Το σινεμά ως όπλο αμφισβήτησης
Προβολή κλασικών ταινιών κάθε Τετάρτη του Απριλίου στο Ιδρυμα Μ. Κακογιάννης
Τέσσερις κλασικές ταινίες του παγκόσμιου κινηματογράφου θα προβάλλονται κάθε Τετάρτη του Απριλίου στο Ιδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης πλαισιώνοντας ένα πολύ ενδιαφέρον τετράπτυχο κινηματογραφικής αμφισβήτησης.
Οι προβολές θα γίνονται δωρεάν με απαραίτητη την κράτηση θέσης, μια προσφορά του Ιδρύματος Μιχάλης Κακογιάννης προς τους φιλότεχνους σε συνεργασία με την εταιρεία διανομής New Star με την οποία καθιέρωσε αυτή την άτυπη Κινηματογραφική Λέσχη.
Στις «Τετάρτες με σινεμά» του Ιδρύματος Μιχάλης Κακογιάννης θέση έχουν ταινίες που μιλούν μια ατόφια κινηματογραφική γλώσσα και έχουν το στίγμα του δημιουργού τους προσφέροντας στην ιδιαίτερη εικόνα και εξέλιξη ενός κινηματογράφου που αποτυπώνει το διαφορετικό.
Οι προβολές θα γίνονται δωρεάν με απαραίτητη την κράτηση θέσης, μια προσφορά του Ιδρύματος Μιχάλης Κακογιάννης προς τους φιλότεχνους σε συνεργασία με την εταιρεία διανομής New Star με την οποία καθιέρωσε αυτή την άτυπη Κινηματογραφική Λέσχη.
Στις «Τετάρτες με σινεμά» του Ιδρύματος Μιχάλης Κακογιάννης θέση έχουν ταινίες που μιλούν μια ατόφια κινηματογραφική γλώσσα και έχουν το στίγμα του δημιουργού τους προσφέροντας στην ιδιαίτερη εικόνα και εξέλιξη ενός κινηματογράφου που αποτυπώνει το διαφορετικό.
«Zabriskie point» του Μικελάντζελο Αντονιόνι (ΗΠΑ, 1970)
H μοναδική ταινία του μεγάλου ιταλού δημιουργού που γυρίστηκε στην Αμερική, το «Zabriskie point» είναι η ιστορία ενός νεαρού πολιτικοποιημένου ακτιβιστή (Μαρκ Φρεσέτ) και της γραμματέως ενός επιχειρηματία, την οποία συναντά τυχαία και μαζί της περιπλανιέται στην έρημο.
Με ένα σχεδόν ντοκυμαντερίστικο στυλ και με μουσικές των Rolling Stones, Grateful Dead και Pink Floyd, o Αντονιόνι καταθέτει τη δική του ματιά στα ταραγμένα και ανήσυχα χρόνια της δεκαετίας του 1960 στις ΗΠΑ, στην ουτοπία της εξεγερμένης αμερικανικής νεολαίας, στον διαρκή εφιάλτη της καταναλωτικής κοινωνίας, στη γοητεία της περιπλάνησης στην άγνωστη ήπειρο.
Προβολή: Τετάρτη 4 Απριλίου, στις 21.30.
Με ένα σχεδόν ντοκυμαντερίστικο στυλ και με μουσικές των Rolling Stones, Grateful Dead και Pink Floyd, o Αντονιόνι καταθέτει τη δική του ματιά στα ταραγμένα και ανήσυχα χρόνια της δεκαετίας του 1960 στις ΗΠΑ, στην ουτοπία της εξεγερμένης αμερικανικής νεολαίας, στον διαρκή εφιάλτη της καταναλωτικής κοινωνίας, στη γοητεία της περιπλάνησης στην άγνωστη ήπειρο.
Προβολή: Τετάρτη 4 Απριλίου, στις 21.30.
«Να πεθαίνεις στα 30» / «Mourir a 30 ans» του Ρομάν Γκουπίλ (Γαλλία, 1981)
Η σημαντικότερη ταινία για τις ταραγμένες ημέρες του Γαλλικού Μάη του '68, το «Να πεθαίνεις στα 30» του Ρομάν Γκουπίλ είναι φτιαγμένο «από τα μέσα»: ο σκηνοθέτης, την εποχή που το γύριζε, τελείωνε το σχολείο και ως οργισμένος ακτιβιστής βρισκόταν διαρκώς στον δρόμο με μια κάμερα 8mm στο χέρι.
Κέντρο βάρους της ταινίας, ωστόσο, είναι ο πολιτικός μέντορας του Γκουπίλ, Μισέλ Ρεκαναντί, ταγμένος επαναστάτης, παρών σε κάθε διαδήλωση, σε δεκάδες συζητήσεις για το μέλλον και την κατεύθυνση της επανάστασης.
Μετά τον Μάη ο Γκουπίλ ακολούθησε τον δρόμο του κινηματογράφου, αλλά ο Ρεκαναντί δεν μπόρεσε ποτέ να προσαρμοστεί στις καινούριες εποχές και το 1978, προτού κλείσει τα 30 του χρόνια, έδωσε τέλος στη ζωή του.
Προβολή: Τετάρτη 11 Απριλίου, στις 21.30.
Κέντρο βάρους της ταινίας, ωστόσο, είναι ο πολιτικός μέντορας του Γκουπίλ, Μισέλ Ρεκαναντί, ταγμένος επαναστάτης, παρών σε κάθε διαδήλωση, σε δεκάδες συζητήσεις για το μέλλον και την κατεύθυνση της επανάστασης.
