτοι και ανεξέλεγκτοι. Αντίθετα, μόνο πολιτικές που θα κλείνουν την ψαλίδα και θα αντιμετωπίζουν την ανισότητα θα είναι σε θέση να κάνουν τα χρέη βιώσιμα και να φέρνουν ανάπτυξη σε ανθρώπινες κοινωνίες. Και, βέβαια, να γλυτώνουν τους απελπισμένους πολίτες από εφιαλτικές φαντασιώσεις…

Δ. Τρικεριώτης

Σας ευχαριστώ για την επίσκεψη σας...