Απεργίες περνάνε, απεργίες έρχονται. Τελικά δεν ξέρω τι μένει. Σίγουρα, αρκετός κόσμος ζυμώνεται και αντιλαμβάνεται κάποια πράγματα, απλά και μόνο επειδή βγαίνει στο δρόμο. Το ανησυχητικό είναι ότι παράλληλα υπάρχει μια διαχεόμενη απογοήτευση. Η αίσθηση ότι συνεχώς χτυπάμε τα κεφάλια μας σε τοίχους, ότι δεν μπορούμε να ξεπεράσουμε μικροαστικά συμπλέγματα, που χαλιναγωγούν την οργή μας και τις πεποιθήσεις μας.

Επωφελούμενοι οι σωτήρες μας αυτών των δισταγμών, κερδίζουν πολύτιμο χρόνο για να επιβάλλουν ό,τι επιθυμούν. Το μέτωπο του λαού θα όφειλε να είναι αρραγές, δυναμικό, αμετακίνητο. Στο κάτω-κάτω, όλοι πάνω απ’ την ίδια πυρά δεν είμαστε; Κι όμως, απ’ τη μια αγκυλώσεις μιας δήθεν πασιφιστικής καθωσπρέπειας και απ’ την άλλη το ζήτημα της “επόμενης μέρας” διασπούν το λαό σε υποομάδες.

Μικρές ομάδες νοοτροπιών και ιδεολογιών με τεράστιες διαχωριστικές γραμμές. Όλες οι διαφορές, ωστόσο, συμπυκνώνονται σε μια μεγάλη: τί επιθυμούμε για την επόμενη μέρα; Αν ήταν όλα αύριο να ήταν μια χαρά…ποιο είναι αυτό το μια χαρά; Τί ακριβώς ζητάμε, πηγαίνοντας στο Σύνταγμα;

Άλλος ζητάει λεφτά, άλλος κοινωνική αλλαγή. Άλλος νοσταλγεί τις “καλές μέρες του ΠΑΣΟΚ” και άλλος πλήρη αναδιάρθρωση του πολιτικού συστήματος. Άλλοι πάνε απλά για να φωνάξουν για την Ελλάδα, από πατριωτικό καθήκον.

Μια πλήρης αποκέντρωση ιδεών και επιθυμιών. Αυτή η αποκέντρωση μας μουδιάζει, παράλληλα βέβαια με την μιντιακή προπαγάνδα. Λες και είμαστε εγκλωβισμένοι σε μια λούπα, που μας υπαγορεύει πως, που και πότε θα διαμαρτυρηθούμε και -κυρίως αυτό- με ποιό τρόπο!

Θα μαζευτούμε στο Σύνταγμα, πριν τη ψήφιση νέου νόμου, θα δεχθούμε καταστολή, θα φωνάξουμε, θα κυνηγηθούμε, θα γυρίσουμε σπίτι μας, θα ψηφιστεί ο νόμος, θα πληροφορηθούμε για τους κακούς τους κουκουλοφόρους και δεν θα ακούσουμε κουβέντα για το μέγεθος της διαδήλωσης, κουβέντα για την πραγματική είδηση.

Μαύρη τρύπα που άνοιξε για λίγο είναι κάθε φορά η διαμαρτυρία μας. Μόλις κλείνει , όλοι γυρίζουμε στις δουλείες μας ησύχως.

Πηγη

Σας ευχαριστώ για την επίσκεψη σας...