Ο πόλεμος αυτός είναι οικονομικός. Είναι η επίθεση των αγορών εναντίον των λαών, της ολιγαρχίας που θέλει να αναδιανείμει τον παγκόσμιο πλούτο προς όφελός της και σε βάρος των πιο αδύνατων. Δεν προκαλεί τόσα θύματα όσα ο συμβατικός πόλεμος. Αλλά είναι και πιο δύσκολο γι’ αυτούς που δέχονται την επίθεση να καταλάβουν ποιος είναι ο πραγματικός εχθρός, ώστε να τον αντιμετωπίσουν.

Όταν το 2008 ξεκίνησαν οι εχθροπραξίες στην Ευρώπη, το ανίκανο και διεφθαρμένο ελληνικό πολιτικό σύστημα είχε μετατρέψει τη χώρα στον πιο αδύναμο κρίκο της ευρωζώνης. Όπως και η προηγούμενη που το έβαλε στα πόδια, η κυβέρνηση Παπανδρέου έχασε τον πόλεμο, χωρίς μάχη. Στην αρχή, όταν τα στόματα θ’ ανοίξουν για να περιγράψουν τις περίφημες «διαπραγματεύσεις» για τα μνημόνια, το έθνος θα γελάσει και θα κλάψει. Ύστερα θα ζητήσει την τιμωρία των υπευθύνων για εσχάτη προδοσία.

Όταν οι ηγέτες μιας χώρας χάνουν κατά κράτος έναν πόλεμο, αποχωρούν από τη σκηνή στην καλύτερη περίπτωση. Αλλά επειδή στον οικονομικό πόλεμο το αποτέλεσμα δεν είναι ποτέ τόσο καθαρό όσο στον συμβατικό, τα κόμματα και οι ηγέτες που κυβέρνησαν τα τελευταία χρόνια εξακολουθούν να υπάρχουν. Καλύτερα, επιβιώνουν τα απομεινάρια τους: ποτέ στην πρόσφατη πολιτική ιστορία της χώρας δεν έγιναν εκλογές κατά την οποία υποψήφιοι φοβούνται να κάνουν προεκλογική εκστρατεία στα καφενεία.

Δείγμα ότι το σύστημα τελειώνει - μόνο οι θιασώτες της χούντας ήταν τόσο απομονωμένοι και γιουχάρονταν στις εκλογές του 1974. Όπως, μάλιστα, η δημοκρατική ευφορία κυριαρχούσε τότε, ήταν με χιούμορ που εκφραζόταν η αποδοκιμασία «Πέτρο, πέσε» (από το μπαλκόνι) – έτσι φώναζαν οι περαστικοί στον χουντικό Γαρουφαλιά. Ούτε ντομάτες του πετούσαν, ούτε τον προπηλάκιζαν.

Ένα από τα μεγαλύτερα εγκλήματα που διέπραξαν το ΠΑΣΟΚ, αλλά και η ΝΔ, αρνούμενα πεισματικά να τιμωρήσουν τους υπεύθυνους για την ήττα και τη λεηλασία της χώρας κι ύστερα να αυτοκαταργηθούν, είναι η πρόκληση μιας τυφλής οργής για το σύστημα, που εκμεταλλεύονται οι νεοναζί. Δεν πρόκειται μόνο για το υπαρκτό μεταναστευτικό πρόβλημα ή για τον ρατσισμό, στην καλλιέργεια των οποίων έβαλαν το χεράκι τους, ακόμη και σε περιοχές της χώρας όπου δεν υπάρχει πρόβλημα με τους μετανάστες - η Χρυσή Αυγή επιλέγεται ως η εκδικητική ψήφος που υποτίθεται ότι πονάει περισσότερο το «σύστημα».

Δεν θα πάρει πολύ να αποδειχτεί ότι οι νεοναζί δεν είναι παρά η πιο αποκρουστική πλευρά του συστήματος. Άλλωστε, η πορεία της χώρας θα εξαρτηθεί από άλλους παράγοντες, κυρίως από την έκβαση του πολέμου σε όλη την Ευρωπαϊκή Ήπειρο: o συσχετισμός των δυνάμεων είναι πολύ αρνητικός για μια ηττημένη χώρα όπως η Ελλάδα, ώστε να τα βγάλει πέρα μόνη της. Ήδη οι εξελίξεις σε άλλες χώρες, από τη Γαλλία και την Ισπανία έως τη φτωχή Ρουμανία και την πλούσια Ολλανδία, όπου έπεσαν οι κυβερνήσεις λόγω των μέτρων λιτότητας, δείχνουν ότι η ελληνική περίπτωση, με όλες τις ιδιομορφίες και τις στατιστικές μπαγαποντιές της, δεν αποτελούσε ένα μεμονωμένο περιστατικό.

Όταν το σύστημα στην Ελλάδα καταρρεύσει πλήρως και ο πόλεμος κριθεί στην Ευρώπη, θα διεξαχθούν νέες εκλογές. Μέχρι τότε, όμως, μπορούμε να κάνουμε κάτι: να τιμωρήσουμε αυτούς που έφεραν τη χώρα μέχρι εδώ, καθώς και τους υποστηρικτές του συστήματος που καταρρέει. Όχι μόνο τους φανερούς αλλά και τους κρυφούς, αυτούς που κρύβονται πίσω από γενικολογίες και θεωρητικά σχήματα, προκειμένου ν’ αναλάβουν τις ευθύνες τους εν καιρώ πολέμου. Στέλνοντας ένα μήνυμα και στους ισχυρούς που διεξάγουν τον πόλεμο και στους λαούς που αυτήν τη στιγμή υποφέρουν από τις εχθροπραξίες.