Τρία κόμματα, μία συγκυβέρνηση κι ένας διορισμένος πρωθυπουργός, οδηγούν τη χώρα στην υπογραφή ενός νέου Μνημονίου στο οποίο αναγράφονται ξεκάθαρα τα εξής:

«Όλα τα έσοδα της χώρας θα διατίθενται για την αποπληρωμή των χρεών της» και «κάθε ευρώ του νέου δανείου θα δίνεται στην Ελλάδα αποκλειστικά και μόνο για την αποπληρωμή των χρεών της».

Δηλαδή, κάθε ξεζούμισμα του Έλληνα μισθωτού και συνταξιούχου θα δίνεται για να αποπληρώνονται τα θαλασσοδάνεια που πήρε όλα τα προηγούμενα χρόνια το πολιτικό κατεστημένο και τα κατασπάραξε μαζί με το επιχειρηματικό κατεστημένο των εργολάβων Δημοσίων Έργων και Ενημέρωσης.

Θα εγκαταλειφθεί, δηλαδή, ρητά κάθε δικαίωμα του ελληνικού κράτους να λειτουργήσει τη δημόσια υγεία, τη δημόσια παιδεία, να ενισχύσει τους οικονομικά ασθενέστερους, να ξεφύγει από την ύφεση και να κάνει έστω κι ένα δειλό βήμα ανάπτυξης.

Δεύτερον, θα δανείζονται οι Έλληνες πολίτες για να ξεχρεώνουν τα δάνεια που πήρε η αποτυχημένη πολιτική διαχείριση δεκαετιών, αναλαμβάνοντας όλες τις επιπτώσεις αυτής της αποτυχίας και αποδεχόμενοι την αυτόματη αθώωση όλης της πολιτικής κάστας, ακόμη και όσων εμπλέκονται αποδεδειγμένα σε σκανδαλώδη διαχείριση αυτών των δανείων.

Αυτός είναι ο τερματισμός μιας πορείας που ξεκίνησε ως «μονόδρομος» για τη σωτηρία της χώρας. Αυτό τελικά προέβλεπε το σχέδιο που κλήθηκαν να εφαρμόσουν ο Γιώργος Παπανδρέου, ο Βαγγέλης Βενιζέλος και να ολοκληρώσει ο Λουκάς Παπαδήμος με τη στήριξη του Αντώνη Σαμαρά και του Γιώργου Καρατζαφέρη.

Πρέπει να γράφουμε τα ονόματα, ώστε τουλάχιστον αυτά να παραμείνουν στη συνείδησή μας ταυτισμένα με την προδοσία και περνώντας σε κάποια κρυφή γωνιά του DNA μας, να ελπίζουμε ότι κάποτε θα αποδοθεί δικαιοσύνη. Όμως τα πάντα έχουν μια σειρά και το κάθε τί έχει το δικό του μέγεθος ευθύνης.

Λένε όλο και περισσότεροι τελευταία, ότι για την κατάσταση στην οποία οδηγήθηκε η χώρα δε φταίει μόνο ο Γιώργος Παπανδρέου και η κυβέρνησή του. Μισή αλήθεια. Δε φταίει ως τις εκλογές του 2009. Από την ημέρα εκείνη και μετά, ολόκληρη την ευθύνη την έχει η κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου.

Αυτό δεν αθωώνει κανέναν. Θα μπορούσε, μάλιστα, να καταδικάσει όλους τους προηγούμενους πρωθυπουργούς αν στο τέλος αυτών των επαναλαμβανόμενων δανεισμών μέσω των Μνημονίων, το χρέος της Ελλάδας θα μειωνόταν έστω και κατά 1%.

Όμως ακόμη και οι πιο αισιόδοξοι φιλοκαθεστωτικοί, παραδέχονται ότι ακόμη κι αν πεθάνουν όλοι οι Έλληνες από την πείνα και ξεχρεώσουμε ύστερα από 30 χρόνια τα πρόσφατα δάνεια, το χρέος της Ελλάδας απλώς θα επιστρέψει στα επίπεδα που το παρέλαβε η κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου το 2009.

Δεν είναι κάποιος γρίφος για φοιτητές Ψυχιατρικής. Είναι δυστυχώς η πραγματικότητα που μας επεφύλαξε αυτό το κομματικό έκτρωμα που σε κάθε στιγμή της πορείας του αποδείκνυε πόσο πολύ σιχαίνεται τη χώρα και τους πολίτες της.

Πρόκειται για ένα μπουλούκι μισάνθρωπων εκτελεστών, απέναντι στους οποίους δυστυχώς κανείς μας δεν είχε το θάρρος να σταθεί όπως έπρεπε. Το σχολιάζουμε, το περιγελάμε, αλλά το αποδεχόμαστε.

Το αποτέλεσμα αυτής της ανοχής; Η χθεσινή εμετική ομιλία του Γιώργου Παπανδρέου, ο οποίος σε κάποιο σημείο της, δήλωσε: «Τώρα, θα δώσουμε την ύστατη μάχη με τους εταίρους και την συνείδησή μας. Το δίλημμα είναι επώδυνα μέτρα ή επώδυνη καταστροφική πορεία».

Το πρώτο δίλημμα ήταν «Αλλάζουμε ή βουλιάζουμε». Στη συνέχεια το δίλημμα έγινε «μονόδρομος». Τώρα ξαναγίνεται δίλημμα. Κρεμάλα η γκιλοτίνα; Διαλέχτεεεε! Είναι η γιορτή της Δημοκρατίας. Διαλέχτεεεε, θάνατο εκλεκτό.

«Επώδυνα μέτρα ή επώδυνη καταστροφική πορεία;». Το λέει κι ο Λουκάς Παπαδήμος. Αν δε δεχθούμε να υποκύψουμε μας περιμένουν τα χειρότερα ή όπως ακριβώς το διατύπωσε «αν δεν επιτύχουμε θα βρεθούμε αντιμέτωποι με το φάσμα της χρεοκοπίας».

Και μόνο που διαβάζεις τη λέξη «επιτύχουμε» κοιτάς γύρω σου και λες «δε μπορεί να απευθύνεται σ’ εμένα». Τι να επιτύχουμε δηλαδή; Είναι επιτυχία να υπογράφεις την περαιτέρω εξαθλίωσή σου; Με ποιο σκοπό; Για ποιο λόγο να επιδιώκεις να «επιτύχεις» την περαιτέρω καταστροφή σου; Κι άραγε, αν αυτό είναι «επιτυχία», τότε τί έχουμε να φοβηθούμε από τα «χειρότερα»;

Δεν ξέρω, αλλά έχουν αρχίσει να με πιάνουν κάτι περίεργοι ίλιγγοι. Δεν αντιλαμβάνομαι τα λόγια τους. Από πότε είναι θεμιτό και, κυρίως, λογικό να επιδιώκουν οι πολίτες την «επιτυχία» της ύφεσης, της φτώχιας και της ανεργίας;

Ειλικρινά δεν ξέρω, δε μπορώ να καταλάβω τι γίνεται. Έχω μπερδευτεί με τα βάθη και τα μεγέθη. Είναι τόσο βαθιά η φιλοσοφία τους που δε μπορώ να την αντιληφθώ ή είναι τόσο μεγάλη η μαλακία μας που ό,τι κι αν μας κάνουν θα πούμε «ευχαριστώ»; Γέρνω προς το δεύτερο.

Πηγη

Σας ευχαριστώ για την επίσκεψη σας...