Μετά τον Μάη ο Γκουπίλ ακολούθησε τον δρόμο του κινηματογράφου, αλλά ο Ρεκαναντί δεν μπόρεσε ποτέ να προσαρμοστεί στις καινούριες εποχές και το 1978, προτού κλείσει τα 30 του χρόνια, έδωσε τέλος στη ζωή του.
Προβολή: Τετάρτη 11 Απριλίου, στις 21.30.
«Το αλάτι της γης» / «Salt of the Earth» του Χέρμπερτ Μπίμπερμαν (ΗΠΑ, 1953)
Μια από τις πιο τολμηρές πολιτικές ταινίες στην ιστορία του αμερικανικού κινηματογράφου, το «Αλάτι της γης» είναι βασισμένο σε μια πραγματική απεργία και χρησιμοποιεί εργάτες του ορυχείου στο καστ της.
Αποτελεί σπάνιο παράδειγμα αμερικανικής ταινίας που προωθεί τον κοινωνικό ρεαλισμό και αποκαλύπτει τις άθλιες συνθήκες εργασίας και ζωής της μεξικανοαμερικανικής κοινότητας και τη σκληρή εκμετάλλευση των κατοίκων από τους λευκούς (Αγγλο-Αμερικανούς, όπως αποκαλούνται) βιομηχάνους.
Σημασία έχει η απεικόνιση των Μεξικανών και των μεταναστών στην ταινία που ξέφυγε από το ως τότε μοντέλο του Χόλιγουντ. Οι εργάτες δεν παρουσιάζονται ως τα τίμια θύματα που αποζητούν να κερδίσουν την εύνοια του λευκού, αλλά ως ταγμένοι στο καθήκον απεργοί και υπερήφανοι αγωνιστές.
Προβολή: Τετάρτη 18 Απριλίου, στις 21.30.
Αποτελεί σπάνιο παράδειγμα αμερικανικής ταινίας που προωθεί τον κοινωνικό ρεαλισμό και αποκαλύπτει τις άθλιες συνθήκες εργασίας και ζωής της μεξικανοαμερικανικής κοινότητας και τη σκληρή εκμετάλλευση των κατοίκων από τους λευκούς (Αγγλο-Αμερικανούς, όπως αποκαλούνται) βιομηχάνους.
Σημασία έχει η απεικόνιση των Μεξικανών και των μεταναστών στην ταινία που ξέφυγε από το ως τότε μοντέλο του Χόλιγουντ. Οι εργάτες δεν παρουσιάζονται ως τα τίμια θύματα που αποζητούν να κερδίσουν την εύνοια του λευκού, αλλά ως ταγμένοι στο καθήκον απεργοί και υπερήφανοι αγωνιστές.
Προβολή: Τετάρτη 18 Απριλίου, στις 21.30.
«Το μίσος» / «La haine» του Ματιέ Κασοβίτς (Γαλλία, 1995)
Το ασπρόμαυρο ντεμπούτο στην ταινία μεγάλου μήκους του γαλλοεβραίου σκηνοθέτη Ματιέ Κασοβίτς, που του χάρισε το βραβείο Σκηνοθεσίας στο Φεστιβάλ Καννών του 1995, είναι ένα σοκ. Ο Κασοβίτς έχει ολοφάνερα ζήσει το μίσος που, απ' ό,τι δείχνει η ταινία του, ρέει επικίνδυνα στις φλέβες της Γαλλίας. Μίσος κοινωνικό, φυλετικό, εθνικιστικό, ταξικό. Μίσος που αργότερα γνωρίσαμε και στην Ελλάδα.
Το φιλμ περιγράφει το οργισμένο 24ωρο τριών φίλων (εβραίου, μαύρου, Αλγερινού) και ενός πιστολιού. Ολοι τους είναι σπέρματα καταπιεσμένων μειονοτήτων της Γαλλίας, όλοι τους είναι εχθροί των αστυνομικών και όλοι τους γυρεύουν λύση στο αδιέξοδό τους. Οταν όμως το 24ωρο θα κλείσει, παρ' ότι θα έχουν αλλάξει πολλά, το σύστημα θα έχει παραμείνει το ίδιο.
Προβολή: Τετάρτη 25 Απριλίου, στις 21.30.
Το φιλμ περιγράφει το οργισμένο 24ωρο τριών φίλων (εβραίου, μαύρου, Αλγερινού) και ενός πιστολιού. Ολοι τους είναι σπέρματα καταπιεσμένων μειονοτήτων της Γαλλίας, όλοι τους είναι εχθροί των αστυνομικών και όλοι τους γυρεύουν λύση στο αδιέξοδό τους. Οταν όμως το 24ωρο θα κλείσει, παρ' ότι θα έχουν αλλάξει πολλά, το σύστημα θα έχει παραμείνει το ίδιο.
Προβολή: Τετάρτη 25 Απριλίου, στις 21.30.
Ιδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης
Πειραιώς 206, Ταύρος, τηλ. 210 3418.550. info@mcf.gr, www.mcf.gr.
Πληροφορίες - κρατήσεις θέσεων τηλ. 210 3418.579, Δευτ. - Παρ. 11.00 - 14.00
STEVENIKO
Σας ευχαριστώ για την επίσκεψη σας...
