Το δράμα ασφαλώς ξεκινά από το χρέος, όμως μεγιστοποιείται από τη δήθεν «αντιμετώπισή» του. Ενα μεγάλο τμήμα της Ευρώπης, ιδίως του νότου μα όχι μόνον, ταχύτατα πέφτει στην ύφεση και τη φτώχεια. Ο διχασμός ανάμεσα στους πλούσιους και του φτωχούς, βαθαίνει μέρα με την ημέρα. Οι δυνατότητες των φτωχών να ανακάμψουν, ελαχιστοποιούνται έως εκμηδενίζονται από το συνδυασμό της ύφεσης και του σκληρού νομίσματος.

Αντίθετα, το «πλεονέκτημα» των πλούσιων μεγιστοποιείται. Η ανταγωνιστικότητα που υποτίθεται ότι θα βελτιωνόταν μέσα από τη δραστική περικοπή του εργασιακού κόστους, πέφτει ακόμα περισσότερο. Οι έμμεσοι, αλλά και οι άμεσοι φόροι, δεν μπορούν να εισπραχθούν, επειδή λεφτά δεν υπάρχουν και οι δημοσιονομικοί δείκτες κινούνται στη σφαίρα της εικονικής πραγματικότητας. Τώρα, όλοι παραδέχονται – προς στιγμή μόνον στις κατ' ιδίαν συζητήσεις – ότι το ελληνικό χρέος πρέπει να περάσει και από δεύτερο «κούρεμα», κάτι που οι υποστηρικτές αυτής της πολιτικής εξόρκιζαν σαν το διάολο πριν γίνει το πρώτο…

Σήμερα, δεν υπάρχει ούτε ένας διεθνούς διαμετρήματος οικονομολόγος ο οποίος να τα υπερασπίζεται όλα αυτά. Ουδείς. Αντίθετα, είναι αμέτρητοι πλέον οι επιστήμονες σε όλο το δυτικό κόσμο, ακόμα και μέσα στην ίδια τη Γερμανία, που φωνάζουν κάθε μέρα ότι όλο αυτό που γίνεται οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια από το κακό στο χειρότερο. Μάλιστα, ειδικά στη Γερμανία, πληθαίνουν τώρα οι σοβαρές φωνές που εκφράζουν την ανησυχία τους όχι μόνον για την ύφεση, αλλά και για την αστάθεια που προκαλείται στις δομές της Δημοκρατίας μέσα από αυτή την ξέφρενη πορεία προς την διάλυση ολόκληρων κοινωνιών.

Η γερμανική πολιτική που έχει διά πυρός και σιδήρου επιβληθεί στην ευρωζώνη δεν είναι πια υπερασπίσιμη από κανέναν, πλην φυσικά εκείνων που τη σχεδιάζουν στο Βερολίνο και εκείνων που, θέλοντας και μη, την εφαρμόζουν – ή προσπαθούν να την εφαρμόσουν - σε σειρά χωρών της Ευρώπης. Και οδηγεί σε αυτό που ήδη ζούμε στην Ελλάδα: τη μετάλλαξη της χώρας, μέρα με την ημέρα, σε μία χώρα του Τρίτου Κόσμου.

Αυτό συμβαίνει και, ασφαλώς, δεν πρόκειται να σταματήσει εδώ: είναι ένα φαινόμενο που δεν γνωρίζει σύνορα και τα σημάδια εξάπλωσής του έχουν ήδη καταστεί ορατά ακόμα και σε κοινωνίες που δεν ζουν υπό το κράτος μνημονίων σαν το ελληνικό. Όμως, στο Βερολίνο, δεν αναρωτιούνται το γιατί. Όχι επειδή δεν βλέπουν, αλλά, ακριβώς το αντίθετο, επειδή βλέπουν τα αποτελέσματα της πολιτικής τους. Και είναι αυτά που επιθυμούν…