Δεσμεύομαι ότι θα κάνω τα πάντα, ώστε οι περικοπές δαπάνης να γίνουν από τη σπατάλη που υπάρχει παντού… Αυτό θα κάνουμε!» (Αντώνης Σαμαράς, Ζάππειο, Απρίλιος 2012). Και η μετεκλογική του φωνή, σήμερα στα εγκαίνια της 77ης ΔΕΘ, χωρίς καμία διάθεση αυτοκριτικής, περί του ακριβώς αντιθέτου: «Βέβαια μέσα σε αυτά που κόβονται είναι και εισοδήματα που δεν έπρεπε καν να αγγιχτούν…Αλλά δεν γινόταν αλλιώς»! Έτσι όμορφα, ανερυθρίαστα, παλαιοκομματικά και απλά…

Και με την γνωστή άνεση της ανέξοδης μεταχρονισμένης αυτοδιάψευσης συμπλήρωσε: «Σας λέω όμως ότι αυτές είναι οι τελευταίες περικοπές», όπως και:«Μόλις πάρουμε την πρώτη δόση θα επιστραφεί άμεσα το ληξιπρόθεσμο χρέος του Δημοσίου. Θα σωθούν οι επιχειρήσεις που κινδυνεύουν να κλείσουν επειδή το κράτος δεν είναι σωστό απέναντί τους». Ωστόσο την εκτίμησή του ότι «Για πρώτη φορά η τόνωση της οικονομίας θα είναι τόσο μεγάλη. Για πρώτη φορά το 90% της δόσης θα μείνει μέσα στην Ελλάδα.» φαίνεται να την έχει ο ίδιος προδιαψεύσει, από την ομιλία του στο Ζάππειο: «Μπορώ δηλαδή να φτιάξω ένα ευέλικτο κράτος μαζί με κείνους(αναφερόταν στο ΠΑΣΟΚ) που θέλουν το κράτος τεράστιο, ανεύθυνο, παλαιοκομματικό και τελικά επικίνδυνο;».

Και τώρα, σαν να ήθελε να προλάβει μια νέα αυτοδιάψευση, απέφυγε να δεσμευτεί στη 77η ΔΕΘ , έστω και προσχηματικά, για την υποχρέωση των τραπεζών να στηρίξουν την πραγματική αγορά μετά την ανακεφαλοποίησή τους – εφόσον βέβαια δοθεί ολόκληρη η επόμενη δόση.

Αυτό που πραγματικά συμβαίνει είναι ότι μετά την προεκλογική φασαρία του πολύχρωμου λαϊκισμού, ο μικρομεσαίος και μη συστημικός Έλληνας, βρίσκεται για μία ακόμη φορά, έκθετος στην πολιτική αυθαιρεσία αυτών που εξέλεξε. Αλλά τώρα υπάρχει μια ειδοποιός διαφορά: η ραγδαία αποδυνάμωση της πειστικότητας του νομισματικού εκβιασμού. Όταν στην τρέχουσα καθημερινότητα και σε αυτήν που ανοίγεται μπροστά αμφισβητούνται και τα στοιχειώδη για την διαβίωση, την υγεία και την ασφάλεια, τότε η εθνική κατάρρευση γίνεται μονόδρομος. Και όχι υποχρεωτικά σαν αποτέλεσμα μιας εξέγερσης, που μπορεί να την αναβάλλει ο φόβος, αλλά από μια γενικευμένη αδυναμία πληρωμών και κατάρρευση των εσόδων, που ήδη εξελίσσεται ασυγκράτητα σαν συνισταμένη από την πίεση των δανειστών και των αντιστάσεων του πελατειακού κράτους.

Και όσο το πολιτικό σύστημα, μέσα από τις αντιφάσεις και τις αδυναμίες του παραμένει αδρανές όσον αφορά την διαχείριση και την αντιμετώπιση της κρίσης, τόσο η κοινωνία που ασφυκτιά θα αρχίσει να δέχεται αυτήν την κρίση όχι μόνο σαν οικονομική, αλλά και σαν πολιτειακή κρίση.

Και σε ένα τέτοιο πολιτικό τέλμα ο ακτιβισμός της Χρυσής Αυγής μπορεί θαυμάσια να πάρει αξία πολιτικού διεξόδου για πολλούς αναξιοπαθούντες πολίτες. Αν αυτή η άνοδος του ακραίου λαϊκισμού, σαν αντίπαλο δέος στον επίσημο παλαιοκομματικό λαϊκισμό, είναι κατευθυνόμενη σαν δύναμη πίεσης ή και σαν πιο επωφελής λύση απέναντι στην εγχώρια πολιτική αδράνεια, θα το δείξει το άμεσο μέλλον.

Σε κάθε περίπτωση, ο αγώνας για μια σύγχρονη δημοκρατία σε αυτόν τον τόπο, από το 1974 και μετά, έστω στο επίπεδο της ουτοπίας λόγω των εγχώριων και διεθνών συνθηκών, ούτε σήμερα θα σταματήσει. Σε πείσμα των πολύχρωμων παλαιοκομματικών και ακραίων λαϊκιστών…


Δ. Τρικεριώτης