Vassilis Viliardos


Θα μπορούσε κανείς να πει σίγουρα πάρα πολλά, για το νέο νομοσχέδιο που προωθεί η κυβέρνηση, «κατ’ επιταγήν» του ΔΝΤ και ως προϋπόθεση για τη λήψη της δόσης της ντροπής – χωρίς μέχρι στιγμής τη συμφωνία του ενός κόμματος της συγκυβέρνησης, η οποία ας ελπίσουμε ότι δεν αποτελεί μέρος μίας καλοστημένης θεατρικής παράστασης.

Επειδή όμως δεν είμαστε ειδικοί σε τέτοια θέματα και σεβόμαστε τις γνώσεις, θα παραμείνουμε σε μία και μοναδική διαπίστωση:
Η ψήφιση ενός νόμου, ο οποίος εγκαθιστά ουσιαστικά μία μορφή μεσαιωνικής δικτατορίας, καταργώντας τις εργασιακές (συλλογικές) συμβάσεις και τη δημοκρατία, δεν «τιμά» ούτε τους εργαζομένους, αλλά ούτε και τους εργοδότες (οι οποίοι βέβαια το έχουν συνειδητοποιήσει, γνωρίζοντας ότι έτσι θα διευκολυνθεί η επέλαση των πολυεθνικών, καθώς επίσης η εκποίηση των δημοσίων επιχειρήσεων – σε μάλλον εξευτελιστικές τιμές).

Το κυριότερο δε όλων είναι αναμφίβολα το ότι, οι συλλογικές συμβάσεις, σαν αποτέλεσμα των διαπραγματεύσεων μεταξύ των αντιπροσώπων των εργαζομένων και των εργοδοτών είναι το θεμέλιο, επάνω στην οποία στηρίζεται το κοινωνικό κράτος και η μεικτή, φιλελεύθερη οικονομία (σκανδιναβικό μοντέλο).

Επομένως, η κατάργηση των διαπραγματεύσεων μεταξύ των κοινωνικών εταίρων και η αντικατάσταση τους με (απολυταρχικούς) νόμους του κράτους, οι οποίοι θα αφορούν κατώτατους μισθούς, ώρες εργασίας, αποζημιώσεις κλπ., είναι μάλλον συνώνυμη με την «καθαίρεση» του κράτους πρόνοιας.

Επίσης, με την κατάργηση της Δημοκρατίας και με τη δικτατορία του εκάστοτε κόμματος εξουσίας – ενώ θα αποτελέσει την αφετηρία μεγάλων κοινωνικών αναταραχών και εξεγέρσεων, οι οποίες θα επαναφέρουν δυστυχώς τους ταξικούς διαχωρισμούς, τις απεργίες, τις ακραίες πολιτικές παρατάξεις και γενικότερα τους εμφυλίους πολέμους.

Καλώς ή κακώς, στην Ελλάδα κρίνεται η επιβίωση του κοινωνικού κράτους και της Δημοκρατίας ολόκληρης της Δύσης – γεγονός που σημαίνει ότι, οφείλουμε να είμαστε ιδιαίτερα προσεκτικοί, αφού δεν διακυβεύεται μόνο το μέλλον της πατρίδας μας.